Ga naar de inhoud

G20: Win de strijd, versla de spelers.

Tijdens de acties tegen de G20-top in Hamburg, op 7 juli, organiseert een deel van de protesterende groepen een blokkade van de haven van Hamburg. Onderstaand opiniestuk legt uit waarom: Logistiek is een goed doelwit voor links – vooral bij de topprotesten in Hamburg. Dat stelt de organisatie TOP-Berlin in de krant Neues Deutschland.

6 min leestijd

(Origineel op de website van Top Berlin, vertaling globalinfo.nl, zie voor alle berichten over de g20-protesten op globalinfo.nl deze tag)

We kennen het allemaal: topconferentie, afgezette gebieden, massale zitblokkades en hier en daar een brandende barricade. Ook voor de G20-top die komende juli midden in Hamburg zou moeten geschieden, wordt uit verschillende stromingen al aan zo’n scenario gewerkt. Er is ook wel wat voor te zeggen dat in het aanzien van het autoritaire neoliberalisme en nationalistische terugslag de mogelijkheden om een duidelijk teken te zetten, een “ongehoorzaam samenkomen van het kamp voor grensoverschrijdende solidariteit” (Christoph Kleine, Interventionistische Linke) te benutten.

Dat geldt des te meer als de internationale van de reactionairen in de personen van Erdogan, Trump en Putin deze keer met de vertegenwoordigers van een autoritaire concurrentiestaat als Merkel en co om tafel gaan zitten. Midden in de Hamburgse binnenstad willen die karaktermaskers gezamenlijk de blik “laten zweven over de haven, die als zodanig het symbool is voor vrije wereldhandel, welvaart en voorspoed”, zoals de Süddeutsche Zeitung  de geplande setting onlangs schetste. Alleen: volstaat het, gezien de ervaringen met de globaliseringsbeweging, crisisbeheersing en tegenprotesten om nu te gaan proberen om het scenario van Seattle (blokkade WTO-top in 1999, vert) en Heiligendam (acties tegen G8-top in 2007, vert) te herhalen?

Wij zijn daar sceptisch over. Want als er de laatste maanden iets duidelijk is geworden, dan is het wel dat het ons allen niet lukt om de politieke verschuiving naar rechts noemenswaardig te beïnvloeden. Niet dat er niets geprobeerd wordt. Maar de reactie marcheert, de technocraten regeren en de nieuwe linkse partijen doen mee met het idee van het ‘minste kwaad’, bijvoorbeeld als ze de stadhouder van de Trojka zijn geworden of een nationaliste tot lijsttrekker benoemen. Het doet pijn om links zo op de grond te zien liggen, maar we zouden tenminste moeten proberen om te begrijpen hoe ze daar terecht kwam. Anders werken we alleen met veel poeha aan onze volgende nederlaag.

En als we beter kijken dan zien we: Links profiteert alleen maar kortdurend van de crisis. Na een vastgelopen ronde van pleinbezettingen is ze nu het pad van de instituten ingeslagen en heeft vastgesteld dat ze ook daar op institutionele barrières stuit, waardoor hun project mislukt – van SYRIZA tot de Berny Sanders-campagne. De politieke economie van deze nederlagen vertegenwoordigt de beperking van een in stagnatie verwikkeld mondiaal kapitalisme. Ondertussen bepalen neoliberalen en nationalisten de politieke conjunctuur. De hoop van radicaal links te kunnen profiteren van de opleving van links wereldwijd, heeft na deze mislukkingen plaatsgemaakt voor een zoektocht naar nieuwe vormen en benaderingen van politiek. Maar het feit dat deze zoektocht niet zozeer in het teken staat van een politieke start, maar van de mislukking, bevordert niet bepaald het elan ervan, zoals we ook bij onszelf merken.

Het kapitaal raken

Wij vinden echter de zoektocht naar nieuwe benaderingen voor het vermogen tot antikapitalistisch handelen de meest urgente kwestie om radicaal links ooit te laten ontwikkelen tot een maatschappelijke kracht. Dat zal haar echter niet lukken met louter beleid van bondgenootschappen, zoals niet in het minst blijkt uit de afsplitsing van Campact en Naturfreunde (wat bij ons NIVON heet, vert.) om een eigen actie te organiseren in plaats van deel te nemen aan de grote demonstratie bij de G20-protesten.

