No future 2.0: bestrijd de horrorclowns
Melancholia, van Lars von Trier is een film die de tijdgeest van nu genadeloos weet te vangen, en die dus een paar jaar te vroeg uitkwam. De film is, zoals de regisseur het zelf noemde ‘een prachtige film over het einde van de wereld‘ . Kort samengevat: men zit in en bij een prachtig landhuis radeloos te wachten tot het einde der tijden aanbreekt. De enigen die daar geen last van hebben, zijn degenen die niet geloven dat het zo’n vaart zal lopen. De komeet die zienderogen naderbij snelt, zal volgens sommige deskundigen alleen langsscheren, en het is dus belachelijk om je zorgen te maken…Tot het letterlijke einde zit de kijker te gissen wie er nu gelijk heeft.
(Eerder verschenen op konfrontatie.nl)
Dat gevoel, van niets meer kunnen doen, slaat de laatste tijd behoorlijk om zich heen. Vooral natuurlijk als je de ontwikkelingen op het gebied van klimaat bekijkt. Een toenemend aantal klimaatdeskundigen is van mening dat er weinig meer te redden valt en we alle omslagpunten nu allang voorbij zijn. Neem Guy McPherson in dit interview. En de statistieken en feiten duiden daar ook steeds meer op. Maar om ons heen kijken mensen hoofdzakelijk de andere kant op en doen of er niets aan de hand is.
Het verschil tussen de klimaat-apocalypse en zo’n komeet, is natuurlijk dat de klimaatverandering voor een groot deel ‘man-made’ is. Als dertig jaar geleden, toen de eerste tekenen van wat zich nu aandient zichtbaar werden, het roer drastisch omgegooid was, was het probleem misschien niet geheel opgelost, maar in ieder geval beheersbaar geworden.
Mijn eigen bescheiden mening daarbij is dat het uiteindelijk ging om het wegkrijgen van het kapitalisme ‘an sich’ , en dat campagnes voor wat meer of minder co2-uitstoot een afleiding waren om niet echt wat te hoeven ondernemen. Maar bewegingen die een structurele, systemische veranderering voorstonden, zijn door de heersende krachten met alle middelen bestreden. Als laatsten, chronologisch gezien, de mondiale antiglobaliseringsbeweging van zo’n 15 jaar geleden. Als die toen door had kunnen zetten, hadden we misschien nog een kans gehad…
De kers op de taart van alle eind-der-tijden-gevoelens is dat het vermolmde parlementaire systeem mensen als Trump (en als we pech hebben straks ook Wilders) op de troon zet, die de problemen alleen maar willen vergroten en het hele klimaat ontkennen. En voor wie denkt dat tussen al dat soort extreemrechtse brulboeien ‘onze’ Geert wel meevalt, is er helaas nog een ontluistering.
De Britse schrijfster Laurie Penny had laatst eens de kans de hele bende bij elkaar te zien en mocht ‘backstage’. Ze ontdekte daar dat de Blonde Baby uit Nederland de grootste gestoorde van het hele stel is: “Wilders is the most obviously disturbed member of the neo-right suicide squad in attendance. He cannot finish a sentence. His voice drifts, and he trails away, already out of the room. There is a dustbin fire behind the blank eyes of his human suit.” Dus dat is ook al niet erg geruststellend.
Dat dit soort mensen erin slaagt om in het kielzog van de falende mainstream politiek op te duiken en zich als alternatief voor te doen, is even ontluisterend als de toenemende methaan-uitstoot in Siberie. Dat ‘links’ er niet in slaagt om een werkelijke uitweg te bieden, is in deze tijden echt onvergefelijk.
Maar als mensen als McPherson te pessimistisch zijn, en we dus meer dan tien jaar te gaan hebben, rest ons slechts de conclusie dat we er alles aan moeten doen om serieus van onderop het vermogen op te bouwen om dit rampzalige systeem op te ruimen dat mens en natuur verorbert . Opdat we dan alsnog in de meest linkse optie in deze tijdlijn terecht komen (wel even helemaal naar beneden scrollen…) Op de barricades dus in 2017, om te beginnen met de horrorclown die op 20 januari op de troon gehesen wordt, en de klonen die dat daarna gaan proberen.