De G8 en de geruchtenmachine

A number of persons were arrested because they were carrying a banner with the slogan, “Free All Prisoners!” as they passed by a prison on their way to a demonstration. The Police judged this as incitement to actively help people break out of prison. (bron)

—————————————

Twee jaar geleden, tijdens de acties tegen de G8 in Gleneagles, Schotland, moesten we onverhoopt naar het politiebureau in Stirling omdat een van de Nederlandse actievoerders z’n paspoort had verloren. Terwijl we in de wachtruimte zaten, konden we een soort lichtkrant zien, met van die bewegende regels, waarop voortdurend meldingen over de acties kwamen. Tot onze verbazing zaten daar gruwelijke verhalen tussen over geweld tegen de politie, waarvan ik bijna zeker wist dat ze onwaar waren, of sterk overdreven. Plotseling dook de klassieker onder de ‘broodje actie-aap’ verhalen ook op: een van de agenten zou door demonstranten zijn aangevallen met een mes! Bij bijna elke grote confrontatie tussen demonstranten en politie duikt dit verhaal op, terwijl er nog nooit een spoor van bewijs voor geleverd werd.

Tijdens ‘Heiligendamm’ zouden zelfs twee politieagenten (focus) met messen aangevallen zijn. Zoals gewoonlijk neemt een deel van de pers zo’n bericht gewillig over zonder te onderzoeken of het wel echt gebeurd is. Je mag dan blij zijn als er bij wordt vermeld dat het een bewering van de politie betreft (1). Merkwaardig is dat media bijna nooit om bewijs vragen. Dit soort geruchten wordt meestal gelanceerd temidden van een enorme chaos aan gebeurtenissen, waardoor ze helemaal geen tijd hebben om beweringen na te trekken. Zouden ze dat wel doen, dan zouden ze merken dat de politie de bewuste ‘slachtoffers’ niet eens kan tonen. Ze bestaan immers niet.

Als het stof eenmaal is neergedaald, is het maar een van de vele incidenten geweest, niet de moeite waard om te rectificeren of alsnog eens te gaan checken. Je moet er trouwens niet aan denken dat ze zoiets gaan bedenken en vervolgens ook nog ‘bewijs’ in elkaar gaan fröbelen. Dat gebeurde bijvoorbeeld in Genua tijdens de G8-protesten aldaar in 2001(2).

Arsenaal

De verzonnen steekpartijen vormden maar een klein deel van een heel arsenaal aan leugens en geruchten over de demonstranten dat de wereld insijpelde. Toen de startdemonstratie op 2 juni uitliep op hevige rellen, was het hek van de dam. Media die aanvankelijk argwanend hadden gestaan tegenover het door de staat georganiseerde leger aan repressieve krachten, sloegen in de kortste tijd om naar een tegenovergesteld standpunt. Een deel van de demonstranten zou ’tot alles in staat zijn’ en het was nu maar goed dat de politie voorzorgsmaatregelen getroffen had om burgers en politici tegen de woeste horde te beschermen. Een en ander bleek echter – voor wie goed wilde blijven luisteren – weer grotendeels geënsceneerd. De rellen waren wel hevig geweest, maar niet ernstiger dan de gemiddelde botsing waarbij autonomen betrokken waren. In de berichtgeving van de reguliere media werd echter voorgesteld alsof het einde der tijden nabij was. Deze berichtgeving werd actief gevoed door politie en andere autoriteiten, die met onheilspellende berichten kwamen over duizend gewonden, waarvan velen ernstig en waaronder meer dan 400 (om precies te zijn: 433) politieagenten. Toppunt bracht (alweer) de Berlijnse krant Der Tagesspiegel met een kop over ‘Door stenenregen versplinterde ME-helmen’ . Alleen al van de Berlijnse politie zouden er 18 zwaar gewond in het ziekenhuis liggen. Hier de versie in Nederland (Telegraaf). En wederom niet alleen de usual suspects, maar ook een ‘kwaliteitskrant’ als het NRC of het Algemeen Dagblad.