En radicaal links vergroot zijn handelingsvermogen ook niet met het becommentariëren van de toestand in de wereld door routinematig aan de hekken van de machtigen te gaan rammelen. Andere vormen van sociale tegenmacht zijn dringend noodzakelijk, die verder gaan dan interventies in de discoursen. De aanzetten daartoe bestaan als, zoals bijvoorbeeld de initiatieven voor een transnationale sociale staking, grensoverschrijdende netwerken of met het congres in Berlijn over zelforganisatie.

Het doel van onze G20-mobilisatie moet gezien worden in die samenhang, de zoektocht onder positief gesternte te plaatsen en tegelijkertijd openbaar zichtbaar te maken. In de tegenmobilisering kan een moment van kracht gevormd worden tegen de overmachtig lijkende wereld van het crisiskapitalisme, waarvan het pure beheer het onderwerp van de topconferentie is. Inhoudelijk kunnen we het tenslotte allemaal eens zijn dat bij de G20 twintig klootzakken bijeenkomen die alleen maar iets smerigs kunnen produceren.

De geënsceneerde Showdown tussen de slechte alternatieven van het autoritaire neoliberalisme of nationalistische machtsovername, die ze hoogstwaarschijnlijk onder elkaar zullen opzetten, willen we echter bestrijden met een verschuiving van het conflict – en zo wegraken uit de verkeerd gestelde tegenstelling. Daarom stellen we voor om onze krachten daar in te zetten waar we het kapitaal, dat zo duidelijk het beleid bepaalt, heden ten dage met onze beperkte middelen kunnen raken. Voor de G20-top willen we daarom de aandacht van radicaal links op de logistiek van het kapitaal richten richten. Want met de onderbreking van de transportketens en de verstoring van hun knooppunten laten zich, juist in het land van de wereldkampioen exporteren, plekken markeren voor toekomstige handelingsmacht die voor de (klasse)strijd van nu cruciaal zijn – en die helpen kunnen om onze afhankelijkheid van de gevestigde politiek te overwinnen.

Blokkade van de logistiek

De macht van de door het kapitaal geknechten bestond voor de laatste rationaliseringsronde in de vorm van de staking. Door de globalisering en decentralisering van de productie werd deze macht door de mogelijkheid van simpele afpersing relatief: hogere lonen leiden tot kapitaalvlucht en verplaatsing van productie. Opdat de verplaatsing van de productie winstgevend is, moeten de transportkosten echter niet te hoog worden. De materiële voorwaarde van het just-in-time-kapitalisme is daarom niet in het minst de logistiek in het algemeen en de containerscheepvaart in het bijzonder, die de elders goedkoop geproduceerde waren op de markten doet belanden. Ze zijn goedkoper omdat ze vaak onder slechte omstandigheden van arbeid en milieu geproduceerd werden.

De logistieke infrastructuur is echter kwetsbaar, zoals al aangetoond werd door de stakingsacties bij raffinaderijen in Frankrijk of door Occupy Oakland in de haven van San Francisco. Met de blokkade van de logistiek wordt daarom de beperking politiseerbaar van kapitalistische globalisering. Ze geeft ons het gereedschap in de hand waarmee de tegenpartij op de knieën gebracht kan worden. Dat zou een mogelijkheid zijn voor staking ook voor de talloze “overtolligen” die al lang niet eens meer worden uitgebuit. Ze is ook makkelijk te begrijpen: een samenleving waarin vluchtende mensen bij duizenden moeten verdrinken, maar goederen grenzeloos verhandeld kunnen worden, verdient het om geblokkeerd te worden.

Aanvulling globalinfo.nl:

(De havenactie bij de G20 protesten is op 7 juli in de ochtend. Daarna proberen de demonstranten aansluiting te zoeken bij de acties in de binnenstad. Website: https://shutdown-hamburg.org/

Zie voor alle berichten over de g20-protesten op globalinfo.nl deze tag: https://www.globalinfo.nl/tag/64-g20