Gruweluitspraak Gezi-activisten: 7 x 18 jaar cel en 1 x levenslang

(Door Klazina Veen)

Zeven mensen die geschandpaald zijn als zogenaamde aanstichters van de opstand tegen de vernieling van Gezi Park in Istanboel, Turkije, zijn elk tot 18 jaar gevangenisstraf veroordeeld en meteen afgevoerd naar de gevangenis. Een 8e beschuldigde, de zakenman Osman Kavala, werd tot levenslang veroordeeld. Negen mensen die zich in het buitenland ophouden, worden nog later veroordeeld.

Onder de 8 veroordeelden bevindt zich allerlei schrijvers, journalisten en oudere activisten, zoals de 72-jarige architecte en stedenbouwkundige activiste Mücella Yapıcı. Commentaar van haar dochter. De overige veroordeelden: Çiğdem Mater (filmproducente), Hakan Altınay (politicoloog), Mine Özerden (documentairemaakster), Can Atalay (advokaat), Tayfun Kahraman (architect) en Yiğit Ali Ekmekçi (bestuurder universiteit).

Zie hier een korte biografie van alle 8 veroordeelden

Los van het schandalige oordeel van deze rechtbank moet opgemerkt worden dat ze eerder werden vrijgesproken. President Erdogan reageerde woedend op deze terechte vrijspraak en eiste op hoge poten een herberechting. Deze heeft dan uiteindelijk het door hem gewenste resultaat opgeleverd en 8 mensen voor 18 jaar, of zelfs langer, in de gevangenis doen belanden.

Het spreekt voor zich dat solidariteitsacties zeer urgent zijn, overal waar de Turkse staat of vertegenwoordigers zich laten zien.

Er waren al op veel plekken protestbijeenkomsten, waarvan twee kleinere op de Dam in Amsterdam, en ook in Istanboel zelf, waar de repressie groot blijft.

Erdogan maakte zich zojuist op 1 juni alweer belachelijk door de demonstranten van toen (ter ere van de negende verjaardag van de opstand) voor ‘sletten’(sürtük)  uit te maken. Politie schoot op 31 mei weer traangas op demonstranten die zich verzamelden om de protesten te herdenken en tegen de veroordelingen te protesteren.

Ook hebben honderden mensen zich uit protest gemeld bij het openbaar ministerie om zichzelf aan te geven als medeschuldigen voor de protesten van toen.

Achtergrond

In 2013 ging al snel het nieuws de wereld rond: in Istanboel was fel verzet uitgebroken tegen de plannen van de lokale autoriteiten om een populair stadspark, Gezi (en aanpalend Taksim) te slopen en het vol te bouwen met onder andere een winkelcentrum. Het park is een geliefde groene ruimte voor omwonenden, en vertrekpunt van veel linkse demonstraties.

Een kleine groep mensen, meest anarchistische ecologische activisten, besluit het park te gaan verdedigen tegen de bulldozers, en bouwt er een tentenkamp op. Ze worden hard ontruimd en alles wordt vernield. Maar als reactie ontstaat er een massale demonstratie, en het plein wordt weer ingenomen door demonstranten, die er weer een kamp opbouwen dat snel uitgroeit tot een grote manifestatie. Er breken veldslagen met de politie uit die zich al snel ook naar andere delen van de stad uitbreiden, en al snel ook naar andere plekken in Turkije. De repressie is hevig, vele mensen raken gewond en worden gearresteerd, er vallen zelfs doden door het politie-optreden.

Uiteindelijk (op wikipedia wordt de balans opgemaakt wordt de balans opgemaakt): Drie en een half miljoen mensen (van de Turkse bevolking van 80 miljoen) hebben naar schatting actief deelgenomen aan bijna 5.000 demonstraties in heel Turkije die verband hielden met het oorspronkelijke Gezi Park-protest. Tweeëntwintig mensen werden gedood en meer dan 8.000 raakten gewond, velen in kritieke toestand. (vertaling GI)

Het bijzondere van de protesten was onder meer de breedte ervan, allerlei groepen die doorgaans tegenover elkaar stonden, deden naast elkaar mee, van conservatief tot uiterst links, koerden en voetbalfans. Het was niet alleen een protest tegen de vernieling van een populair park, maar ook tegen de autoritaire corrupte en conservatieve regering Erdogan.

{youtube}i8hbmA5LgZU{/youtube}