De plannen van Macron om de pensioengerechtigde leeftijd twee jaar te verschuiven (van 62 naar 64) in Frankrijk stuit op breed verzet. De verenigde vakbonden mobiliseren hun achterban om dinsdag, 31 januari, voor de tweede keer deze maand massaal de straat op te komen. Een vertaling van de Communiqué intersyndical, die meteen na de vorige demonstratiedag op 19 januari uitgebracht werd.
Macron, de gladde neoliberale regent van Frankrijk heeft weer een poging gelanceerd om de werkende mens in Frankrijk een deel van zijn pensioengelden te ontfutselen. En zoals we van de Fransen gewend zijn pikken die dat niet. Vandaag is de eerste ‘journée de mobilisation’. En het belooft van daar af weer hoog op te gaan lopen en een schoolvoorbeeld te gaan bieden van hoe je dat doet; van onderop te hoop lopen tegen de plannen van ‘die daarboven’. Hieronder de vertaling van een ‘intersyndicale verklaring’ waarvan de herkomst niet geheel zeker is.
In de hemel van de middelmatigheid leek de opkomst van de Gele hesjes in Frankrijk op een donderslag bij heldere hemel. Hun aanwezigheid was als een onzuivere katalysator van een opstandige kracht die overal ter wereld wakker werd. De ironie van de geschiedenis wil dat ze hun opwachting maakten in een land waar de verloedering en de dwaasheid de vroegere Verlichting verduisteren.
Er is wederom een film uit het Franse taalgebied te zien over moderne kapitalistische arbeidsverhoudingen die er behoorlijk inhakt: à plein temps (fulltime).
Een grote groep mensen is op zaterdag 10 december bij Marseille het terrein van de cementfabriek van Lafarge/ Holcim binnengedrongen en heeft daar grondige sabotages uitgevoerd. Hierbij een vertaling van het persbericht, en een link naar foto’s en ander beeld op de website lundi.am.
De recente stakingen van oliearbeiders in Frankrijk staan aan de spits van een toenemende golf van industriële acties. CGT vakbondsleider Philippe Martinez vertelde Jacobin hoe georganiseerde arbeid de strijd tegen de stijgende kosten van levensonderhoud kan leiden.
In Frankrijk wordt al enkele jaren fel strijd gevoerd tegen het aanleggen van grote bassins voor water voor irrigatie van landbouwarrealen. Dat water komt alleen grote agroindustrie ten geode, terwijl overal de droogte toeneemt. De strijdbare boerenorganisatie Confédération paysanne loopt vooraan in de strijd tegen de megabassins.
“Zijn democratie en ecologie onverenigbaar? We horen vaak dat er iets elitairs is aan ecologie, iets dat in strijd is met de wensen van de meerderheid. Of wanneer het nodig zou zijn, om het ecologische tij op tijd te keren, dat de toevlucht tot autoritaire methoden gebruikt moet worden.” In haar essay getiteld, Ecologie en democratie, probeert de Franse filosofe Joëlle Zask aan te tonen dat er niet alleen geen tegenstelling tussen ecologie en democratie bestaat, maar ook dat het een, democratie, niet zonder het ander (ecologie) kan.
Frankrijk beleeft een herfst van sociale woede. Al weken groeit de onvrede over de toenemende moeilijkheden in het dagelijks leven. Voorop staat het verlies aan koopkracht dat ook al een centraal thema van de parlementsverkiezingen in juni was. Sindsdien is de toestand voor steeds meer mensen ondraaglijk geworden, ook voor mensen met werk. In sommige precaire sectoren zijn de lonen zelfs gedaald. Koopkracht, “contre la v ie chère” was dan ook hét thema van de mars die links vorige zondag (16 oktober) in Parijs met 100.000 manifestanten hield.