De berichtgeving leidde tot potsierlijke taferelen waarin de politie zichzelf tot slachtoffer wist te verheffen. Zo meldde de online chronologie van Der Spiegel alleen elke zielige melding van de politie en maakte melding van een klopjacht op de politie door autonomen (“[15:31] Einzelne Gruppen von Polizisten werden von Autonomen regelrecht gejagt.“)

Dagen later wisten sommige kranten het verhaal te deconstrueren en bleek dat alles ernstig overdreven was geweest. Elk schrammetje en elke doorgeprikte blaar was meegerekend en de meest ernstige verwonding van een agent (gebroken been) bleek door zijn eigen collega’s veroorzaakt te zijn, die over hem heen getuimeld waren terwijl ze een trap afrenden op jacht naar demonstranten. Volgens het rechtse weekblad Focus bevond na twee dagen niemand zich meer in het ziekenhuis. Dat soort rectificaties haalt echter nooit de voorpagina. Ondertussen was het beeld natuurlijk gezet en tuimelden politici (en zelfs woordvoerders van ngo’s als Attac) over elkaar om hardere (!) maatregelen tegen de demonstranten te eisen. Een vakbond van politieagenten eiste zelfs de inzet van rubberen kogels. Overigens duurt deze golf al dan niet gespeelde verontwaardiging nog steeds voort. Politici hebben aangekondigd verdergaande maatregelen te zullen nemen tegen wat ze het zwarte blok noemen, waaronder het aanleggen van speciale dataverzamelingen en – naast een al lang bestaand verbod op gezichtsbedekking – een verbod op het dragen van uniforme kleding.

Doel

Dat alles terwijl er al lang sprake was van de grootste repressie-operatie sinds jaren. De meest uiteenlopende politiediensten en het leger waren de politie bijvoorbeeld al te hulp geschoten, die zelf met 16.000 manschappen en al het mogelijke aan technische apparatuur tot de tanden voorbereid was. Ook op juridisch vlak hadden ze weinig te klagen; de demonstratievrijheid was op allerlei vlakken drastisch ingeperkt. De hetze was dan ook bedoeld om de bevolking en de media de repressie te laten accepteren (en liefst zelfs omarmen). Daarnaast moesten de berichten waarschijnlijk de agenten zelf opfokken om hard op te treden. Dat zijn namelijk ook mensen, en die beginnen wel eens te twijfelen over de rechtvaardigheid van hun ‘werk’. Een voortdurende stroom propaganda over de kwaadaardigheid van de tegenstander moet ze gemotiveerd houden. Een vierde doelgroep van deze stroom valse berichten, zijn mensen die overwegen naar de acties toe te komen om eraan deel te nemen. Als deze het idee krijgen dat het levensgevaarlijk is, of dat er een soort voetbalhooligan-toestanden zijn waar ze niet achter staan, zouden ze kunnen besluiten om thuis te blijven.

Uitgelokt?

In gelederen van demonstranten werd veel gediscussieerd over de oorzaak van de rellen op zaterdagmiddag. Al snel doen geruchten de ronde over provocaties door de politie. Het radicalere deel van de actievoerders werd feitelijk al weken lang in het nauw gedreven, zoals bij de invallen in 40 woningen op 9 mei en bij een demonstratie tegen de EU-ASEM-top in Hamburg op 25 mei. En dat niet alleen in Duitsland; wat te denken van het oppakken van een voltallige fietsdemonstratie in Utrecht op 4 mei?(3)

Naarmate Heiligendamm naderde, nam de knellende grip van de politiemaatregelen verder toe. Dat die bom dan een keer zou barsten, was duidelijk. Maar de ‘schuld’ ligt uiteraard niet geheel bij een kant. Het ‘zwarte blok’ bestond ook gewoon en was groot in Rostock (veel bronnen schatten zo’n 2000 mensen, sommige zelfs 5000) en dat waren mensen die niet langer met zich wilden laten sollen en waarvan een deel waarschijnlijk wel zin had om de politie eindelijk eens te lijf te gaan.(4)

Typisch was wel dat er de hele zaterdagdemonstratie lang geen incidenten geweest waren, ook niet vanuit het zwarte blok (met uitzondering van één ingegooide ruit van een Sparkasse-bank en één van een supermarkt, waarvan de herkomst overigens onduidelijk was). Het is echter wel interessant om te onderzoeken waarom de zaak precies op de afsluitende manifestatie, voor het oog van alle camera’s, uit de hand liep.

