Kiddo, een volwassen kinderfilm
In de categorie ‘volwassen kinderfilms’ (*) hebben we weer een geweldig exemplaar te pakken: Kiddo, van Zara Dwinger. Nu in de bioscoop, voor mensen vanaf 6 jaar.
(* zie eerder beschreven voorbeelden hier: https://www.globalinfo.nl/search/kinderfilm/)
Kiddo is een echte Nederlandse roadmovie. Ook al zo’n genre om te koesteren. Omdat Nederland te klein is voor een hele film, trekken we deze keer in een oude Chevrolet naar Polen, en terug.
Maar we beginnen in een anonieme armeluiswijk in een Nederlandse stad, waar hoofdpersoon Lu in een druk pleeggezin leeft en bericht krijgt dat haar moeder, waarvan het gerucht gaat dat ze een spannend leven in Hollywood lijdt, haar eindelijk op komt zoeken. Lu kan niet wachten maar haar moeder komt natuurlijk eerst niet opdagen en als ze het wel doet, is dat in een aftandse Amerikaanse slee en rijdt ze er met haar vandoor. Ze wil naar Polen, naar het huis van haar moeder waar ze een smak geld verstopt heeft, en met dat geld zouden ze een nieuw leven kunnen beginnen.
Moeder Karina, gespeeld door Frieda Barnhard heeft duidelijk moeite met het geregelde leven, maar probeert er het beste en mooiste van te maken. Dat ze niet in Hollywood zat de afgelopen jaren, beginnen we al snel te vermoeden, maar waar wel krijgen we niet te horen. Zo blijven er wel meer vragen onbeantwoord (over een vader wordt bijvoorbeeld met geen woord gerept) en dat maakt de film alleen maar sterker. Ook dat het pleeggezin nu eens niet wordt afgeschilderd als grote ellende maar zonder opsmuk en idealisering als een prettig thuis, is een verademing. Mijn kinderen hebben in ieder geval genoeg gekregen van die voorspelbare films waarin alles uitgelegd wordt en die altijd goed aflopen. We leven immers niet in Hollywood…
De moeder van Lu probeert van haar leven een spannende speelfilm te maken, en ze kijkt liefst oude zwart-witfilms. Haar escapade met Lu legt ze uit door te verwijzen naar Bonny en Clyde en de hollywoodcliches vliegen je de hele film om de oren. Maar Lu is niet helemaal gek; ze houdt stiekum contact met het pleeggezin waar ze veilig was. Dat doet ze ook omdat ze weet dat ze daar bezorgd zijn, iets waar haar moeder nog nooit van gehoord heeft. Maar ze houdt ook van haar wilde moeder en haar spontane ingevingen die steevast tot een feestje voeren, met onduidelijke afloop. Er hangt de hele film een een voortdurende lichte dreiging dat het uit de hand zal lopen, en misschien niet op een prettige manier.
Ondertussen rijden we door een prachtig aftands snelweglandschap en komen we terecht in een vervallen Poolse badplaats. Moeder Karina probeert onderweg tegenslagen (dat het geld op is, of de auto ontploft) op te vangen met een immer vrolijke vlucht naar voren en de kreet ‘alles of niets’. We zullen niet verklappen hoe dat afloopt. Maar wel dat Lu uiteindelijk duidelijk maakt dat ze wil dat ze ook eens doet wat ze belooft en dan ‘niet beloven, gewoon doen!’.
Het is de eerste lange speelfilm van Zara Dwinger, die eerder kortere films maakte, en een tv-film van een uur, die veelal gaan over meisjes/vrouwen die opgroeien onder niet de meest geprivilegieerde omstandigheden, om het maar zacht uit te drukken (zie IMDB voor meer). Daar voegt ze nu een feministische familiefilm aan toe, een soort Nederlandse Thelma & Louise eigenlijk, maar dan voor het hele min of meer functionele gezin.