Acties in Frankrijk: de hele wereld of niets
Een ronkende tekst over de gebeurtenissen tegen de ‘Loi Khomri’, de hervorming van de Franse arbeidswet. Ter aanvulling op wat eerder gepubliceerd werd over het aanzwellende oproer in Frankrijk.
(vertaling van Le Monde ou Rien (16 maart 2016) via)
Afgelaste lessen, wilde demonstraties, graffiti, vernielingen, traangas, een regering onder druk en de universiteit in staking. Iets is bezig om geboren te worden. “We” zijn bezig om geboren te worden. Hetgene dat aan het ontstaan is te benoemen met de naam van wat eraan voorafging, zou een poging zijn om het om zeep te brengen. Het zou een proces van neutralisatie zijn om alles bij elkaar te schrapen dat we sinds woensdag op straat hebben gezien, en dat wat al weken aan het borrelen is, de woede die overal gromt en alle donderpreken samen te vatten in de “schaduw van de CPE“.
Wat zou het verband kunnen zijn tussen de woorden van de vakbonden en de scholieren die “de wereld of niets” kladderden, voordat ze de banken methodisch aan gingen vallen? Geen. Of misschien alleen een ellendige poging tot recuperatie door de zombies. Nooit hebben de bonden of politici ooit zo zichtbaar achter een beweging aan gelopen. Als ze dan zo koortsachtig wensen om alles naar hun believen te framen, dan is dat omdat alles nu best eens volledig uit hun controle zou kunnen geraken. Het is vrij eenvoudig wat er gebeurd is: een groep youtubers hebben hun ‘likes’ bij elkaar gebracht, ze hebben geheel buiten deze framing gesproken, buiten elke wens om ‘representatief’ te zijn, en zijn de straat op gegaan; een vrouw die niemand anders vertegenwoordigt dan zichzelf heeft een petitie gelanceerd tegen de voorgestelde arbeidswet en omdat wat ze verklaarde juist klonk en op een diffuus sentiment stuitte, een algemene afschuw, zijn we de straat opgegaan en we zijn met velen geweest. De organisaties zijn daar vervolgens achteraan gekomen. Het risico om niet aan boord te stappen was voor hen te groot. Als ze achter zouden blijven, zou hun mandaat aan flarden liggen. Dan zouden degenen die ze beweren te vertegenwoordigen zonder hen de straat opgegaan zijn, zonder dat ze in staat zouden zijn hun spandoeken aan de kop te hangen, zonder dat ze onze stemmen zouden kunnen wegdrukken met hun verschrikkelijke geluidswagens, hun lompe slogans en hun gestorven en begraven discours. Ze zouden voor schut hebben gestaan. De leiders zijn ons derhalve gevolgd, zoals altijd.
Het probleem is niet de arbeidswet maar een hele maatschappij die op omvallen staat.
Wij zijn de jeugd. Maar jeugd is niet gewoon jeugd, maar meer dan dat. In elke samenleving is de jeugd het beeld van dat wat wegwerpbaar is. De jeugd zijn een beeld van algemene overbodigheid. De jeugd is niets. Het zijn degenen die nog niet ingenomen zijn. Zij zijn nog niet genomen door een baas, door schulden of door een CV. Ze zijn nog niet ingenomen, of anders gezegd geketend, door een hele sociale machine, tenzij die machine zou stoppen met werken. De media die het hebben over de dreiging van “een jeugdbeweging”, pogen de werkelijke dreiging te stoppen, namelijk dat het geheel van degenen die in deze maatschappij als wegwerpbaar worden beschouwd zich zouden voegen bij degenen die inzien dat dit probleem meer is dan alleen deze arbeidswet; dat de hele maatschappij die op de weg naar af is, zich bij ons zou voegen. Dat ze zich bij ons zouden voegen en een massa zouden worden. Want vandaag de dag zijn de ongelovigen veeltallig. De sociale leugen, de farce van de politiek beheerst ons niet langer. Dat is het grote probleem dat de regering momenteel heeft. En niet alleen dat: wie zou nog zo stom zijn om nog steeds te stemmen op Links, of op Links van Links of Links van Links van Links als we zien wat dat in Griekenland heeft gebracht afgelopen zomer? Een radicaal linkse regering die vooral bezuinigingen doorvoert…
En jullie oude garde! Jullie zijn niet verraden. Jullie hebben je gewoon voor de gek laten houden.
