(Manifest) Ter verdediging van de ZAD
Het is absoluut noodzakelijk dat we slagen in het verdedigen van de ZAD, net zoals het absoluut noodzakelijk is dat we erin slagen de SNCF, de universiteiten en alle openbare diensten te verdedigen tegen Emmanuel Macron en de wereld die hij vertegenwoordigt
(Foto: Spandoek van de herbezettingsdemonstratie, november 2012. via Justice Spatiale)
De operatie van politie en leger om een deel van de bewoners van de ZAD te evacueren [Zone à Défendre: Area to Be Defended, de bezette locatie voor een nu verlaten luchthavenproject] in Notre-Dame-des-Landes begon op de ochtend van 9 april. Deze verklaring werd voor het eerst gepubliceerd bij Mediapart. Vertaald door David Broder op verso Vertaling uit Engels door globalinfo.nl Je mag globalinfo steunen met donaties als je wilt!)
Op 17 januari zag de regering zich genoodzaakt af te zien van de plannen voor de luchthaven in Notre-Dame-des-Landes. Dit was een eerste, historische overwinning voor de strijd tegen de luchthaven, en het opende een nieuwe fase in de strijd om de toekomst van de ZAD. Sindsdien lijken Emmanuel Macron, [premier] Édouard Philippe en [minister van Binnenlandse Zaken] Gérard Collomb vastbesloten om een einde te maken aan dit verhaal over een opstandig gebied. Bij het nastreven van dat doel begon de overheid met het inzetten op tweespalt (zoals het nog altijd doet) en probeert het idee te pushen dat sommige bezetters geen legitieme reden hebben om op dit grondgebied te blijven, hoewel ze rechtstreeks hebben bijgedragen aan het redden van het gebied van de betonmolens en de vliegtuigen.
Sinds 2013 heeft de beweging als geheel zijn wil bevestigd om gezamenlijk de landen van de ZAD te beheren. De regering ontkent dit vandaag en dreigt nu de beweging met ongerechtvaardigde haast te verdrijven. Geconfronteerd met deze ontruimingsdreiging bevestigen we onze onverzettelijke solidariteit met alle inwoners van de ZAD – ongeacht hun status, ongeacht hun woonplaats, of ze nu een eigendomsakte hebben of niet, enz.
Het besluit van de regering om de ontruiming in gang te zetten op het moment dat er een sociale mobilisatie op gang komt – bij de SNCF, in het ambtenarenapparaat en in de universiteiten (om maar te zwijgen van de vele andere mobilisaties die nu aan de gang zijn) is geen verrassing. Een ontruimings-operatie zal natuurlijk de steeds krachtigere en wijdverbreide afwijzing van het beleid van Emmanuel Macron versterken. Maar de regering gokt er ongetwijfeld op dat ze de mobilisaties nu kan splitsen door meerdere fronten tegelijkertijd te openen.
We moeten dus van onze kant steeds sterkere allianties bouwen en ons verzetten tegen deze absurde militaire operatie, die minstens 2500 soldaten en 1500 politie mobiliseert om gewelddadig een gebied te evacueren waar mensen bezig zijn veerkrachtige en duurzame manieren van leven op te bouwen.
We zijn ervan overtuigd dat deze strijd – om de ZAD te verdedigen, de SNCF, universiteiten die echt open zijn en een echt humaan beleid voor het bieden van toevlucht en onderdak voor migranten – in feite met elkaar verbonden zijn en dat ze samen bijdragen aan één beweging. Van de vele dingen die we kunnen leren van de strijd tegen de luchthaven van Notre-Dame-des-Landes – en de wereld die zij vertegenwoordigt – denken we dat de diversiteit aan strategieën, benaderingen en allianties die op het terrein werden ingezet, waardoor de bezetting zo lang kon duren, vooral doorslaggevend was. Bovendien bieden recente voorbeelden van concrete solidariteit tussen de bewoners van de ZAD en degenen die deelnemen aan de strijd in het gebied rond Nantes een sterk, concreet voorbeeld van ‘convergerende strijden’.
Wat er op het spel staat in de Thatcherige beweging van Emmanuel Macron is grotendeels hetzelfde, of je nu een bewoner bent van de ZAD, een SNCF-spoorwegarbeider, een ambtenaar bedreigd door werkloosheid, een student die op is door de verwaarlozing van de universiteiten, een middelbare scholier die overgeleverd is aan de absurde brutaliteit van het Parcoursup [slecht beheerd platform voor aanvragen voor hoger onderwijs], of iemand die zich verzet tegen de moorddadige onmenselijkheid van het Franse en EU-migratiebeleid. Wat deze strijd gemeen heeft, gaat veel verder dan hun gedeelde tactische innovaties (geïllustreerd door de openlijk geuite vrees van de universiteitsvoorzitters dat er ZAD’s op de universiteiten zullen worden gecreëerd).
Emmanuel Macron en zijn regering zijn begonnen aan de laatste fase van de mechanische, systematische vernietiging van openbare diensten (en degenen die voor hen werken). De wrede reeks “hervormingen” die is ontworpen om deze diensten te liberaliseren, een proces dat nog maar net is begonnen, zal uiteraard de weg vrijmaken voor hun privatisering. Om dit project tot een goed einde te brengen, richt de overheid zich nu vooral op de sectoren die het meest in staat zijn om blijvende verzetshaarden te vormen.