Er zijn een paar incidenten die duiden op uitlokking door de politie. Allereerst was daar een eenzaam politiebusje dat midden op de demonstratieroute geparkeerd stond, terwijl ze alle andere voertuigen veilig op een beschermd parkeerterrein gezet hadden. Er zijn treffende filmbeelden van. Vergelijk ook de berichtgeving hierover op Spiegel TV waarin eerst geschetst werd dat “de gehele Rostockse binnenstad aan gort geslagen werd door het zwarte blok” (dat zou bestaan uit een mengeling van neonazi’s en Iraanse vrouwen?) om vervolgens vooral mensen in beeld te brengen die de politie de schuld geven van de escalatie.

Toen de rel nog niet echt wilde losbarsten bij het eenzame politiebusje, kwam het befaamde incident van de pseudo-arrestatie. Terwijl er weinig aan de hand is, loopt een stille in de demonstratie om zich heen te kijken die plotseling een zwartgekleed persoon aanvalt en tegen de grond drukt. (filmpje) . Dan ontstaat er geharrewar en rent een nabij opgesteld ‘hundertschaft’ ME de demonstratie in. Mensen worden kwaad, gooien een en ander en de rel kan beginnen. Daarna werd het urenlang heen en weer tussen demonstranten en ME-eenheden. Telkens als het rustig leek te worden, kwam er weer een nieuwe aanval van een ME-team aanzetten. Er is flink wat afgediscussieerd over dit incident (zie oa hier ). Het meest waarschijnlijk is dat ook de twee ‘black blokkers’ bij de politie hoorden. De gearresteerde persoon doet in ieder geval geen enkele poging om aan de arrestatie te ontkomen. Het doel van deze operatie zou zijn om de menigte op stang te jagen…

De straat werd opengebroken – overigens speelde het zich allemaal hoofdzakelijk af in één zijstraat langs het havenplein – om projectielen te verkrijgen, een paar auto’s gingen op z’n kop en één daarvan ging in brand. Die ene ford was daarna dagenlang op tv en in de kranten hoofdbeeld… Om vervolgens de lijn door te trekken naar alle demonstranten tegen de G8, leek kinderspel.

Spinmachine

De grote spinmachine kon in gang gezet worden. Zo kwam er plotseling (de bron bleek het duitse persbureau DPA) een gruwelijk verkeerd vertaald citaat in de media van één van de sprekers op het podium bij de slotmanifestatie. Walden Bello, bekend woordvoerder van de kritische Zuidelijke globaliseringsvisie, werd in de mond gelegd dat hij vanaf het podium opriep om “de oorlog binnen de demonstratie te halen omdat we met vreedzame middelen niets zullen bereiken”. Daarmee werd gesuggereerd dat Bello (en daarmee de gehele demonstratie-organisatie) op zou roepen tot gewelddadig verzet. In werkelijkheid had Bello aandacht gevraagd voor de oorlog in Irak en gepleit om ook daartegen te demonstreren omdat “zonder vrede geen rechtvaardigheid mogelijk is”. Honderden media namen de DPA-versie over. Media-activisten gingen meteen in de weer om het schandaal bekend te maken en de ware inhoud van Bellos speech te verspreiden. Dat leidde weliswaar tot een excuus van Der Spiegel, maar ondertussen was het kwaad al geschied.

Versnelling hoger

In de dagen daarna werd door de politie, die zich ineens gedekt dacht door massale steun uit bevolking, pers en politiek, zo’n beetje alle middelen uit de kast getrokken om demonstreren verder onmogelijk te maken. Demonstranten werden voortdurend uit auto’s gehaald en gefouilleerd, demonstraties waarvoor vergunning verleend was werden onmogelijk gemaakt en voortdurend omsingeld door grote troepenmachten. Er zijn veel teveel voorbeelden om op te noemen, maar neem dit geval als voorbeeld.

