Ga naar de inhoud

Precaire mode

Tijdens de jaarlijkse mode week in Milan, hebben ‘precariteitsactivisten’ (1) verschillende acties gevoerd, die eindigden met een eigen modeshow als imitatie van en aanklacht tegen het mode- en mediaspectakel elders in de stad. Terwijl sommigen stinkend rijk worden van de mode-industrie, zijn velen gedwongen daarin onder zware en onzekere omstandigheden te werken.

3 min leestijd
Placeholder image

Protesten begonnen toen de modeshow van het poepsjieke merk Prada werd bestookt op het podium (jargon: catwalk). Er werd door de activisten een verklaring uitgebracht waarin gewaarschuwd werd voor meer acties, tegen Prada en de “controversiele Japanse ontwerper” Serpica Naro (www.serpicanaro.com) die graag koketteert met politieke actie (“why save the world if you can design it?”) en modellen rond laat lopen met heftige littekens en tatoos. Ook afgelopen donderdag werd een modeshow verstoord doordat acht vrouwen door de beveiliging renden en de catwalk innamen om door de mikrofoon verklaringen te verspreiden. Naro werd gewaarschuwd voor acties tijdens haar presentatie die voor zaterdag (afgelopen) gepland stond, en de mediaaandacht begon flink aan te zwellen. Verschillende media hielden interviews, sommigen dachten dat het een goedkope reclamecampagne voor het merk betrof. (Zie overzicht bij ‘press’ op serpicanaro.com)

Op zaterdag begon de spanning rond Naro’s show (op een parkeerterrein onder trainrails) op te lopen toen duidelijk werd dat in een nabijgelegen sociaal centrum tegen de honderd activisten bijeengekomen waren. Politie begon het parkeerterrein af te zetten en maakte zich op voor een confrontatie met de meute activisten, die echter opmerkelijk lacherig reageerden toen ze tegengehouden werden. Ook merkwaardig was dat ze officiele vergunningen bleken te bezitten om zelf een manifestatie op het betreffende terrein te houden. Bovendien was verwarrend dat de persagent van Naro zomaar tussen de activisten rond bleek te lopen. Langzaam begon duidelijk te worden dat die hele Serpica Naro niet bestond, en dat de media en modewatchers naar een spektakel van de demonstranten toegelokt waren, die nu het heft in eigen hand namen, en begonnen aan een eigen show met informatie over de mode-industrie.

De politie (die wel vaker last heeft van een traag tempo van verwerking van informatie) stribbelde nog even tegen, maar liet ten slotte de menigte toe tot het plein, waarna aan de voorbereiding van de modeshow begonnen kon worden, in een grote tent. Toen om 7 uur de show begon, waren er nog flink wat media die nog niet doorhadden dat het doorgestoken kaart was. Een grote groep mensen betrad de circustent achter het bannier van Sint Precarius (de schutspatroon van de precaire arbeiders). Vervolgens begon op de catwalk een show met ‘industriele mode’ waar de cameraploegen om vochten om die te kunnen verslaan. Daarna was de vloer aan Sailormars uit London, die kleding had gemaakt die volledig gefabriceerd was van weggegooide stoffen en afval van de mode-industrie in Oost-London. De shows (en feest) ging tot diep in de nacht door. De organisatoren onthulden de slogan ‘precariteit is in de mode’ en rekenden voor dat hun show zo’n 5.000 euro had gekost, een fractie van het gedoe elders in de stad. Het wachten is op berichten over of er in de media ook wat van de inhoud doorgeklonken is.

(Dit verhaal is gemaakt op basis van een verslag op Indymedia UK.
Onderaan dat bericht staan links naar originele Italiaanse verslagen, foto’s en een stukkie video-beeld)

(1) Het wachten is nog steeds op een beter Nederlands woord, maar zie precairforum.nl voor meer info, de problematiek van geflexibiliseerde arbeid, zeg maar)

(Dit artikel was oorspronkelijk op GlobalInfo gepubliceerd door globalinfo.)