Ga naar de inhoud

Weiger de huurverhoging. Interview met Saar Boerlage, Akropolistoren Amsterdam

Sinds enige tijd wordt er door verschillende organisaties gepropageerd om de jaarlijkse huurverhoging te weigeren(*). Na een oproep van de Bond Precaire Woonvormen en van drie Amsterdamse huurdersverenigingen, zijn honderden mensen tot actie overgegaan. Daaronder een deel van de huurders van de Akropolistoren, op Zeeburgereiland in Amsterdam. We zochten Saar Boerlage op om er meer over te horen.

5 min leestijd

Saar Boerlage: We hebben Akropolis Amsterdam ooit opgericht omdat we elders zagen dat het mogelijk was, ook in steden met hoge en stijgende woonkosten, om betaalbare woonvoorzieningen te organiseren voor ouderen die zelfstandig willen blijven wonen. We hadden onder andere in Rotterdam gezien dat het daar kon en wilden zoiets ook in Amsterdam realiseren. We hebben jaren met het plan lopen leuren en geprobeerd het gerealiseerd te krijgen. We hebben zelfs geprobeerd een deel van de leeggekomen Shell-toren te krijgen, maar we werden altijd weer onverrichter zake buiten gezet. Uiteindelijk hadden we contact met een architect die er brood in zag en die contacten had bij de woningbouwvereniging De Alliantie. En dan duurt het natuurlijk nog jaren voordat het gebouw er ook staat, maar zo’n vijf jaar geleden kwam het af en sindsdien wonen we hier met ruim 100 vijftig plussers.

We hebben natuurlijk aardig wat moeten touwtrekken in het proces om het een beetje naar onze zinnen gerealiseerd te krijgen, en dat is uiteindelijk grotendeels gelukt. We wonen hier met een mengeling van sociale huur en middenhuur, half om half. Daar hebben we ook voor moeten knokken, want ze wilden natuurlijk aanvankelijk meer middenhuur omdat ze daar meer aan verdienen.

Veel gaat hier heel goed, maar dat is ook omdat we heel veel zelf organiseren en we elkaar helpen. Er zijn nu ook hardnekkige onderhoudsproblemen. Het gebouw verzakt en daardoor beginnen beneden deuren niet meer te sluiten. We moeten keer op keer vragen om daar wat aan te doen, want het is ook onveilig. De verhuurder reageert niet altijd even adequaat om het maar zacht uit te drukken. We hebben ook problemen met het plein voor ons gebouw, waar het een zootje is en tegels los beginnen te liggen en omhoog komen. Mensen struikelen en bezeren zich. Daarbij is extra gecompliceerd dat het plein het dak is van de parkeergarage met drie verschillende eigenaren die elkaar allemaal de kaart proberen toe  te schuiven. Ik ben zelf 90 en niet eens de oudste in het pand. Wij huppelen niet meer makkelijk over zo’n  plein en er zijn al mensen afgehaakt om nog op bezoek te komen omdat het moeilijk is om onze collectieve voordeur te bereiken.

Op de valreep hoorde ik over de mogelijkheid om de huurverhoging te weigeren en dat hebben we toen snel op poten gezet. Ik heb de argumenten in een brief gezet en ben wat deuren langs gegaan en uiteindelijk hebben 18 mensen ondertekend en de huurverhoging geweigerd. Die brief hebben we tijdig langsgebracht bij de Alliantie. Het valt helemaal niet mee om daar binnen te komen, de deur is potdicht en als je al iemand aan de telefoon krijgt, willen ze dat je de brief maar zonder bewijs van afgifte in hun brievenbus gooit. Maar dat deden we dus niet, we hebben net zolang aangedrongen tot er iemand gevonden werd die de brief in ontvangst wilde nemen, en daar ook voor wilde tekenen. En we hebben nu al een reactie van de directie, dat ze de brief ontvangen hebben.

Vraag: De voornaamste reden voor de weigering van de huurverhoging was bij jullie dus klachten over achterstallig onderhoud, niet zozeer de hoogte van de huur?

Saar Boerlage: Voor sommige mensen speelt dat laatste ook mee. Kijk de middenhuurders zullen het wel kunnen betalen maar voor anderen is dat moeilijk. Ik zelf zou liever meer geld overhouden om aan belangrijke goede doelen te geven, maar ik kan de hogere huur wel betalen. Bij de sociale huurders zitten mensen die het helemaal niet breed hebben, en voor wie elke huurverhoging problematisch is. Maar onze aanleiding was inderdaad vooral het onderhoud en hoe de woningbouwvereniging daar mee om gaat.

Er is trouwens nog een andere groep in ons pand die de huurverhoging heeft geweigerd, omdat bleek dat de middensector een hogere percentuele huurverhoging kreeg, terwijl de Alliantie de keuze had die verhoging aan die van de sociale huur gelijk te trekken. Die groep is zelfs nog groter dan de onze.

Vraag: Hoe was je op het idee van deze actie gekomen?

Saar: Via WOUW: Wijze Ouwe Wijven. We zien elkaar regelmatig en iemand bracht de flyers mee van de huurverhogingweigeringsactie en toen zijn we dat maar eens gaan bestuderen. Nogmaals, het was op de valreep en we moesten improviseren en snel besluiten, anders was onze groep wellicht nog wel groter geweest.

*) Dat is namelijk je goed recht, je kunt er niet door de verhuurder om ‘bestraft’ worden. De georganiseerde campagne is vooral een tactiek van burgerlijke ongehoorzaamheid om de veel te hoge woonkosten aan te klagen. In veel gevallen zal de verhuurder via de huurcommissie zijn gelijk krijgen, en moet je alsnog het achterstallige deel van de (nieuwe) huur betalen. Maar elk jaar kun je, voor 1 juli, weigeren om nog meer huur te betalen dan je al deed. Daarna gaat, als je niet geweigerd hebt, ‘automatisch’ je nieuwe huurcontract met verhoging in werking.
Hoe je precies de huurverhoging weigert, staat goed beschreven op de website Wij weigeren de huurverhoging