Het was duidelijk aan de demonstranten te danken dat het niet verder escaleerde. Toen een van onze twee bussen dinsdagmiddag, op weg naar een goedgekeurde demonstratie bij vliegveld Rostock Laage voor de zoveelste keer aangehouden werd (filmpje) en iedereen opgepakt (waaronder een moeder met een driejarig kind, dat net zo goed de kooien in moest en geID-fotografeerd werd!), stond zelfs de anders zo rustige fotograaf U. van woede te briesen dat hij een volgende keer met stenen zou gaan gooien.

Hier zie je hoe een volstrekt vreedzame demonstratie (ter herdenking van de pogrom van Lichtenhage van 1992) op maandagochtend door de politie versteerd wordt

Een steeds terugkerend fenomeen na de rellen van zaterdag, was de aanval van politie-eenheden op kleine groepjes demonstranten om mensen te arresteren. Daarbij werden veelal pepperspray en knuppels ingezet, waardoor voortdurend gewonden vielen. Elke keer weer werd zo een rustige situatie omgetoverd in chaos en paniek. Zelfs de lokale S-bahntreinen (filmpje) waarmee actievoerders van de ene demonstratie naar de andere reisden, werden herhaaldelijk stopgezet en binnengevallen door ME-ers.

Nieuwe broodje aap verhalen

Dit alles schets nog slechts de context waarin de geruchten losgelaten werden. Een nieuw hoogtepunt was bijvoorbeeld een verhaal in de Berlijnse Tagesspiegel van maandag 4 juni, waarin voorspeld wordt dat de rellen van zaterdag nog maar kinderspel waren vergeleken met wat nog zou komen. Bedenk dat de blokkade van de G8 zelf op dat moment nog moest beginnen. De betreffende journalist, Frank Jansen, voert een niet bij name genoemde ‘hochrangiger Sicherheitsexperten‘ (‘gerenommeerd veiligheidsekspert’) op die beweert te weten dat de demonstranten munitie gebruiken zoals ‘vruchten waarin scheermesjes of stanleymessen gemonteerd zijn’. Dit verhaal wordt al snel overgenomen door veel andere media.(5) In het verhaal staan nog veel meer van dit soort absurde wapens, zoals enorme katapulten gemaakt van atletiektrainingsmateriaal, die in de actiekampen ineengeprutst zouden worden. Alweer ontbreekt elk bewijs, ook heeft de politie dergelijk zaken achteraf nooit aan de media getoond. Op de website van de lokale krant MV regio verscheen een variant op dit verhaal, namelijk dat van de aardappel met spijkers Er werd een foto bij geplaatst van een dergelijke aardappel die volgens de krant bij actiekamp Reddelich ‘getoond werd’. Binnen de kortste keren is het dan een feit in andere media.

Achteraf is goed te zien hoe de bizarre beschuldigingen vaak een een-tweetje tussen pers en politie zijn. Op een persconferentie of via de website komt een politiewoordvoerder met een gruwelijk nieuwtje, een van de media pikt het op (en vermeldt er dan misschien nog bij dat het een bewering van de politie is): DPA: “Laut Polizei vermummen sich Autonome und bewaffnen sich mit Molotow-Cocktails und Steinen.” Vervolgens wordt het door Spiegel Online en NDR-tv overgenomen, en als feit gepresenteerd (bron).

