Recensies enzo

In het najaar van 1951 verscheen L’homme révolté (De mens in opstand) van de beloftevolle Franse schrijver Albert Camus (1913-1960), die in 1957 de Nobelprijs voor literatuur zou krijgen. Het boek zou aanleiding geven tot hevige debatten en tot de definitieve breuk met Jean-Paul Sartre. – Wat te doen als alle revoluties uitgelopen zijn op een versterking van de Staat?

In navolging van de editie van 2019 van de 'Big Oil's Real Agenda', vergelijkt en contrasteert dit nieuwste rapport van InfluenceMap de publieke communicatie, bedrijfsvoering en beleidsbetrokkenheid van 5 'supermajor' oliemaatschappijen: BP, Shell, Chevron, ExxonMobil en TotalEnergies.

Het moderne anarchisme situeert zich op het kruispunt van twee grote stromingen die sedert de Franse Revolutie het intellectuele leven van Europa bepaald hebben: het socialisme en het liberalisme. Johny Lenaerts ontleent dit aan een tekst van Rudolf Rocker, die hij vertaalde (Anarcho-syndicalisme, Theorie en praktijk, 1938). Anarchisme als synthese van…? Hoe zit dat? Zie hier onder. [ThH]

In een pas verschenen boek (*) klaagt de Franse journalist Edwy Plenel het Russisch imperialisme aan als een conservatieve ideologie die haaks staat op de democratische idealen, die door Poetin als een product van ‘de westerse decadentie’ beschouwd worden.

Op zaterdagavond 24 september stonden we met een zaal vol mensen in de Leidse Resistor stil bij de staatsmoord op twee arbeiders van Italianse afkomst in de VS, Sacco en vanzetti. Hun gevangenschap en terechtstelling in de jaren 1920 bracht een ongekende golf van solidariteit teweeg, wereldwijd en ook in Nederland. Hieronder de integrale versie van een beschrijving van de taferelen in Nederland, van Ed’ Korlaar zoals dat in 2009 in tijdschrift De As verscheen.

Jarmo en Arthur Berkhout, activisten van de nieuwe generatie, verklaren in hun nieuwe boek de dwingende neoliberale slogan There Is No Alternative dood. Ondertussen is de erfenis van opstapelende existentiële crises urgent genoeg om de moed op te brengen naar radicale verandering te streven.

Pablo Iglesias is niet langer politicus, maar hij blijft van onderuit wel zeer intens met het politieke bezig. Misschien meer dan ooit. Hij had zich in mei 2021 teruggetrokken uit het institutionele politieke leven na een zware nederlaag bij de regionale verkiezingen in Madrid. Vandaag is Pablo Iglesias, 43 jaar en medeoprichter in 2014 van het linkse Podemos, eerder een politiek analist geworden: hij schrijft voor de onafhankelijke online krant Ctxt en host een “tegeninformatie” podcast dat La Base heet van de uitstekende, links-kritische nieuwssite Público. De basis dus.

Toen ik meer dan dertig jaar geleden mijn toevallige carrière in de journalistiek begon, als stagiaire bij tijdschrift Mother Jones, was een van mijn eerste opdrachten het op feiten controleren van een column van Barbara Ehrenreich. Ik kan me het onderwerp nog herinneren: een karakteristieke bijtende en geestige takedown van het dwaze begrip "omgekeerd seksisme" en enkele van zijn kenmerkende wendingen. (Een terloopse verwijzing naar mannen als de categorie mensen die verantwoordelijk is voor haar dat uit hun oren groeit, maakt me nog steeds aan het lachen als ik deze onzalige waarheid moet overdenken).

Ja, dat wordt toch een dingetje bij mijn boekrecensies – hoe lang na het verschijnen van een boek kun je nog aan komen kakken met je recensie? In dit geval is het wel erg gortig, ook omdat ‘Maar dat mag je niet zeggen’ van Nikki Sterkenburg zo goed verkoopt dat het inmiddels in de derde druk zit (hoop ik – het zou inmiddels ook de vierde of vijfde kunnen zijn). En dat terwijl de uitgever me niet alleen een mooi recensie-exemplaar toestuurde, maar zelfs één van de gesigneerde versies!

Van de vertaler: Brief aan mijn kinderen, de Nederlandse vertaling  van Lettre à mes enfants et aux enfants du monde à venir, 2012, le cherche midi, 106 blz. Dit boek is opgedragen aan zijn kinderen en kleinkinderen en bij uitbreiding aan alle kinderen. Een aanrader, die aanspreekt.