Nu meer dan ooit: Barbarij of onafhankelijk volksverzet

Zaterdag 23 oktober 2010  (vertaling van origineel op website cnt-ait)

Het is zinloos om je te blijven ergeren aan de tegenwoordige crisis van het kapitalisme, want zo is zijn aard. De crisis is nauw verbonden met het mechanisme van kapitaalaccumulatie, een mechanisme veroorzaakt door de verzadiging van de markt en de nasleep ervan: overproductie. De kapitalisten zijn genoodzaakt om steeds weer nieuwe afzet te vinden en steeds grotere productiviteitswinst te  zoeken en waarvan het resultaat wordt beperkt door wat menselijkerwijs aanvaardbaar is (op die manier kan het arbeidsbeleid als resultaat van  het onderzoek naar meer productie uiteindelijk leiden tot “ziek worden” van het werk en tot zelfmoord). De markten zijn hyperconcurrerend, ze brengen een aantal kapitalisten ertoe om hun bedrijven het land uit te plaatsen om geen last te krijgen van faillissement of van de woede van hun aandeelhouders, wat uitloopt op werkloosheid (het reserveleger) en verarming. Dan is er nog die zoektocht naar woekerwinsten die het verschil met de looninkomsten nog groter maakt en de investeringen doet afnemen. Het kapitalisme is die nooit eindigende wedloop naar de winstvoet!

De ernst van de situatie heeft ertoe geleid dat de staat tussenbeide is gekomen en alle fondsen uit de schatkist van de Republiek heeft leeggeschraapt  om een herhaling scenario van de crisis van 1929 te vermijden, waarvan we maar al te goed de noodlottige ontknoping kennen: de Tweede Wereldoorlog . Maar nu bereikt de schuld een astronomische hoogte. De essentie van die schuld moet nu de een of andere dag met harde renten worden terugbetaald. Zo niet, dan wordt het bankroet, zoals meerdere malen het geval was in de dagen van het ancien régime (het begin van de regeerperiode van Lodewijk XV, bijvoorbeeld) en ook onder het Directoire (1797). Dit zou dus opnieuw kunnen gebeuren en dan zou dat  leiden tot een explosieve sociale situatie zoals in Argentinië (2001), in IJsland (2008) of in de Baltische staten (2009). Zeker, de managers hebben nog gebruik kunnen maken van massale kredietinjecties, die al bij de vorige zijn gekomen (in elk geval komen de particuliere schulden nu ten laste van de overheid). Het is in ieder geval niets meer dan een stapje terug voor een betere sprong. Men kan niet eeuwig de werkelijkheid ontkennen.

Om dat faillissement te voorkomen zal er dus een nieuwe bezuinigingskuur aan de orde zijn met de logische consequentie van sociale achteruitgang voor een volksdeel  (alibi of niet, het is juist diezelfde logica waarmee men al vanaf 1974 tewerk gaat). De uitvoering ervan zal officieel zijn  na de regionale verkiezingen van 2010: de politici kunnen het risico niet nemen dat ze tegen de publieke opinie ingaan. Het is voor hen beter om door te gaan met de mensen in slaap te sussen met de mythe van de nationale identiteit, sociale succesjes of het trieste schouwspel van bekervoetbal.

Voortaan heeft iedereen die slachtoffer is van de wandaden van het kapitalisme te maken met en keuze: of erin berusten of in opstand komen! De anarcho-syndicalisten van de CNT-AIT roepen de uitgebuiten en onderdrukten  om te handelen naar de toespraak van Emile Pouget (1860-1931): “Iedereen is geroepen om geen menselijke nul meer te zijn, om zijn welzijn niet van boven of van buitenaf te verwachten; iedereen wordt opgeroepen om zelf de hand aan de ploeg te slaan -. en niet langer passief het sociale noodlot af te wachten ” En dat vereist een collectieve intelligentie die uitdrukking geeft aan zijn autonomie. We moeten onze toevlucht nemen tot zelforganisatie door comités van verweer op te richten  (open voor alle individuen) die werken op de manier van volksvergaderingen en die gebaseerd zijn op directe democratie en directe actie. Deze comités van verweer mogen geen  registratiebureau worden van belangen van de partijen en vakbonden die ons overbluffen met een eindeloze protestvertoningen, van medeleven met de menselijke ellende en met een fictief beroep op eenheid. De anarchosyndicalisten zien duidelijk hoe deze organisatiesnaar buiten toe mooi weer spelen, maar deze weerkorpsen  omvormen tot de afgebakende perkjes van hun rivaliteit. Hun activisten hebben de neiging om elke aanzet tot zelf-organisatie te vampirizeren, ja zelfs voor hun karretje te spannen. Niet zij, maar de uitgebuiten en onderdrukten zelf moeten op elk niveau beschikken hoe en met welk doel zij hun strijdmiddelen kunnen gebruiken. Uitgebuiten en onderdrukten, dat zijn we aan onszelf verschuldigd! Dat is een erezaak waarmee we onszelf waarderen.