Het criminaliseren van clowns

Een van de meest bizarre geruchten had te maken met het clowns-leger. De ge(des)organiseerde clowns vormen een specifiek probleem voor de politie. Ze zitten namelijk niet alleen lollig te doen, maar vormen echt deel van veel van de acties, maken de politie belachelijk, lopen danig in de weg en breken soms door politieafzettingen heen. Van tevoren was de politie door de inlichtingendienst gewaarschuwd over het bestaan van de clowns, die volgens de dienst veel gevaarlijk zouden zijn dan ze zich voordoen. De truc om ze ondanks hun hilarische uiterlijk en optreden als kwaadaardig voor te stellen, was de volgende. Veel clowns (een leger is nu eenmaal bewapend) liepen met waterpistolen rond, waarmee ze driftig om zich heen spoten, op zowel actievoerders als omstanders en politie. Al snel werd het gerucht de wereld ingeholpen dat de clowns geen water maar eng zuur in hun waterpistolen gestopt zouden hebben (Spiegel). Hier de versie van tv-zender NDR

Achteraf was dit gruwelverhaal natuurlijk niet te handhaven. De politieversie na navraag over de achtergrond van de beschuldiging, luidde dat ze ‘strepen op de uniformen’ hadden waargenomen van beambtes die natgespoten waren. Dat bleek na onderzoek echter zeepsop te betreffen. Ondertussen had het gerucht zijn werk gedaan. Dit verhaal zou wel eens speciaal geconstrueerd kunnen zijn om de politie te bewegen om harder tegen die clowns op te treden.

Op de terugreis naar Nederland belandden we op een parkeerplaats aan de snelweg met een grote groep eveneens terugreizende Beierse ME-ers. We konden niet nalaten om ze te confronteren met de voorpagina van de net in het benzinestation verkregen (Hamburgse) krant Morgenpost, die breed uitpakte met het verhaal over de politieprovocateur die tussen de demonstranten gepakt was terwijl hij stenen aansleepte en probeerde de demonstranten aan te zetten tot een aanval op de politie. Het verweer van de terugreizende agenten was een zielig verhaal over hoe verschrikkelijk eng hun beroep de afgelopen dagen wel niet was geweest, waarbij de ‘clowns-met-zuurgeweren’ al snel weer naar voren kwamen. We hadden de overtuiging dat ze het echt geloofden….

Provocateurs

Na de rellen van zaterdag en de mediastorm die daarop volgde, leek de situatie grimmig en tamelijk hopeloos. Toch sloeg de stemming later langzaam weer om. Belangrijke reden was dat activisten zelf zich niet van de wijs lieten brengen en bij duizenden tegelijk gewoon aan de slag gingen met dat waarvoor ze gekomen waren: het opbouwen van de kampen, uitvoeren van acties en demonstraties en voorbereiden van de blokkades. Dat toont aan hoe belangrijk het is dat er goed georganiseerde bewegingen bestaan, en dat een deel van de bevolking flink gepolitiseerd is. Toch was de situatie de eerste drie dagen dramatisch, door de eerder geschetste zware repressie. Een belangrijk omslagpunt kwam op woensdag toen de eerste blokkade-acties uitgevoerd werden. De massale tochten van gedecideerde en vrolijke demonstranten, die de politie te slim af waren en in het hele gebied rond Heiligendamm toesloegen, maakten sterke indruk op omstanders, pers en mededemonstranten. Bovendien werd het demonstratieverbod dat voor de gehele zone van 5 kilometer rondom Heiligendamm ingesteld was, met de voeten buiten werking gesteld. Bij duizenden tegelijk drongen mensen het gebied binnen en gaven de politie het nakijken. Wrang blijft dat er op verschillende plekken desondanks met bruut geweld door de politie opgetreden werd. De stemming onder de lokale bevolking was ook veel beter dan aanvankelijk gevreesd werd. Ondanks meldingen in de media (zoals de Volkskrant) dat de bevolking vijandig tegenover de activisten zou staan, waren er vooral veel blijken van het tegenovergestelde. Uit veel huizen hingen protestvlaggen, er werd water, voedsel en ’s avonds hout voor kampvuren verstrekt, en zelfs boeren wiens akkers platgelopen waren door demonstranten lieten weten dat ze daarvan vooral de politie de schuld gaven.

