Gele hesjes, zwarte laarzen

(Door Francis Jorissen, overgenomen van uitpers.be)

Op het terugdraaien van de verhoging van de belasting op brandstoffen na, bracht het er de regering niet toe om terug te krabbelen of tactvol te reageren. Integendeel, ze volgt een strategie van verrotting, arresteert tientallen middelbare scholieren, bedreigt de bevolking met verbijsterende verklaringen over het ‘risico dat er doden zullen vallen’, probeert de klimaatmars te verbieden en arresteert honderden mensen nog voor ze op zaterdag 8 december in Parijs arriveren.

Natacha Polony, redactiechef van het linksige weekblad Marianne, stelt: “Als we geen politieke uitweg bieden aan de revolte, creëren we radicalisering”. Voor Emmanuel Todd, historicus en antropoloog, worden de instellingen van de Republiek bedreigd. Niet door de Gilets Jaunes, maar door het gezag zelf. Dat is verblind door een verouderde ideologie en gecorrumpeerd door een oligarchie die weigert belastingen te betalen. Het gezag is gek gemaakt door de overmoed en arrogantie van een sociale klasse die alle contact met de echte wereld van de mensen is zoek geraakt.

Op zoek naar de confrontatie

Emmanuel Macron kiest voor de logica van de confrontatie. Wanneer de door het traangas veroorzaakte mist van zaterdag 1 december opltrekt, komt eindelijk de waarheid over het geweld aan het licht. De regering heeft het geweld georkestreerd om de beweging in diskrediet te brengen. Volgens de bekentenis van de politie zelf krijgen ze instructies om gewonden te maken door buitensporig geweld te gebruiken. Dat is het eerste teken dat erop wijst dat het regime er geen problemen meer heeft fascistische tactieken te gebruiken. Die strategie wordt versterkt door de 24/7 nieuwszenders die er steeds weer toe oproepen het geweld van de Gilets Jaunes te veroordelen terwijl op de achtergrond in continu opnieuw dezelfde beelden van rellen vertoond worden. Het tweede teken is Dat de massamedia in plaats van haar rol van tegenwicht op te nemen zonder morren de propaganda van de regering verspreiden (hier en hier) is het tweede teken.

In een functionele democratie worden ons ook de hallucinante beelden getoond van de afranselingen van pacifistische demonstranten en de beelden van de ontelbare wonden en verminkingen die ze oplopen. De afgerukte handen, de gezwollen gezichten van gepensioneerden, de jonge mannen die een oog verliezen, de gebroken neuzen en andere open wonden. Wonden toegebracht door politiediensten die wapens gebruiken die overal elders in Europa verboden zijn. Macron is er zich bewust van dat zijn macht alleen maar afhangt van de politie en haast zich dan ook om die een extra premie te beloven. Plots is het mogelijk om het geld te vinden dat altijd ontbreekt voor andere zaken.

Ons word verteld dat de ‘caseurs’ zullen gestraft worden. De minister van Justitie houdt er persoonlijk toezicht op. Zondag 2 december begeeft ze zich naar de rechtbank in Parijs en kondigt er, in de plaats van de Procureur, aan dat twee derde van de gearresteerden zullen berecht worden volgens de regels van het snelrecht. Ze eist, voor het oog van de camera’s,’extreem strenge straffen’.

Het doet er eigenlijk niet toe of het op haar initiatief is of niet, de rechters spreken alleszins een stortvloed effectieve gevangenisstraffen uit tegen honderden verbijsterde Gilets Jaunes. Zoveel door de justitie verknoeide levens op bevel van het staatsgezag. Een derde teken van een afglijden naar autoritarisme.

Een hele sociale klasse raakt in paniek. Hoofdredacteurs, magistraten en de politieke elites hebben het over de ‘caseurs’ waarvan ze, wanneer ze maar kunnen, het geweld veroordelen. Die ‘caseurs’ blijken bij nader toezien niet de ‘misdadigers‘ te zijn waarover ze het hebben, het zijn gezinshoofden die niet meer weten hoe ze de eindjes aan mekaar moeten knopen. Een groot deel van hen is nog nooit in Parijs geweest. De getuigenissen van de op het terrein aanwezige journalisten zijn duidelijk: het is de politie die de demonstranten tot het geweld aanspoorde.

“Het is niet de beweging die radicaliseert, het is de overheid die de beweging radicaliseert.” – een Gilet Jaune

Op maandag 3 december sluiten de scholieren die hun toekomst door Parcoursup in gevaar zien komen, zich aan bij de beweging. Ze worden onthaald op traangas, politiehonden en matrakken. Donderdag 6 december pakt de politie bijna duizend scholieren op. De beelden van Mantes-la-Jolie op de sociale media gaan de wereld rond en er ontstaat een golf van verontwaardiging.