De strijd moet worden bevrijd van corporatisme dat alleen maar zijn galm ontleent aan de status die het van het bestaande systeem heeft gekregen en dat alleen maar kan onderhandelen over een illusoire status quo. Het corporatisme (laat de anderen maar verrekken “) houdt alleen maar scheuringen en verdeeldheid in stand, en komt alleen maar op dood spoor uit., De anarchosyndicalisten, die uitgaan van de concrete materiële werkelijkheid,  staan achter een eenheidseisenpakket waarbij  het corporatisme wordt voorbijgestreefd. Daarin verdedigen we dat aan alle basisbehoeften worden voldaan  (wonen, eten, gezondheid, onderwijs …) en dat houdt in dat we die van de handelslogica afpakken. Dit eenheidseisenpakket gaat vooraf aan een poging om een machtssituatie op te bouwen waardoor een zelfstandig  volksverzet mogelijk wordt.

Voor de anarchosyndicalisten hangen alle sociale en economische problemen aan elkaar en komen zij voort uit het kapitalisme, een systeem dat voortkomt uit een sociaalhistorisch proces dat de bevolking in sociale klassen verdeelt. We moeten wel degelijk de  “klassenstrijd” aan de orde stellen. Maar daarbij moeten we ook opnieuw de nadruk leggen op de kritiek op het parlementarisme en de staat.
Dus laat iedereen stelling nemen en eens nadenken over deze uitspraak van Solon. “Ik verklaar  iedere burger een misdadiger die niet wil meedoen aan het openbare debat”

———————–
Rapport CNT-AIT in het Engels

(Vertaling van origineel op website cnt-ait)

Vrienden, hier is een update na ons vorige bericht. —- Het wordt in Frankrijk steeds heter: —- aan de ene kant sluiten de jonge leerlingen zich nu aan bij de strijd. De regering is bang dat de situatie zich zou kunnen ontwikkelen in de richting van een ‘Grieks scenario’. In 2006 werd bij een eerdere strijd van de leerlingen en studenten tegen de CPE hervorming bereikt dat een wet die al was aangenomen werd ingetrokken. — De Franse jeugd, die onder de constante politie repressie staat, laat  nu al zijn woede tegen dit systeem en in het bijzonder tegen de politie zien. Want in de volkswijken in de plaatsen rond Parijs, maar ook in andere steden elders in Frankrijk en ook in kleine steden vonden hele harde gevechten met eenheden van de oproerpolitie plaats. —- Voor het eerst verweet de regering de jongeren dat ze zich lieten manipuleren en zei dat hun plek op school was, en niet op straat. Maar aangezien de regering jaren geleden een wet aannam die tieners trafrechtelijk verantwoordelijk stelde, antwoordden de jongeren dat als ze oud genoeg waren om op de leeftijd van dertien jaar de gevangenis in te gaan, ze dan ook volwassen genoeg waren om over politiek te praten en op straat te demonstreren.  

Nu probeert de regering angst te ontwikkelen voor het ‘jeugdig tuig’,  dat alleen overal vernielingen komt aanrichten en geweld plegen. Maar in werkelijkheid heeft dit argument geen effect (tenminste op dit moment) en de mensen steunen de beweging nog steeds. – aan de andere kant, houden arbeiders in wat strategische sectoren als transport, havens, en essentiële brandstof voorraden hun staking vol en laten ze zelfs de strijd in hevigheid toenemen.