Dankzij het werk van de bewoners en de omwonenden hebben we een bijna vijf decennia lange strijd rond de ZAD kunnen opbouwen, tegen het vliegveld en de wereld die ze vertegenwoordigt. De bewoners van de ZAD maakten deze slogan concreet door hun vermogen om verbindingen te leggen met andere verzetsbewegingen met andere infrastructuurprojecten, en door deze paar hectare bosrijk platteland om te vormen tot een ruimte van welkom, van experimenteren en van veerkracht.
Vandaag is het absoluut noodzakelijk dat we erin slagen de ZAD te verdedigen, net zoals het absoluut noodzakelijk is dat we slagen in het verdedigen van de SNCF, de universiteiten en alle openbare diensten, tegen Emmanuel Macron en de wereld die hij vertegenwoordigt – een wereld van liberalisering, vermarkting, privatisering en betonnering van het land.
We zullen dit concreet doen door te reageren op de oproepen tot ondersteuning van de ZAD-inwoners, inclusief de oproepen om daar heen te gaan of om deel te nemen aan lokale manifestaties als ze ontruimd worden. En we zullen dit doen door ervoor te zorgen dat onze andere mobilisaties ook gericht zullen zijn op de verdediging van dit emblematische gebied, dat onze leiders zo onaanvaardbaar vinden.
De Eerste Honderd Ondertekenaars (niet vertaald):
Éric Alliez, professor (Paris-VIII)
Maud Assila, linguist, Parti de Gauche national executive member
Julien Bayou, national spokesman for EELV
Nicole Benyounes, Fondation Copernic
Éric Beynel, spokesman for the Union syndicale Solidaires
Martine Billard, Parti de gauche, national secretary for the environment
Christophe Bonneuil, historian, organiser of the ‘Anthropocène’ collection
Frédéric Boone, researcher
Sylvain Bordiec, sociologist, Université de Bordeaux
Philippe Boursier, professor of socio-economic sciences, SUD-Éducation
Clara Breteau, researcher/PhD candidate
Sylvère Cala, Parti de Gauche national executive member, organiser of the Avenir Educs collective
Isabelle Cambourakis, editor
Amélie Canonne, alter-globalisation activist
Vincent Casanova, teacher
Vincent Charbonnier, philosopher, trade-unionist (SNESUP-FSU)
Denis Chartier, geographer
Johan Chaumette, teacher
Bernard Coadou, doctor
Vanessa Codaccioni, lecturer, Paris-VIII
Le Comité Vérité et Justice pour Adama
Geneviève Coiffard, militant in the movement against Notre Dame des Landes airport and for the defence of the ZAD
Maxime Combes, alter-globalisation activist
Philippe Comtesse, association leader
Philippe Corcuff, politics lecturer at the IEP de Lyon
Pierre Cours-Salies, emeritus professor in sociology, Paris-VIII
Thomas Coutrot, economist
Pierre Crétois, philosopher
Laurence De Cock, historian
Christian Delarue, alter-globalisation activist, member of the CADTM [Committee for the Abolition of Illegitimate Debt]
Christine Delphy, feminist sociologist
Suzanne Doppelt, writer, photographer, editor
Clémence Dubois, environmentalist activist
Arnaud François, professor
Jean-Michel Faure, sociologist
Jean Gadrey, economist and activist
Isabelle Garo, philosopher
Pascal Gassiot, activist
Charlotte Girard, jointly responsible for France insoumise’s programme
Jérôme Gleizes, Université Paris-XIII
Barbara Glowczewski, anthropologist
Émilie Hache, philosopher
Nicolas Haeringer, climate justice activist
Nacira Guénif, sociologist, anthropologist, Université Paris-VIII-Vincennes-Saint-Denis, supporter of the exiles occupying Paris-VIII
Pierre Khalfa, economist, Fondation Copernic
Geoffroy de Lagasnerie, sociologist and philosopher
Mathilde Larrère, historian
Laurent Lévy, essayist
Gildas Loirand, academic
Olivier Long, academic and painter
Frédéric Lordon, CNRS researcher
Michael Löwy, sociologist
Pascal Maillard, academic, national secretary of SNESUP-FSU
Gustave Massiah, member of Cedetim/Ipam
Guillaume Mazeau, historian
Thibaut Menoux, lecturer, Université de Nantes
Charlotte Meunier, teacher
Stella Montebello, Université populaire Toulouse
Christian de Montlibert, emeritus professor, sociologist
Bénédicte Monville, regional councillor in the Ile-de-France
Corinne Morel-Darleux , regional councillor, Parti de gauche
Bernard Mounier, president, Eau bien commun, PACA region
Olivier Neveux, academic
Frédéric Neyrat, philosopher
Ugo Palheta, sociologist
Timothy Perkins, teacher, ENSCI-les ateliers
Roland Pfefferkorn, sociologist
Néstor Ponce, writer
Christine Poupin, NPA spokeswoman
Annie Pourre, activist in various associations
Geneviève Pruvost, sociologist
Serge Quadruppani, writer
Sandra Regol, EELV spokeswoman
Matthieu Renault, Université Paris-VIII
Kristin Ross, writer
Juliette Rousseau, activist
Arnaud Saint-Martin, concerned citizen
Benoît Schneckenburger, philosopher, Parti de gauche national secretary
Danielle Simonnet, Paris councillor
Omar Slaouti, anti-racist activist
Marie Toussaint, Notre Affaire à Tous
Aurélie Trouvé, alter-globalisation activist
Rémy Toulouse, editor
Enzo Traverso, historian
Gilles Tronchet, university teacher
La revue Vacarme
Laure Vermeersch, filmmaker
Sophie Wahnich, CNRS research director
Maud Youlountas, filmmaker, photographer
Yannis Youlountas, producer, writer
Caroline Zekri, citizen, lecturer (Université Paris-Est Créteil)