Ga naar de inhoud

Progressieven moeten nu doorpakken tegen Biden

Progressieven hebben de nederlaag van Trump mogelijk gemaakt. Nu is het tijd om Biden en andere ‘corporate democrats’ het hoofd te bieden. Zonder een sterk progressief programma als richtsnoer, zal het presidentschap van Biden verwateren in dezelfde retorische schuim en status-quo-posities die zo vaak hebben geleid tot de ondergang van de Democratische zittende machthebbers, waardoor de volgende republikeinse overwinning mogelijk werd gemaakt.

7 min leestijd

(Door Norman Solomon, Common Dreams (zie discussie eronder), vertaling globalinfo, die dol is op donateurs) foto: Marc Nozell CC2.0/Flickr)

(De term ‘corporate democrats’is hier vertaald met ‘bedrijfsdemocraten’; politici die naar de pijpen van het grote bedrijfsleven dansen)

De duidelijke nederlaag van Donald Trump zou niet mogelijk zijn geweest zonder het basisactivisme en het harde werk van ontelbare progressieven. Nu is het tijd om de strijd aan te gaan die binnen de Democratische Partij moet worden gevoerd over vitale kwesties als klimaat, gezondheidszorg, inkomensongelijkheid, militarisme, het gevangenis-industriële complex, de macht van het bedrijfsleven en zoveel meer.

De ‘realpolitieke‘ overwegingen voor links om aardig te doen met de aankomende Democratische president zijn onzin. Veel teveel progressieven gaven het voordeel van de twijfel aan Bill Clinton en Barack Obama, wat hjet makkelijker maakte voor hen om het Amerikaanse bedrijfsleven te dienen terwijl de werkende Amerikanen in de steek gelaten werden. Twee jaar later, in 1994 en 2010, kwamen de Republikeinen terug en namen ze de controle over het Congres over.

Vanaf het begin zouden progressieve organisaties en individuen (of ze zichzelf nu als “activisten” beschouwen of niet) de confrontatie met Biden en andere gekozen Democraten moeten aangaan over diepgaande zaken. Ambtenaren worden verondersteld te werken voor het algemeen belang. En als zij Wall Street dienen in plaats van Main Street, zouden we moeten laten zien dat we klaar staan om ze te ‘vervangen’.

Progressives zou er goed aan doen om de overwinning van Biden snel op te volgen met een strijdbare benadering van de bedrijfsdemocraten. Krachtige partijleiders hebben al aangegeven dat ze van plan zijn progressieven agressief te marginaliseren. “Spreker Nancy Pelosi en haar top-adjudanten,” rapporteert Politico, “hadden op donderdag een grimmige waarschuwing voor de Democraten. Als ze te ver naar links zwaaien, zijn ze er bijna zeker van dat ze hun kansen in de vervolgverkiezing (om twee senaatszetels, op 5 januari, vert.) in Georgia zullen verspelen, die zal bepalen welke partij de Senaat controleert.

Bij de conference call met democraten in het congres verklaarde naar verluidt fractieleider Jim Clyburn dat als “we campagne gaan voeren op Medicare for All, het bezuinigen op de politie, gesocialiseerde geneeskunde, dan gaan we niet gaan winnen.”

Als we echt een einde willen maken aan de systematische en massale inkomensongelijkheid, zullen we moeten vechten voor langetermijn overheidsinvesteringen, die worden gefinancierd door werkelijk progressieve belastingen en grote bezuinigingen op de militaire begroting, en die ook nog eens op grote schaal moeten worden doorgevoerd.

Dergelijke vermaningen waren voorspelbaar en vreemd, afkomstig van de Democratische leiders van het Huis van Afgevaardigden die net een verlies aan vertegenwoordigers van hun partij zagen als gevolg van het verlies van “gematigde” zittende leden en de verliezen van de openlijk verklaarde “gematigde”  en wijd en zijd door hen geprezen Democratische senatoriale kandidaten in Maine, Kentucky, Iowa en elders. De kern van dergelijke conflicten, of ze nu onder de oppervlakte zitten of exploderen, is de klassenstrijd. Wanneer Pelosi & Co. proberen om de echt progressieve opleving van de congresgelederen, die gevoed wordt door de basis, uit te roeien, zijn ze “aan het dansen met degenen die hen hebben voortgebracht”-corporate elites. Het is een uiterst lucratieve benadering voor hen die zich voeden uit de troggen van het Democratische Nationale Comite, de partijcampagnecomites van de Senaat en van het Huis, de PAC van de Meerderheid van het Huis en veel andere politieke campagneentiteiten van en voor rijke stinkers. De contracten van consultants en de lobby-overeenkomsten blijven geld stromen, zelfs nadat de Democraten tamelijk makkelijk te winnen verkiezingen verliezen.