He oude garde, onze oude garde. Jullie zeggen dat je je verraden voelt. Dat je voor een linkse partij hebt gestemd en dat de huidige staat van de politiek niet is wat je had verwacht. Je hebt het over “uitgesloten te voelen”. Maar waar waren jullie in 1983? De jaren 1980, het tijdperk van het grote geld, Tapie in de regering, Liberation (www.liberation.fr) die “Lang leve de crisis!” schrijft … hadden jullie toen niets door? We waren er toen niet bij maar sindsdien zijn jullie nederlagen onderdeel geworden van de geschiedenisboekjes. En als we dat verhaal horen dan vertellen we onszelf dat Emmanuel Macron (bankier en huidige minister van Economie, voert extreem ‘zakenvriendelijk beleid’, vert.) niet meer doet dan het karwei afmaken dat in 1983 begon. het is hetzelfde programma als toentertijd. Er is niets veranderd. Jullie zijn niet verraden. Je hebt je alleen maar voor de gek laten houden. Jullie cultiveerden liever jullie illusies. Dit zijn niet meer dan de woorden die gediend hebben, elke verkiezing weer, om jullie naar de stembus te lokken zodat hetzelfde programma voortgezet kan worden, dezelfde aanval door kan gaan. Een aanval die nu 35 jaar duurt, die stug doorgevoerd wordt op alle niveaus tegelijk: economisch, veiligheid, sociaal, cultureel, existentieel, etc.
Deze wet zal niet besproken worden
Dat wat er aan zit te komen, heeft weinig te maken met de arbeidswet. Deze wet is maar het hefpunt voor de oproer. Het is een aanval te veel. Een aanval die veel te arrogant is, te duidelijk en te vernederend. De wet over de inlichtingen. de Wet Macron, de noodtoestand, de dreiging van het verlies van burgerschap voor door de staat ‘ongewensten’, de anti-terrorisme-wetten, het project van gevangenishervorming en de arbeidswet vormen allen tezamen dit systeem. Het is een enkele onderneming die de hele bevolking door de knieën dwingt. De Wet El Khomri (de arbeidswet, genoemd naar de staatssecretaris voor Arbeid) is niet meer dan de kers op de taart. Daarom gebeurt alles nu en daarom gebeurde het niet toen de Wet Macron werd aangekondigd. Uiteindelijk heeft het, als we de straat opgaan tegen een arbeidswet, te maken met het feit dat het om werk gaat. Het is omdat de kwestie van werk de kwestie is van hoe we onze levens leven; en wij zien werk als de ontkenning van leven, leven dat tot grut gemaakt is. We leven niet langer in de jaren ’60, jullie Glorieuze jaren, hou die maar lekker zelf want wij hebben ze nooit gekend. Niemand onder ons gelooft dat we ooit “zelfverwezenlijking” zullen bereiken bij een of andere baan. Waar we ons tegen verdedigen is dat het stukje leven na het werk, buiten het werk, niet gereduceerd wordt tot helemaal niks. De spelletjes van de vakbonden en partijen om het conflictveld te beperken tot de kwestie van de arbeidswet, of onderhandelingen met de regering, is maar een manier om ons verlangen om te leven in te perken, om alles op te sluiten dat ontsnapt aan hun verstikkende schematische sfeer. Je hoeft geen waarzegger te zijn om te zien dat de vakbonden en partijen, toen en nu, ons op het beslissende moment in de stront zullen laten zitten. Wij nemen hen dat niet kwalijk. Dat is nu eenmaal hun rol. Maar vraag dan ons ook niet om hen te vertrouwen. Alleen omdat we jong zijn betekent niet dat we van gisteren zijn. En nog iets, stop met ons lastig te vallen met jullie ouwe truuks die niet werken: of het nu om ‘massificatie’ gaat, of de “convergentie van strijden” die niet bestaan, de ‘People’s Mic’ en het pseudofeminisme dat alleen maar dient om algemene vergaderingen te verlammen