Een belangrijke gebeurtenis was vervolgens de ontdekking van een groepje politie-infiltranten in een van de geweldloze zitblokkades. Ze waren bezig stenen aan te slepen en probeerden de demonstranten aan te zetten tot een aanval op de politie. Ze deden dat echter dermate onbeholpen dat de demonstranten argwaan kregen en begonnen te roepen dat ze van de politie waren. Ze werden omsingeld en eentje werd overmeesterd en herkend als een ‘stille’ uit Bremen. (verslag ) De man werd bijna in elkaar geslagen maar toen door mensen van het legal team naar de politie begeleid en aan hen overhandigd. Veel media waren getuigen van het incident. De politie ontkende aanvankelijk dat de stillen van hen waren, maar kon na enige tijd niet op tegen de overdaad aan bewijzen van het tegenovergestelde en moest erkennen dat het om infiltranten handelde. Ze ontkennen overigens nog steeds dat deze de taak hadden om te provoceren en verklaren dat het om de gebruikelijke informatie-verzamelaars gaat, maar dat gelooft ondertussen niemand meer. Velen zien hierin een bewijs dat veel andere observaties staaft dat als demonstranten verklede politieagenten actief waren om de boel op te jutten.

Wat te doen?

Uiteraard zaten activisten allerminst stil bij al dit media-geweld. Een goed uitgerust indymedia-centrum in Rostock was full time bezig om zelf berichtgeving de wereld in te sturen of die van de commerciële media te corrigeren. Ook allerlei andere media-activisten en bloggers wierpen zich in de strijd om de berichtgeving. Maar het speelveld was hier allerminst eerlijk (zie ook een eerdere schets: The Media gets the Massage).

Fascinerend blijft het feit dat reguliere media stelselmatig militante acties door demonstranten opblazen en nauwelijks aandacht hebben voor het geweld van de politie. Aan het eind van de actieweek liep zo’n beetje de helft van de bevolking van de actiekampen rond met zwachtels en spalken als resultaat van politie-acties. Zelfs onze oudere Amerikaanse clown J., werd op de laatste dag van de top nog een gebroken vinger geslagen. Een aantal mensen raakte zwaar gewond, onder andere door de waterkanonnen; tenminste twee mensen dreigen daardoor de rest van hun leven een oog te moeten missen. Heeft u er iets van teruggevonden in uw media? Of de ontelbare kleinere incidenten, zoals de groep clowns die een hele middag bij een McDonalds op de weg naar Bad Doberan ingesloten stond en vervolgens gedwongen werd alle centen in te leveren als borgsom (bron: eigen ooggetuige en hier). De honderden arrestaties zonder legale basis, de mensonterende omstandigheden in de kooien op het industriegebied die voor gevangenis moesten doorgaan, de tientallen incidenten waarbij de journalisten of artsen door de politie opgepakt werden? Hoogstens de schandalige torpedering van greenpeace-boten haalde nog wat media-aandacht…

De stomste manier om te reageren, is door onmiddellijk in het defensief te kruipen en je te distantiëren van ‘het geweld’. Dat deden nogal wat woordvoerders van ngo’s en linkse partijen. Uiteraard moet er een voortdurende discussie zijn over de verkozen actiemiddelen. Maar dat we ons niet door de overheid en de media de wet moeten laten opleggen als we de wereld willen veranderen, werd in Heiligendamm vooral duidelijk. Dat de acties en blokkades ondanks de hetze en de repressie succesvol uitgevoerd zijn, is de belangrijkste overwinning van deze G8-mobilisatie. Nu gaat het erom van die praktijk te leren en de structuren verder te versterken.

————————-

Op 30 juni en 1 juli zal er een uitgebreide evaluatie van de G8-gebeurtenissen plaatsvinden in het Broeinest in Amsterdam. Ook de media-strijd zal daar op de agenda staan. Voor meer informatie: broeinest.info

Zie ook het overzicht van het uitmuntende Grundrechtekomitee

Een goed overzicht van de berichtgeving over de G8 van de Duitse reguliere media is te vinden op de website badespasz

Verder heeft de onvolprezen website gipfelsoli een archief aangelegd van de berichtgeving over repressie
In een Engelstalig artikel wordt een overzicht van de repressie gegeven.

