Wij willen niet voor de crisis betalen. De rijken moeten dat doen.

Wij, de sociale bewegingen van over de hele wereld zijn samen gekomen naar aanleiding van het 8e Wereld Sociaal Forum in Belèm (Amazonia), waar de bewoners zich verzet hebben tegen de pogingen om de Natuur, hun gronden en hun teelten te ontvreemden. We zijn hier in Latijns-Amerika, waar de laatste tien jaar de sociale bewegingen en de bewonersorganisaties hun krachten hebben gebundeld om het kapitalistische systeem vanuit hun wereldbeschouwing radicaal te bevragen. De laatste jaren heeft een bijzonder radicale strijd geleid tot het omverwerpen van neoliberale regeringen. Andere regeringen werden in het zadel geholpen. Die hebben heel wat positieve hervormingen doorgevoerd zoals de nationalisatie van kernsectoren van de economie en democratische hervormingen van de instellingen.

In het licht daarvan hebben de sociale bewegingen in Latijns-Amerika een gepast antwoord geformuleerd. Ze hebben besloten om de positieve maatregelen die deze regeringen hebben genomen te steunen hoewel ze toch een kritische afstandelijkheid wensen te bewaren. Die experimenten zullen bijdragen tot het versterken van de volkeren in hun niet aflatende verzet tegen het beleid van regeringen, bedrijven en banken die de last van de crisis willen afwentelen op de onderdrukten. Wij, de sociale bewegingen van deze wereld staan op dit ogenblik tegenover een historische uitdaging. De internationale kapitalistische crisis berokkent de mensheid op verschillende manieren schade: zij doet zich voelen op het gebied van voedselvoorziening, van de financiële verrichtingen, van de economie, van het klimaat, van de energievoorziening, van de migratiebewegingen … en van de beschaving zelf, aangezien ook de internationale orde en de politieke structuren in crisis verkeren.

We beleven een mondiale crisis die het rechtstreekse gevolg is van het kapitalistische systeem. Daarvoor bestaat er binnen dat systeem ook geen oplossing. Al de maatregelen die tot dusver zijn genomen om de crisis te overwinnen hadden in hoofdzaak de bedoeling de verliezen te socialiseren. Aldus verzekert men de overleving van een systeem dat berust op de privatisering van de strategische economische sectoren, de openbare diensten en de energiebronnen. Van een systeem dat het dagelijks leven vermarkt, arbeid én natuur uitbuit. Van een systeem dat hulpbronnen van de Periferie naar het Centrum overhevelt en van de arbeiders naar de klasse van kapitalisten.

Het heersende systeem is gebaseerd op uitbuiting, concurrentie, bevoordeling van individuele privé belangen ten koste van collectieve belangen, en op de koortsachtige accumulatie van rijkdom door een handvol vermogenden. Het veroorzaakt bloedige oorlogen. Het voedt vreemdelingenhaat, racisme en religieus fundamentalisme. Het verscherpt de uitbuiting van vrouwen en vergroot de criminalisering van sociale bewegingen. Door de huidige crisis worden de rechten van de volkeren systematisch miskend. De vrede agressie op het Palestijnse volk door de Israëlische regering is een schending van de internationale wettelijkheid. Ze staat gelijk met oorlogsmisdaden, misdaden tegen de menselijkheid en staat symbool voor de miskenning van het volkenrecht die ook in andere delen van de wereld kan worden vastgesteld. Die schandelijk straffeloosheid moet ophouden. De sociale bewegingen bevestigen opnieuw hun steun aan de strijd van het Palestijnse volk én aan alle acties tegen onderdrukking van de volkeren waar ook ter wereld.

Om de crisis te keren moeten we de wortels van het probleem aanpakken en zo snel mogelijk overgaan tot het formuleren van een radicaal alternatief dat afrekent met het kapitalistisch systeem en met de patriarchale onderdrukking. We moeten streven naar een samenleving die oog heeft voor de sociale behoeften, die de rechten van de natuur respecteert en tevens de democratische participatie voorstaat in een context van volledige politieke vrijheid. We moeten erop toezien dat alle internationale verdragen die te maken hebben met onze – zowel op individueel als op collectief vlak – ondeelbare burgerlijke, politieke, economische, sociale en culturele rechten, effectief worden toegepast.

