Ga naar de inhoud

Algerije staat op het punt om uit zijn knoppen te barsten

Een groot deel van de bevolking van Algerije is in opstand gekomen tegen de crisis en de eeuwige heerschappij van de voormalige bevrijdingsbeweging FLN. Het was de aankondiging van de verkiezing tot de vijfde termijn voor de stokoude dinosaurus en huidige president Bouteflika, die de emmer deed overlopen. Na massale demonstraties werd diens kandidatuur plotseling ingetrokken. Maar er wordt gewaarschuwd dat het hier gaat om ‘te veranderen zodat niets verandert’ en de demonstraties en organisatie van onderop niet op te geven. De verkiezingen, die waren gepland voor 18 april zijn voor onbepaalde tijd uitgesteld.

5 min leestijd

(Door Mohammed Harbi, Nedjib Sidi Moussa, bron: El Watan, via La Voie du Jaguar vertaling globalinfo.nl die donateurs blieft) foto Bouteflika in 2013 Nejma Rondeleux cc/flickr)

De volksopstand van 22 februari vormt een een grote breuk in onze geschiedenis en in die van de Maghreb. Het gaat erom deze te consolideren en het scala aan mogelijkheden uit te breiden. Vandaag hebben Algerijnen een eerste overwinning behaald.

Onze belangrijkste taak is om de les van de opstand van oktober 1988 te leren en te vermijden dat  “verlegging van de stroom” opnieuw geschiedt, namelijk  het inpikken van de soevereiniteit van de bevolking, die de oorsprong is van autoritarisme in zijn huidige vorm.

We staan voor een nieuwe crisis van het regime, maar de Algerijnse bevolking heeft al gekozen. De FLN heeft overleefd, ook voor de vijfde termijn. De aankondiging van de president op 11 maart 2019, bevestigt slechts deze stand van zaken.

Hier en daar worden alternatieve kandidaten voorgesteld door de Democraten in naam van verandering. Maar de belangen van de werkende klasse worden zelden in aanmerking genomen. Maar zij zijn degenen die de meest intense leiden onder vernedering, machtsmisbruik en de hogra (onderdrukking door de staat).

Deze kwalen kenmerken de hele Maghreb. Dit is waarom, na de Tunesische revolutie en de beweging van 20 februari 2011 in Marokko, de Algerijnse situatie krachtig weerklank vindt bij allen die streven naar waardigheid.
Zonder toe te geven aan de geest van wraak, moeten we oppassen dat de oude aanhangers van de status quo zichzelf niet even schoonwassen in naam van een transitie die zich sluipend zou verbinden met het oude regime en haar praktijken (corruptie, cliëntelisme, roof, etc.).

Democratie, waarvan iedereen nu hardop beweert voorstander te zijn, is het tegenovergestelde van de consensus waarvan we de gevolgen ondervinden. Bedenk dat hij altijd de strijdkreet is geweest voor de heersende klassen.

De zorg om gelijkwaardige relaties te vestigen is de basis van de broederschap waarvan de mensen dromen. Maar om daar inhoud aan te geven, is het noodzakelijk om de schijvertoning van eenstemmigheid te doorbreken, die voorkomt dat er bewustwording komt en de kracht van de bevolking zich herorganiseert.

De republiek moet worden herbouwd en breken met de despotische verleidingen die door de actoren van de volksopstand worden verbonden met de monarchie.

De aspiraties van de werkende klassen, waarvan vrouwen en jongeren de drijvende krachten zijn, moeten voortaan worden erkend. Het zal daarom noodzakelijk zijn om hun autonomie van organisatie en actie te respecteren. Vanuit dit perspectief is gendergelijkheid onbetwistbaar.

In tegenstelling tot het idee dat Algerijnen pas op 22 februari wakker zouden zijn geworden, zijn de huidige gebeurtenissen in feite het resultaat van een langdurig proces gevoed door de strijd van de meest vastberaden krachten, waar ze een hoge prijs voor hebben betaald.

Veel sectorale strijden, die zich nauwelijks in de politieke arena hebben gewaagd, werden tijdens de laatste periode in alle regio’s van het land gevoerd.

Materiële concessies, gedaan door een overheid die graag maatschappelijke vrede wil kopen, zijn ingehaald door de inflatie en de hoge kosten van levensonderhoud, wat het belang onderstreept van de algemene stakingsleus om fragmentatie te overwinnen en om een onafhankelijke kracht te vormen.

De uitgestrekte hand van de oligarchen voor de arbeiders is oplichting en  bestendigt alleen hun ondergeschiktheid aan de neoliberale agenda. Omdat het de zakenlieden zijn die de massa nodig hebben om druk uit te oefenen op de macht om hun privileges te verdedigen. Aan de andere kant hoeven werklozen, armen en loontrekkenden niet afhankelijk te zijn van miljardairs om hun eigen doelen te bereiken.

Sinds minstens 2012 is er een kliek gevormd in de schaduw, inclusief vertegenwoordigers van de geüniformeerde politiek, de president en zijn familie, evenals zakenlieden. Het was deze groep die de oproep voor een vierde termijn en vervolgens een vijfde termijn ondersteunde. Zijn arrogantie is de oorzaak van de volksuitbarsting.

Laten we waakzaam zijn: de boeman van een inmenging van externe krachten is niet erg geloofwaardig. Laten we stoppen met het zoeken naar de duivel buiten ons. De crisis verzet zich tegen de interne sociale en politieke krachten van Algerije.

Het streven naar een radicale verandering kwam massaal en krachtig naar voren in de straten, waardoor de aanhangers van het regime wankelden. Voor de overgrote meerderheid van onze mensen is de zoektocht naar vrijheid niet te scheiden van die naar gelijkheid.

Wij staan aan de kant van gewone volkskklassen in hun verlangen om hun eigen zaken te regelen. Omdat er geen echte democratie kan zijn zonder rekening te houden met hun specifieke ambities.

We zijn toegewijd aan de zelforganisatie van de werknemers, door het opzetten van vergaderingen in buurten, dorpen en steden, waar individuen zullen overleggen over de zorg voor alle aspecten van het dagelijks leven, zonder de bemiddeling van de staat of de professionals van de vertegenwoordiging.

Het gaat erom zo ver mogelijk te gaan in het verwerpen van de kapitalistische orde, en die van de , veiligheid, patriarchaat en religie.

Ons land heeft de geest van Hisba geërfd, de bewaking van iedereen door iedereen. Dat verzet zich tegen het respect voor de individuele autonomie, de gewetensvrijheid, dat van beschikking over het eigen lichaam, dat we in beweging moeten brengen om alle openbare ruimte samen terug te winnen, zoals men dat doet in de vreugde, de vrouwen en mannen in Algerije.

De weg naar sociale emancipatie is lang maar er is geen andere manier om de vervulling van allen en iedereen te realiseren.

Mohammed Harbi (veteraan van het FLN, daarna dissident en onderzoeker in Frankrijk (wikipedia) en Nedjib Sidi Moussa (schrijver en historicus) 11 maart 2019

{youtube}nMUMdXuaSkk{/yooutube}