De nieuwe acties van zaterdag 8 december zijn daarom beslissend. Na een poging de nationale demonstratie voor het klimaat die op dezelfde dag in Parijs doorgaat te verbieden, kiest de regering voor de strategie van de terreur. Ze waarschuwt voor het risico dat er doden zullen vallen. Mediapart noemt 19 maanden geleden politieke leiders die weigeren steminstructies te geven voor de tweede ronde van de presidentsverkiezingen, onverantwoordelijke ‘leerling-tovenaars’. Diezelfde redactie bekritiseert nu de strategie van escalatie van de regering. Alle politiediensten van het land en twaalf pantservoertuigen worden ingezet om een beweging aan te pakken waarvan ons verteld wordt dat ze doodbloedt. De aan de oligarchie schatplichtige massamedia zoeken de beste plaatsen uit om de te komen geweldsscènes nog beter in beeld te brengen. Er wordt gedreigd met het herinvoeren van de noodtoestand. Nochtans zijn de bepalingen daarvan al een tijdje geleden opgenomen in de algemene wetgeving. Het is nu kwestie de feestdagen door te komen en te wachten tot er weer een periode van kalmte aanbreekt. Dan komt de tijd om nieuwe wetten uit te vaardigen die de vrijheden, in naam van de veiligheid, nog meer zullen aantasten. Volgens Emmanuel Todd naderen we een gevaarlijke periode omdat Macron ertoe in staat is een echte staatsgreep te plegen.

De opties van Macron

Macron’s opties zijn beperkt. Het is moeilijk om zich voor te stellen dat hij aftreedt of het parlement ontbindt. Dat zou hem dwingen de beruchte ‘hervormingen’ waar zijn geldschieters aan houden, op te geven. Hij kan toegeven op enkele zaken. De ISF (Impôt de Solidarité sur la Fortune – Solidariteitsbelasting op het Fortuin) terug invoeren. De 40 miljard CICE (Crédit d’Impôt pour la Compétitivité et l’Emploi – Belastingkorting voor de concurrentie en arbeid) heroriënteren naar maatregelen gericht op de ecologische overgang en de verhoging van sociale toelagen. Het monimumloon (SMIC) verhogen is economisch haalbaar en wenselijk maar dat sluit de minister van Arbeid Muriel Pénicaud uit want dat ‘vernietigd banen’. Er is echter een maar. Al deze opties betekenen de doodsteek voor Macron’s agenda. En dat is net wat zijn geldschieters niet willen. Het betekent vaarwel zeggen aan de privatisering van de pensioensystemen en de gezondheidszorg.

Macron is een anachronisme, zegt Emmanuel Todd. Hij houdt vast aan symboliek uit het verleden. Andere landen hebben al lang het liberalisme à la Thatcher achter hun gelaten. Voor Emmanuel Macron is dat blijkbaar de enige weg vooruit. Alleen hij en de Parijse elites zijn gek genoeg om de Franse industrie te verkwanselen, de SNCF (Franse spoorwegen) te ontmantelen, de EDF-stuwdammen te privatiseren en de luchthavens te verkopen.

Tijdens de bijeenkomst van de Europese ministers van Financiën op 3 december in Brussel haalt Frankrijk geen enkele van haar doelstellingen binnen. Martine Orange (een uitmuntende economie-journaliste trouwens) vat het kort en krachtig samen op Mediapart: “Geen belasting op de GAFA (Google, Apple, Facebook en Amazon), geen Europese begroting vóór sint-juttemis, geen versterking van de bankenunie en -mechanismen om een mogelijke financiële crisis tegen te gaan vóór 2020. Alle door Emmanuel Macron verdedigde projecten van Europese hervorming worden van tafel geveegd.”

Macron betekent politiegeweld, de noodtoestand opnemen in de algemene wetgeving, migrantenkinderen gedurende 90 dagen in gevangenissen opsluiten, de criminalisering van Ngo’s en vakbondsleden, de Aquarius aan de kade houden terwijl vluchtelingen verdrinken, wapenleveringen aan een dictatoriale oorlogscrimineel in Saoedi-Arabië, de absurde ontmanteling van de Franse spoorwegen, de toename van de CO2-uitstoot, de stagnering, ondanks de holle retoriek, van de economische groei, de afbraak van het rechtssysteem, de huiszoekingen bij politieke tegenstanders, de goudontginning in het Amazonewoud, de massale invoer van palmolie, de afschaffing van de steun aan de biologische landbouw, de afbraak van de arbeidswetgeving, Macron’s eigen diensten bekritiseren de CICE (iedere gecreëerde baan kost de staat honderdduizend euro), niemand blijkt in staat om de positieve kanten van de afschaffing van de ISF (rijkentaks) te belichten…

Economisch journalist Romaric Gaudin fileert punt voor punt de absurditeit van de economische politiek van Emmanuel Macron. Macron is als de monomane kapitein Achab in Moby Dick die achter de witte walvis aanjaagt. Uiteindelijk vergaat die met zijn schip, geramd door de walvis, in een draaikolk. zo houdt Macron, overtuigd van zijn grote gelijk, vast aan zijn koers. Macron is een gevaarlijke gekke man die ertoe in staat is het land naar de chaos van een dictatuur te leiden.

————————–