Biden verloor bijna deze verkiezing. En terwijl de campagne van Biden gigantische financiele middelen en vage bloemrijke boodschappen uit goot over witte kiezers in de voorsteden, werd vrij weinig gericht op hen die het meest het mogelijk maakten om de voorsprong van Trump in de nacht van de verkiezingen in te halen: mensen van kleur en jongeren. Beperkt door zijn decennialange politieke mentaliteit en verleden, gaf Biden de arbeidersklassekiezers weinig energie, terwijl hij op weinig overtuigenden manier populistische deuntjes na bleef praten.

Dat is het soort neoliberale aanpak waar Bernie Sanders en zoveel van zijn aanhangers in 2016 en ook dit jaar weer voor waarschuwden. Beide keren was er een enorme mislukking van de Democratische kandidaat om een overtuigende zaak te maken als pleitbezorger voor werkende mensen tegen de krachten van de rijke inhaligheid en de hebzucht van het bedrijfsleven.

In feite roken Clinton en Biden gedurende hun hele politieke carrière naar onderonsjes met economische elites. Voor veel mensen was Clinton nep toen ze populistisch probeerde te klinken en beweerde de kleine mensen te vertegenwoordigen tegen de grote bedrijven. En aan hen die eigenlijk veel wisten over het politieke verleden van Biden, klonken zijn vergelijkbaar eisen ook allerminst overtuigend.

Uit de peiling blijkt dat Biden een groot deel van zijn stemmen heeft gekregen wegens animositeit voor zijn tegenstander in plaats van enthousiasme voor Biden. Hij heeft de Democratische basis niet geïnspireerd, en zijn oproep had veel meer te maken met het tegengaan van het kwaad van Trumpisme dan met het omarmen van zijn eigen politieke benadering.

Meer dan ooit zal alleen maar anti-Trump of anti-Republikeins zijn de Democraten en het land niet in de vitale richtingen bewegen die we nodig hebben. Zonder een sterk progressief programma als richtsnoer, zal het presidentschap van Biden verwateren in hetzelfde oude retorische schuim en status-quo-posities die zo vaak hebben geleid tot de ondergang van de Democratische gevestigde orde, wat de electorale triomfen van de Republikeinse partij mogelijk heeft gemaakt.

De laatste maanden liet Biden zien dat hij de refreinen van het economisch populisme wist te neuriën als dat tactisch zinvol leek, maar hij kende de woorden nauwelijks en kon de melodie amper aanhalen. Zijn media-imago als “Lunch Bucket Joe” was een nuttige luchtspiegeling in het corporate medialand, maar ging even ver als de pose waar was. Ondertussen besloten de strategen van Biden om de kwestie van de pandemie aan de kaak te stellen, waarbij de dodelijke narcistische waanzin van Trump in de schijnwerpers kwam te staan.

Maar toen het ging om gezondheidszorg – voorheen een centraal aandachtspunt in het leven van mensen, vooral te midden van de coronavirus- viel Biden grotendeels terug op Obamacare in plaats van te pleiten voor een echte garantie van de gezondheidszorg als een mensenrecht. Eveneens, sprak Biden een beetje over het verlichten van de economische lasten voor kleine ondernemingen en gezinnen, maar het was vrij slap in vergelijking met wat wanhopig nodig is. Hij gaf het economische speelveld voor een groot deel over aan de pseudo-populistische geblaat van Trump.

Voor de toekomst hebben we krachtige opvolgers nodig van de New Deal van de jaren dertig en de Great Society-programma’s van het midden van de jaren zestig, die door de Vietnamoorlog verstikt werden, zowel politiek als budgettair. Vergeet deze zin terzijde als je wilt, maar we hebben een soort “democratisch socialisme” nodig (zoals Martin Luther King Jr. in de laatste jaren van zijn leven beweerde).

De verwoestingen van de op de markt gebaseerde “oplossingen” zijn overal om ons heen te zien; de publieke sector is gedecimeerd en moet nieuw leven worden ingeblazen met massale federale uitgaven die veel verder gaan dan de occasionele “stimuleringspakketten”. Het potentieel bestaat om miljoenen goede banen te creëren en tegelijkertijd de klimaatcatastrofe serieus aan te pakken. Als we echt een einde willen maken aan de systemische en massale inkomensongelijkheid, zullen we moeten vechten voor – en die ook binnenhalen – massale overheidsinvesteringen op lange termijn, gefinancierd door werkelijk progressieve belastingheffing en grote bezuinigingen op de militaire begroting.

Met een enorm bereik aan de basis dat alleen zij op geloofwaardige wijze konden bereiken, vormden progressieve activisten een cruciaal onderdeel van het de facto verenigde front om Trump te verslaan. Nu is het tijd om verder te gaan met het grassroots organiseren van om de bedrijfs-Democraten het hoofd te bieden.

—————–

Norman Solomon is mede-oprichter en nationale coordinator van  RootsAction.org. Zijn boeken zijn onder meer “War Made Easy: How Presidents and Pundits Keep Spinning Us to Death” en “Made Love, Got War: Close Encounters with America’s Warfare State.”