fort europa

Asian Dub Foundation, de band uit London die altijd zoveel radicale inhoud in de muziek stopt en ook vaak optredens verbindt met radicale politieke campagnes, heeft een spetterende nieuwe CD gemaakt: Access Denied.

Het nieuwe EU-migratiepact van Commissievoorzitter Ursula von der Leyen neemt illegale elementen over van het beruchte Hongaarse anti-vluchtelingendiscours, en het wordt scherp bekritiseerd door vluchtelingen- en mensenrechtenorganisaties. Volgens het pact moeten vluchtelingen uit landen met een lage score van asielerkenning in kampen worden opgesloten. De duur van de detentie kan officieel oplopen tot zes maanden. Hongarije had eerder dergelijke ‘doorgangskampen’ opgericht, maar moest de onmiddellijke sluiting ervan aankondigen nadat het Europees Hof van Justitie de Hongaarse interneringspraktijk onwettig had verklaard.

De Migrant Domestic Workers verlenen veelal rechteloos en onzichtbaar hun diensten aan zo’n 220.000 Nederlandse huishoudens. Ze worden onevenredig hard geraakt in de huidige crisis. Tijd voor erkenning!

Op 17 oktober, wanneer honderdduizenden migranten en sans-papiers Parijs zullen bestormen vanuit heel Frankrijk, roept de transnationale migrantencoördinatie alle migranten, vluchtelingen, asielzoekers, collectieven, groepen en sympathisanten op om in heel Europa en daarbuiten te demonstreren.

Een paar jaar geleden reisde oud-adviseur en hielenlikker van Donald Trump Steve Bannon, naar Europa om het populisme een handje helpen. Een citaat van deze schertsfiguur in die tijd: “Ik kom al mijn hele leven op voor de gewone man.” Destijds schreef ik daarover in een column dat vaak het milieu waarin men zich bevindt de norm voor wat de zogenaamde gewone man is bepaalt, en voor Bannon zou die gewone man wel eens iemand kunnen zijn wiens dagelijkse leven zich tussen een goed gevulde portemonnee en een uitpuilende portefeuille afspeelt. Immers, wie de levensloop van Bannon beziet, zal niet gemakkelijk enige activiteit ontdekken die ‘de gewone man’ zoals wij die daar doorgaans onder verstaan, ten dienste stond.

Rijke mensen die in hun reisbewegingen – of anderszins – gehinderd worden, doordat ze uit een land komen waar een slecht coronabeleid zorgt voor een overmaat aan besmettingen, hebben een uitweg gevonden. Ze kopen gewoon een tweede nationaliteit. De landen die hieraan meewerken zien het als een lucratieve handel, en Nederland loopt weer eens voorop.

Naar de Transnationale Mobilisatie van Migranten op 17 oktober. Rafaela Pimentel over de strijd van zorgarbeiders en migranten op het gebied van transnationale mobiliteit.

De Infecties van de Uitbuiting: De arbeidsmigranten en de pandemische normaliteit in Europa

Degenen die met vluchtelingen en migranten werken in Bosnië en Herzegovina, dicht bij de Kroatische grens, zijn gewend geraakt aan schokkende taferelen. Mensen worden vaak gedwongen terug te keren over de grens, ze worden geslagen, naakt uitgekleed, hun documenten worden verbranden of honden tegen hen opgehitst.

Voor het doorbreken van het isolement, en het opeisen van een Europese Verblijfsvergunning

ZZP-ers, flexwerkers en andere arbeiders worden zwaar getroffen door de coronacrisis. Arbeidsmigranten zonder verblijfsrecht hebben een extra kwetsbare positie. Als zij hun werk en daarmee hun inkomen verliezen, dan hebben ze geen enkel recht op financiële ondersteuning door de overheid. Tot deze arbeidsmigranten behoort een grote groep huishoudelijk werkers zonder papieren, ook wel Migrant Domestic Workers (MDW) genoemd. Veel van deze huishoudelijk werkers hebben zich aangesloten bij de FNV. Onlangs is een aantal van hen begonnen met een crowdfundingsactie om de barre tijd van de coronacrisis te kunnen overleven.

Vanwege de coronacrisis kunnen mensen zonder verblijfsrecht in het algemeen niet worden uitgezet, want er is nauwelijks vliegverkeer. Toch zitten er nog steeds veel mensen zonder papieren opgesloten in uitzetgevangenissen. Een van hen is de Soedanese vluchteling Ali al-Helou Tiyah, die helaas opnieuw gevangen zit in het Rotterdamse detentiecentrum.

Voor extreem rechts vormt de pandemie een kans om grenscontroles in te voeren en de rechtsstaat uit te hollen. Het kan ook hun totale onbekwaamheid blootleggen.

Covid-19: Evacuatie uit overvolle, onhygiënische Griekse kampen urgenter dan ooit De afschuwelijke en onhygiënische levensomstandigheden in de overvolle kampen op de Griekse eilanden zorgen voor de perfecte omstandigheden voor een COVID-19-uitbraak, waarschuwt Artsen Zonder Grenzen.

De EU, de Turkse en de Griekse staat hebben besloten om met mensenlevens te spelen. Vele immigranten proberen via de grenzen van Turkije naar Griekenland en Europa over te steken, maar worden door Griekse troepen gewelddadig geblokkeerd. De Griekse regering heeft met de steun van de EU besloten de grenzen te sluiten en houdt iedereen die asiel aanvraagt ​​tegen om het land binnen te komen. [English below]

Vijf jaar na de zogenaamde ‘vluchtelingencrisis’ en bijna vier jaar na de overeenkomst tussen de EU en Turkije zijn we opnieuw getuige van het geweld dat wordt veroorzaakt door het op veiligheid gerichte migratiebeleid. Deze verklaring is een gezamenlijk initiatief van Turkse en Griekse organisaties.

Hartverwarmende solidariteit voor een groep van We Are Here die naar een verlaten parkeergarage heeft moeten trekken om nog een 'dak' boven het hoofd te hebben.

De Europese Unie is bezig met de oprichting van een "Permanent Korps" van 10.000 grenswachten, waarvan de meeste door de Duitse federale politie zullen worden geleverd. De nieuwe voorzitter van de Commissie wil dat de eenheid tegen 2024 voltooid is. Frontex zal ook meer bevoegdheden krijgen en zijn organisatiestructuur veranderen.

‘Excellently written, very sad and devastating. It would be important if responsible people could read it and draw conclusions.’ Dat schreef de betreurde Ryszard Kapuscinski over Polmans ‘k Zag twee beren’. Ik wil hier dat eresaluut graag herhalen, want ook ‘Niemand wil ze hebben’ is een aan de ribben plakkend Linda Polman-boek. Ik vrees echter dat 'responsible people' dit soort boeken niet zullen lezen. Zoals wel vaker zal de boodschap aan de verkeerde ribben blijven plakken. Ik hoop tegen beter weten in dat ik verkeerd ben.

In mijn artikel over Wolfgang Streecks opvattingen i.v.m. vluchtelingen en migratie had ik per abuus gesproken over het Schengen-akkoord waar het in feite het Dublin-akkoord betrof. Uit de context was dit eigenlijk wel duidelijk (*1). Op mijn abusievelijke vermelding van Schengen reageerde Francine Mestrum: “overigens, wie Schengen ziet als ‘nefast’ – vrij verkeer van personen – ja, die heeft een groot probleem…” Het klinkt nogal verontrustend, alsof Schengencritici dringend een psychiater of neuroloog zouden moeten raadplegen, maar zoals gezegd, ik hoefde me niet aangesproken te voelen aangezien ik Dublin en niet Schengen bedoelde.