Met het oog daarop moeten we samenwerken om te komen tot de breedst mogelijke volksmobilisatie om een aantal dringende maatregelen af te dwingen, zoals:

De banksector nationaliseren zonder vergoedingen en dat onder volledig maatschappelijk toezicht;
Vermindering van de arbeidsduur zonder loonverlies;
Maatregelen om de soevereine onafhankelijkheid op het gebied van voedsel en energie te verzekeren;
Oorlogen beëindigen, bezettingstroepen terugtrekken en vreemde militaire basissen ontmantelen;
De soevereiniteit en onafhankelijkheid van de volkeren erkennen en hun recht op zelfbeschikking verzekeren;
Het recht op grondgebied, op grond, op arbeid, op onderwijs en opleiding en op gezondheid voor allen;
De toegang tot de communicatiemedia en de kennis democratiseren.

Het proces van maatschappelijke emancipatie dat gedragen wordt door de feministische, ecologistische en socialistische bewegingen van de 21e eeuw streeft naar de bevrijding van onze samenleving van de kapitalistische toe-eigening van de productiemiddelen, de communicatiemedia en de openbare diensten. Dat kan door steun te verlenen aan allerlei vormen van eigendom die het algemeen belang bevorderen, zoals klein grondbezit op maat van het gezin en zoals openbaar, coöperatief, gemeentelijk en gemeenschappelijk bezit.

Zo’n alternatief zal noodzakelijk feministisch zijn aangezien het onmogelijk is een samenleving op te bouwen die gebaseerd is op maatschappelijke gerechtigheid en gelijkheid van rechten als de helft van de mensheid onderdrukt en uitgebuit wordt.
Ten slotte verbinden we er ons toe bij te dragen tot de opbouw van een samenleving die gebaseerd is op een leven in harmonie met onszelf, met de anderen en met de wereld die ons omringt, door de actieve participatie en bijdrage te erkennen van de inheemse bevolkingen. Wij, de sociale bewegingen, hebben een historische kans om op wereldschaal emancipatorische initiatieven te ontwikkelen. Alleen door sociale massastrijd kunnen de volkeren de crisis overwinnen. Om die strijd te bevorderen is het van essentieel belang om te werken aan de bewustwording en mobilisatie van de basis. De uitdaging voor de sociale bewegingen bestaat erin de convergentie te bewerkstelligen van de mondiale mobilisatie. Die uitdaging bestaat ook in de versterking van onze mogelijkheden om alle bewegingen samen te brengen die zich verzetten tegen onderdrukking en uitbuiting.
We verbinden ons er dan ook toe:

Om van 28 maart tot 4 april 2009 een Mondiale Week van Actie tegen het Kapitalisme en de Oorlog te lanceren. Die week omvat een anti-G20 mobilisatie op 28 maart, een mobilisatie tegen de oorlog en de crisis op 30 maart, een Dag van Solidariteit met het Palestijnse Volk op 30 maart, om op te komen voor een boycot tegen Israël, het stopzetten van de investeringen en het afkondigen van sancties tegen dat land, een mobilisatie op 4 april te gelegenheid van de 60e verjaardag van de NATO, enzovoort.
Om het hele jaar door meer gelegenheid tot mobilisering te creëren: 8 maart, Internationale Vrouwendag, 17 april, Internationale Dag voor Voedselonafhankelijkheid, 1 mei, Internationale Dag van de Arbeid, 12 oktober, Mondiale Mobilisatie voor de Strijd voor Moeder Aarde, tegen de kolonisering en vermarkting van het leven.
Een agenda van verzetsdaden op te stellen tegen de G8-topontmoeting in Sardinië, de Klimaattop in Kopenhagen, de Topontmoeting van de Amerika’s in Trinidad en Tobago, enzovoort.

Dergelijke eisen en initiatieven beantwoorden aan de noodzaak om de crisis te bestrijden met radicale en emancipatorische oplossingen.

—————–
(Dit is afkomst van de website van Attac-Vlaanderen. De vertaling van de tekst werd verzorgd door Koen Dille, waarvoor onze dank.)