Tenminste 2/3 van de pomphouders raakten door hun brandstof heen (een deel door de blokkade, een deel omdat enkelingen bang waren te weinig brandstof te krijgen, zodat ze de benzinestations bestormden  Zo werd deze irrationele paniek beweging een grote hulp voor de stakers, door chaos te scheppen (haha).
De keten van de brandstoftoevoer zou bijna bezwijken. Dat zou leiden tot een totale ineenstorting van de economie. Dus heeft de president vandaag zelf besloten het leger en de politie te sturen om de blokkade van  de brandstof stop te zetten. De brandstof arbeiders hebben besloten niet de confrontatie aan te gaan met de politie, maar om de acties op andere manieren voort te zetten.
Los daarvan kunnen we in sommige steden en/of sectoren het begin zien van enige zelforganisatie. Zelfs al zijn deze zelfgeorganiseerde groepen/bewegingen nog niet massaal, ze kunnen een aanmerkelijke invloed hebben op de beweging. in het algemeen Bijvoorbeeld, in Toulouse riep de lokale vakbond van de CNT AIT op tot volksvergaderingen. Het doel van deze volksvergaderingen is het spreken vrij te maken, om de politiek niet alleen maar een kwestie van professionals of specialisten te laten zijn, maar om het zelf denken en de  zelforganisatie te bevorderen. Terwijl er bij deze vergaderingen tijdens de eerste demo’s slechts 50 mensen kwamen, nam het aantal mensen dat deelnam toe tot het tienvoudige (300 op 2 oktober, 500 op de 12e, 500 tot volgens sommigen 700 op de 16e). Deze volksvergaderingen kwamen in kalmte bijeen en waren vastbesloten. Bijvoorbeeld, op 2 oktober, toen oproerpolitie de volksvergadering vroeg uiteen te gaan, weigerden de mensen en antwoordden ze aan de politie dat ze geen stap zouden verzetten. De volksvergadering bleef waar die zich had verzameld, ze gingen door met hun discussie en bezette en blokkeerde het centrum van de stad. Omdat de politie voelde hoe machtig deze vergadering was, durfde ze niet de confrontatie aan te gaan. Na 3 uren van bezetting ging de volksvergadering toen verder  in de vorm van een spontane demonstratie in het centrum van de stad. En nu breidt deze vorm van organisatie zich uit, omdat er weer andere worden georganiseerd in de Mirail Universiteit, in andere steden zoals Auch, Mantauban, Figeac (waar andere CNT-AIT vakbonden zijn) of ook Poitiers (waar ze er niet zijn).

Wat betreft politierepressie, in andere steden is de oproerpolitie nu heel zenuwachtig. Ze treden heel brutaal op. In de stad Caen schoten ze een traangas granaat recht in het gezicht van een demonstrant. De aluminium huls van de granaat is in zijn schedel geslagen en er is een grote kans dat hij is gedood. De plaatselijke afdeling van  CNT-AIT in Caen staat in nauw contact met de familie van de demonstrant. We zullen jullie op de hoogte houden over deze zaak. In Montreuil, in een voorstad van Parijs, werd een leerling door een politieman neergeschoten door een ‘flashball’, hij verloor de helft van zijn gezicht en misschien zal hij een oog kwijt raken.

Maar in veel andere steden, en in het bijzonder in de havensteden zoals St. Nazaire, Le Havre, Boulogne, zijn er stevige gevechten geweest tussen stakers en politiemensen.

Sinds het begin van de gebeurtenissen heeft de politie tijdens de verschillende acties meer dan 1300 mensen gearresteerd.

Los van deze spectaculaire gevechten worden veel andere, kleine acties georganiseerd om te proberen het denkbeeld van de algemene staking meer populair te maken. Zo deden we, op 13 oktober mee aan een piketactie voor de Peugeot fabriek van Aulnay om andere arbeiders op te roepen zich bij de beweging aan te sluiten. Maar we moeten zeggen dat zelfs al steunen veel arbeiders de beweging, ze kunnen zich niet bij de staking aansluiten omdat ze veel schulden moeten betalen. Juist daarom denken  we ook aan acties die kunnen worden gedaan door mensen zonder dat ze hun salaris kwijt raken, zoals sabotage, langzamer werken, om beurtelings economisch blokkeren… Zo zijn in de universiteit bibliotheek van Parijs (XIIIe arrondissement) de arbeiders allemaal op een andere dag in staking. Door dit te doen wordt het systeem stopgezet terwijl de arbeiders niet te veel verliezen.

We proberen ook de beweging een blik te geven op het internationale aspect van het kapitalisme. Bijvoorbeeld, in Clermont Ferrand organiseerde onze lokale vakbond tijdens de laatste demonstratie een actie van solidariteit met Peruviaanse arbeiders, voor een Zara winkel.

Maar omdat er een week nationale vakantie zal zijn, die zaterdag begint, hoopt de regering dat deze vakantie de leerlingenbewegingen zal doen ophouden en dat de beweging daarna niet terug zal keren.

Voor libertair communisme

Lang leve de anarchie

———————

Zie ook weblog greve generale