Ook zijn er vele analyses van de repressie en de medialeugens te vinden, bijvoorbeeld hier

En hier en hier en ook hier.

In deze analyse wordt gesignaleerd hoezeer een naïeve reactie op de mediamanipulatie kan leiden tot een ongewenste distantiëring van meer militante actievormen.

En tenslotte moet nog gezegd worden dat niet alle reguliere media over een kam geschoren mogen worden. Er waren en zijn ook positieve uitzonderingen. Duitsland kent een paar progressieve kranten die anders bericht deden (Junge Welt, Neues Deutschland, Jungle World… Die Tageszeitung huilde voornamelijk met de wolven mee…). Van de ‘kwaliteitskranten’ viel de Süddeutsche Zeitung op door een veel meer afgewongen berichtgeving. Terwijl de ene lokale krant Nordkurier een dieptepunt in de berichtgeving betekende en pure G8-propaganda bedreef, was de andere – Die Ostzeezeitung of OZ – vaak een verademing. Zie ook dit hilarische verslag van de BBC

=====================

Noten: (1) Niet alleen rechtse bladen die bij voorbaat hetzen tegen demonstranten als Bild of Focus, maar ook ‘kwaliteitskranten’ zoals Financial Times Dld : “Mindestens ein Polizist wurde verletzt, als ein Demonstrant ihn mit einem Messer angriff.” Of Der Spiegel . Der Spiegel (in zijn online versie) speelde trouwens een merkwaardige rol in de berichtgeving door stelselmatig bijna woordelijk de politieberichten door te geven.

(2) Tijdens de schandalige politie-overval op de Diaz-school, beweerde een politiewoordvoerder meteen erna, zou een van de agenten aangevallen zijn met een mes. Het mes zou zijn afgeketst op het kogelvrije vest van de agent, dat aan de media getoond werd met een duidelijke jaap erin. Ook het mes van de ‘aanvaller’ werd er bij gepresenteerd. Tijdens rechtszaken later werd echter aangetoond dat het mes nooit de snee in het vest gemaakt kon hebben. Twee molotov-coctails die de politie bovendien presenteerden als vondst in de school, bleken door de politie zelf geplant te zijn tijdens de inval.

(3) De massa-arrestatie in Utrecht, waarbij meer dan honderd mensen werden opgepakt omdat ze op straat fietsten (ipv. op het fietspad) en ook nog eens onder mensonterende omstandigheden gevangen gezet werden, veroorzaakte niet of nauwelijks ophef in pers of politiek. Enkele van de opgepakte mensen bevonden zich overigens onder degenen die de toegang tot Duitsland geweigerd werd aan de grens tijdens de G8-top. Dit duidt op samenwerking tussen de Nederlandse en Duitse politie, met volstrekt illegale ‘zwarte lijsten’.

(4) De vele mysterieuze verhalen over het ‘zwarte blok’ vormen veelal onderdeel van de criminalisering van en hetze tegen demonstranten. Het ‘zwarte blok’ is natuurlijk helemaal geen hechte organisatie, maar een demonstratietactiek waar weinig geheimzinnigs aan is: door je min of meer hetzelfde te kleden en andere beschermende maatregelen te nemen kun je voorkomen dat je gedwongen wordt om de grillen van de politie te volgen. Het stelt de groep, of leden daarvan, in staat om acties te voeren die anders onmogelijk zouden zijn. Het niveau van militantie wordt veelal binnen bewuste grenzen gehouden en er is dan ook nog nooit een dode gevallen door optreden van deze groep, in tegenstelling tot dat van de politie. Zie voor meer achtergrond het boek Les Black Blocs van Francis Dupuis Deri of het boek Autonome in Bewegung (AG Grauwacke). Zie ook: interview met een Berlijnse autonoom in de Süddeutsche Zeitung van 4 juni.

(5) Via de redactie van de krant kreeg ik het emailadres van de betreffende journalist en ik heb hem vriendelijk gevraagd om contactgegevens door te geven zodat ik hem wat vragen zou kunnen stellen over zijn verhaal. Hij heeft tot dusver niet gereageerd….