Ga naar de inhoud

Brexit apocalyps

In de verkiezingsstrijd rond de Brexit kon je goed merken hoe economie vandaag de dag een volslagen onbegrijpelijk mysterieus fenomeen is geworden, waarover politici naar believen kunnen orakelen. De meeste mainstreammedia in binnen- en buitenland kakelden de angstaanjagerij van de spindoctors van het Blijf-kamp na, dat een Brexit ver-schrik-kelijke-gevolgen zou hebben, waaronder de ineenstorting van de Europese economie en enorme armoede voor de Britten, en zelfs tot oorlog zou kunnen leiden. Kennelijk werkte die angstaanjagerij niet, met name omdat de Britse onderkant al genoeg armoede en ellende had ervaren onder de EU.

4 min leestijd

(Geschreven voor het eerstvolgende nummer van tijdschrift Buiten de Orde)

Op 23 juni stemde een kleine meerderheid van de Britten die waren gaan stemmen in het referendum (de opkomst was 72,2 %) voor uittreding uit de EU. De shock was enorm. Cameron moest aftreden en de rest van de EU-politici liep met enorme oorwurmgezichten rond.

De campagne van de voorstanders van uittreding had overigens evenzeer lopen te orakelen over economische gevolgen. Volgens de ‘leave’campagne zou de EU het land 350 miljoen pond per week kosten en zou dat geld beter aan het nationale gezondheidssysteem NHS gepompt kunnen worden. Het bedrag was geheel en al uit de duim gezogen, in ieder geval was er geen rekening gehouden met de aanzienlijke retourgeldstroom vanuit Brussel. Al de dag na de overwinning moest de brulboei Farrage toegeven dat het bedrag – dat centraal stond in de leave-campagne – onverdedigbaar was.

Ook op de internationale aandelenbeurzen was het schrikken. Maar na een paar rode dagen, heerste al snel weer de normale door overdaad aan pretgeld van centrale banken gestimuleerde feeststemming. Daar blijft in ieder geval de stemming goed. Daar maakt het kennelijk weinig uit of er wel of geen brexit is.

Lexit

Opvallend was ook het gebrek aan linkse argumenten voor de EU. Dat het ‘leave’-kamp gedomineerd werd door rechtse onderbuikers en migrantenhaters was duidelijk. Maar daar was tenminste ook een duidelijk links pleidooi te vinden rond ouwe activisten als Tariq Ali. (officiele website lexit: http://lexit-network.org/)

Bovendien kon je steeds moeilijker volhouden dat migranten het met de huidige EU beter getroffen zouden hebben.

De Britse uittreding zal uiteraard economische gevolgen hebben. London zal zijn speciale positie als financiële ‘hub’ tussen Europa en de VS moeilijker kunnen vervullen. Veel banken die in de City gevestigd waren overwegen nu te verhuizen naar Europees mainland en we kunnen alleen maar hopen (en misschien ook ageren?) dat ze niet naar Amsterdam komen om daar de overspannen vastgoedmarkt verder op te voeren. Parijs en Frankfurt zijn meer aannemelijk als nieuw vestigingsoord, maar het schijnt dat er nogal bankiers zijn die niet in het Duitse hinterland terecht willen komen.

En landen die heel nauw aan de Britse economie verbonden zijn, zoals Ierland (en Schotland, als dat als land meetelt?) zullen het ook merken, zonder dat ze er natuurlijk zelf voor gekozen hebben. Voor wie verder meer willen leren over de de economische achtergronden van de Brexit-stemmers verwijs ik naar de onvolprezen website van Alexander Beunder, die een drieluik daarover publiceerde.

Italiaanse banken

Wat ondertussen ons economiewatchers opvalt of bezig houdt, naast zaken als de brexit en eerdergenoemde rampspoeden als een mogelijke Chinese vastgoedcrash, is de Italiaanse bankencrisis. Daar werd al veel eerder melding van gemaakt op globalinfo.nl. (Uit een artikel dat in februari werd gepubliceerd: “De Italiaanse staatsschuld is gestegen tot 132,2 procent van het BBP in 2015, ruim boven € 2 biljoen. Alleen Griekenland heeft een hoger niveau van staatsschulden. Onder druk van de EU, heeft daarom de regering Renzi haar strenge bezuinigingsmaatregelen die ze al twee jaar oplegt, geïntensiveerd met de aankondiging van omvangrijke bezuinigingen in de publieke sector. Een nieuwe wet die er vermoedelijk is om een strijd te lanceren tegen “Fannulloni” de ’luilakken’ in de publieke sector, maakt het makkelijker voor de staat om de ontslagen die al zijn gepland uit te voeren.”)

Maar nu is het ook in mainstreammedia-wereld menens. Het wordt al onomwonden “de volgende EU-crisis” genoemd, waarbij met name zorgwekkend is dat bijna 20 procent van de door banken uitgevaardigde leningen ‘rot’ zijn. Die moeten ze dus afboeken. De vraag is of de banken dat aankunnen, en of er staatsinstellingen zijn die dat op willen vangen. genoemd

Barosso, de vorige voorzitter van de EU, heeft ondertussen zijn economische toekomst wel zeker gesteld. Hij gaat aan de slag als ‘adviseur’ bij de grote investeringsbank Goldman Sachs. Voor het geval je nog twijfelde of de anti-EU-stemmers wel weten waar ze het over hebben.