en te monopoliseren wie er aan het woord komt. Het is echt genoeg geweest. Het gaat helemaal niet om ‘massificatie’ of niet, het gaat erom het bij het juiste eind te hebben en vastberaden te zijn. Het enige dat de regering zal dwingen om een stap terug te doen is niet het aantal mensen dat de straat op komt, maar hun vastberadenheid. Het enige dat een regering zich kan doen terugtrekken, is het spookbeeld van een opstand, de mogelijkheid dat ze de controle totaal zullen verliezen. Zelfs als we alleen zouden willen dat de arbeidswet werd ingetrokken, dan nog zouden we moeten mikken op een opstand: sla hard toe, zorg dat je de machtsmiddelen vindt om respect van de politie af te dwingen, blokkeer het normale functioneren van deze samenleving en val doelen aan die de regering doen sidderen. De “kwestie” van geweld is een valse kwestie. Dat wat de media beschrijven als “geweld”, wordt gevoeld als vastbeslotenheid, als woede, als ernst en tegelijkertijd plezier van degenen van ons die de straat op zijn gegaan. Dit is wat we afgelopen woensdag voelden, en wat onze regering een paar redenen heeft geboden om uit z’n bol te gaan: we toonden moed, onze angst verdween en we waren zeker van onszelf. Zeker van over de koppen te willen lopen van degenen die regeren. Over de koppen van degenen die, het hele jaar door, over ons heengelopen hebben.
Sla Hard Toe! Sla echt! #BatailleDeSolferino
In tegenstelling tot wat de bureaucraten zeggen van de UNEF (Fanse Studenten Bond) of de NPA (Nieuwe Antikapitalistische Partij) zal hard toeslaan ons niet “isoleren van de massa,” als de doelen goed gekozen zijn. In tegendeel, dit zal al degenen die dit allemaal zat zijn naar ons doen komen en zich bij ons laten voegen en dat zijn nogal wat mensen. De vraag die de arbeidswet stelt gaat over het beleid dat de Socialistische partij de afgelopen 35 jaar heeft gevoerd en of ze wel of niet in staat zullen zijn om hun campagne van tientallen jaren af te maken. Het is ook een vraag over politiek in het algemeen. We hebben hier een beweging die opkomt een jaar voor de campagne om de presidentsverkiezingen, die doorgaans iedereen zwijgen oplegt en laat afwachten, terwijl velen het eindeloos hebben over de vergaande onverschilligheid, maar kijk dan hoeveel vijandigheid er nu al tegen gewekt is. We weten dat de komende verkiezingen geen oplossing zijn, maar eerder deel van het probleem vormen. Het was geen stom toeval dat afgelopen woensdag de studenten in Lyon spontaan naar het hoofdkwartier van de Socialistische Partij trokken waar ze met de politie botsten om dit gebouw aan te vallen. En het was ook geen stom toeval dat de hoofdkwartieren van de Socialistische partij in Parijs en Rouen werden aangepakt. Dit is wat de beweging zelf kiest. Liever dan ingesloten te raken in onzinnige onderhandelings-rattenvallen, kunnen we veel beter de aanval kiezen, in heel Frankrijk, te beginnen met aanstaande donderdag (volgende actieoproep, vert. https://paris-luttes.info/continuons-le-debut-jeudi-24-mars-5084?lang=fr), op alle hoofdkwartieren van de Socialistische partij. In Parijs zal het de Slag van Solférino moeten zijn (naar de straat in centrum Parijs waar de PS z’n hoofdkwartier heeft, tevens historische militaire slag van Napoleon III, vert.) En daarna zien we wel weer. We zullen dit verdomd goed moeten uitvoeren. Maar wat er op het spel staat is kolossaal.
Ze trekken terug, val aan!
————————
Een illustratie: beelden van een ‘wilde demo’ afgelopen woensdag
{youtube}ZerPRQdrQ30{/youtube}
Eerder stuk over achtergrond van de bewuste wet.