Fernando Solanas: Tegen alle klippen op
De Argentijnse filmmaker Fernando Pino Solanas is op 6 november overleden in Parijs aan de gevolgen van corona (voor de wappies: een griepje). Lavaca schreef een korte herdenkingstekst, met als begeleiding een van zijn lange documentaires.
Bron LaVaca, foto Festival Internacional de Cine en Guadalajara – Homenaje al Cine Argentino, CC BY 2.0.
Het coronavirus bereikte wat het leger, de censuur, de ballingschap en de aanslagen niet konden: Fernando Pino Solanas stierf op 84-jarige leeftijd in Parijs, Frankrijk, waar hij in het ziekenhuis om zijn leven streed. Hij was de Argentijnse ambassadeur bij de UNESCO.
Zijn leven was een creatieve en politieke uitbarsting van vruchtbaarheid. Hij filmde La hora de los hornos (Het Uur van de Ovens, een vermaarde documentaire over neokolonialisme, GI) met Octavio Getino in 1968, tijdens de dictatuur van Juan Carlos Onganía, een film die een reflectie en een instrument van het Peronistische verzet werd omdat hij, toen hij gecensureerd werd, clandestien werd vertoond in de buurten en bij vakbonden, wat bijeenkomsten genereerde die de acties en het uithoudingsvermogen van dat verzet versterkten.
De geschiedenis zou verder kunnen gaan met zijn documentaires met Juan Domingo Perón zelf, zijn emblematische films uit de jaren ’80 zoals El exilio de Gardel en Sur, en zijn politieke werk waarin hij altijd aan de kant van de slachtoffers wist te staan. In 1991 kreeg hij als expliciete criticus van president Menem een aanslag te verduren toen hij parlementslid was (hij werd door vier kogels geraakt, GI), een mogelijke reactie op zijn voortdurende verzet tegen de privatiseringen van die periode, met name die van de spoorwegen.
Pino’s biografie is goed voor verschillende boeken. In een van zijn laatste ontmoetingen met Lavaca, in september 2019, te midden van een van de jongerenmobilisaties over de klimaatcrisis, zei hij terwijl we demonstreerden: “Dit is buitengewoon. Wanneer het milieuvraagstuk door de jeugd wordt opgepakt, wordt de hoop opnieuw geboren. Dit is de toekomst in het licht van het cynisme van de heersende wereldklasse”.
In een moment van pijn, is misschien de beste manier om hem te herinneren door te laten zien wat hij heeft gemaakt.
Heel deze eeuw was cinematografisch gewijd aan de documentaires die een reis zijn door de tragedies en het verzet in het land, sociaal en ecologisch: Memoria del saqueo (Herinnering aan de Plundering) (2004), La dignidad de los nadies( (De Waardigheid van de Niemanden) 2005), Argentina latente (2007), La próxima estación (Het Volgende Station) (2008). Tierra Sublevada-Oro impuro (2009), La guerra del fracking (2013).
De laatste van deze documentaires was Viaje a los pueblos fumigados (Reis naar de Besproeide/rookte Mensen), in 2018, een diepgaande blik op het model van monoculturen, GGO’s, landbouwchemicaliën en hun gevolgen.
Viaje a los pueblos fumigados
{youtube}ymzXsGtKOms{/youtube}
En datzelfde 2018 leverde een historische toespraak op in de Senaat, toen hij zijn steun voor de Abortuswet uitriep, die eindigde met een oproep aan de vrouwen om zich niet te laten verslaan door de negatieve uitslag van de stemming, en met een voorgevoel dat, op een virusgetinte zaterdag, nog een van zijn erfenissen is, een zaadje voor het heden: “Habrá ley, será ley, contra viento y marea”. “Het zal legaal worden, het zal legaal worden, tegen alle klippen op”.