nicaragua

In april is het een jaar geleden dat Nicaragua een ware volksopstand beleefde, die met ongekend zware repressie van regeringswege de kop werd ingedrukt. Mensenrechtenactiviste Mónica López Baltodano kwam op 23 maart in De Pletterij in Haarlem de balans helpen opmaken.

De Nicaraguaanse president Daniel Ortega is geen Jozef Stalin. Maar behalve grote verschillen zijn er ook zekere overeenkomsten, vooral in de wijze waarop ze aan de macht konden komen. Overeenkomsten die kunnen helpen om het karakter van het Ortega regime te begrijpen.

Het afgelopen jaar hebben we op Grenzeloos in een aantal artikelen aandacht besteed aan de situatie in Nicaragua. Daarin werd steeds in positieve zin gesproken over het verzet tegen de regering Ortega-Murillo. Niet door iedereen in de linkse beweging wordt die opstelling gedeeld. Zo ontvingen we drie reacties op een artikel over Nicaragua van Gerrit Zeilemaker. Omdat hij in zijn kritiek zeker niet alleen staat hier een verdere onderbouwing van het standpunt dat juist links het verzet tegen Ortega moet steunen.

In de media worden de gebeurtenissen van de laatste weken in Nicaragua omschreven als ‘ongeregeldheden’ of ‘protesten’. In werkelijkheid is er sprake van niets minder dan een volksopstand tegen president Daniel Ortega en zijn eega en vicepresident Rosario Murillo. Het regime reageert met geweld, geweld en nog meer geweld. Hoe heeft het zo ver kunnen komen, en wat zijn de perspectieven van deze tweede revolutie in (bijna) veertig jaar?

Sinds april van dit jaar is Nicaragua gedompeld in een chaos van protest en repressie. Dat is des te problematisch omdat het land geregeerd wordt door Daniel Ortega, een van de voormalige leiders van de Sandinisten die dat land in de jaren 1980 naar een revolutie brachten. Boaventura de Sousa Santos maakt nu de balans op, en refereert in de titel ironisch naar een geruchtmakend boek van Eduardo Galeano.

Stedenband maakt zich zorgen om Nicaragua. Het Wereldpodium en de Stedenband Tilburg-Matagalpa organiseren op donderdagavond 5 juli een Wereldcafé Special over Nicaragua. Sinds half april is het onrustig in dit Midden-Amerikaanse land.

(18 juni) Dit is een stukje uit de "losse" pols, en ook geschreven vanuit Rama in de Zuidatlantiese kustregio (RACCS) waar het betrekkelijk rustig is. “Nicaragua mag van geluk spreken dat ze geen aardolie heeft”.

(4 juni 2018) De Canadese internationalistische feministe Lori Hanson, die al meer dan 30 jaar solidair is met Nicaraguaanse plattelandsmensen, is net terug uit Nicaragua. Jack Hicks interviewde haar voor New Socialist. Samen maakten ze dit stuk op basis van het interview en een artikel dat Lori eerder schreef voor de Griekse krant AlterThess. De analyse van een opkomende beweging in Nicaragua is een werk in uitvoering voor Lori, die nog steeds met Nicaraguanen werkt aan de diepere betekenis van een 44 dagen durende opstand en het staatsgeweld dat daarmee gepaard ging in april en mei 2018.

Nicaragua: De tweede revolutie in 40 jaar Vrijdag 22 juni, 19:00 - 22:00Pieter Nieuwelandstraat 93 Amsterdam

Hoe zijn recente protesten over bezuinigingen op sociale zekerheid in Nicaragua omgeslagen in een landelijke mobilisatie van de bevolking tegen president Daniel Ortega?

De Nicaraguanen verkiezen op 6 november hun president. Na twee decennia aan het hoofd van het land zou de sandinistische leider Daniel Ortega een vierde mandaat kunnen behalen. Maar heeft zijn politiek die hij nog steeds als ‘socialistisch’ en ‘anti-imperialistisch’ noemt nog wel iets te maken met die van de revolutionaire jaren?

Microkredieten worden vaak gezien als een soort wondermiddel om arme mensen te helpen. Er is echter groeiende kritiek, bijvoorbeeld omdat het middel mensen dwingt om allemaal kleine kapitalistjes te worden en de terugbetaling (met forse rente) desnoods over de rug van hun buren moeten doen.