‘Mijn hele leven lang heb ik anders gedacht, denk maar niet dat ik me nu ineens ga conformeren’, zegt Bernard Lavilliers aan het einde van de documentaire Lavilliers par Lavilliers die dit jaar op de Franse tv werd uitgezonden. Weinigen in Nederland zullen de Franse troubadour kennen maar in zijn thuisland is hij al meer dan vijftig jaar dè anarchistische stem binnen de Franse muziekwereld. Hoog tijd dus om een gepaste hommage te brengen aan deze onvervalste anar, die onlangs een meesterlijk drieëntwinigst album uitbracht onder de titel Sous un soleil énorme. Dit schrijft Mir Haskovic over een Franse zanger die ook mij onbekend was. Zie hieronder meer over hem. [ThH]
In 1967 schreef de Franse situationist Guy Debord (1931-1994)) zijn boek getiteld De spektakelmaatschappij (in Nederlandse vertaling Online). Om de gedachtewereld van deze revolutionaire auteur beter te begrijpen heeft Antoine Silveri voor het Franse tijdschrift Le Comptoir met de jonge Franse filosoof Bertrand Cochard een vraaggesprek gehad. Volgens Cochard zou het begrip ‘spektakel’ ons kunnen helpen de problemen van onze hedendaagse samenleving beter te begrijpen. Hieronder de bekorte vertaling van dit vraaggesprek. [ThH]
De fabriek die de pizza's van Buitoni maakt, werd in september 2020 beschuldigd van ernstige hygiëneproblemen, zo blijkt uit een inspectierapport dat Disclose in handen heeft gekregen. De directie van Nestlé beweerde in maart het tegendeel.
Al eeuwen kennen we een activiteit waarvoor Nederlandse termen als ‘landroof’ en ‘landjepik’ bestaan. Engelsen spreken van ‘land grabbing’. De Engelse aristocratische grondadel deed er enkele eeuwen terug aan met hun enclosures; in Noord-Amerika voerden de uit Europa afkomstige kolonialisten landroof uit in het land van indianen.
De sociale mobilisatie van de Gilets Jaunes op het einde van 2018 en in de loop van 2019 was om meerdere redenen historisch. Er is veel inkt gevloeid om de redenen, de dynamiek en de bijzonderheden van deze volksbeweging te duiden tegen de achtergrond van het harde overheidsbeleid en het brute politiegeweld in het Frankrijk van president Macron. Deze analyse blikt terug op deze sociale strijd.
De discussie over het gebruik van kernenergie heeft ertoe geleid dat de EU-commissie het een ‘groen label’ heeft verschaft (zie Online). Daarbij is bij uitsluiting van al het andere gedacht aan de productieve kracht van de kerncentrale (bij de productie van elektriciteit komt geen CO2 vrij). Maar de ongelooflijke hoeveelheid CO2 die vrij komt (a) bij de productie (de bouw) van de centrale zelf en van die van reactor, waaraan toegevoegd (b) het latere afbreken van de centrale en verwerken van het afval, die is niet meegerekend.
De presidentiële verkiezingen zijn, de eerste ronde althans, zoals verwacht werd gewonnen door de regerende neoliberale Emmanuel Macron. Tweede werd, evenals in 2017, de extreemrechtse Le Pen en die gaan nu een tweede ronde in op 24 april. Opvallend veel gerenommeerde partijen haalden de kiesdrempel niet en dreigen failliet te gaan. De linkse Melenchon deed het onverwacht goed en had de 2e plek kunnen halen als er niet nog vier linkse kandidaten mee hadden gedaan.
Binnen enkele dagen dus de eerste ronde van de Franse presidentsverkiezingen. In een eerdere bijdrage beschreven we reeds hoeveel macht een Franse president wel heeft. Die verkiezingen zijn dus niet zo onbelangrijk, en als een extreemrechtse kandidate als Marine Le Pen president zou worden zou dat voor zeer nefaste gevolgen kunnen zorgen. Wat stelt de linkerzijde daar tegenover?
Krapuul schreef er eerder over dat de Franse actievoerder Libre Flot in hongerstaking was gegaan. Nu komt het bericht dat hij na 27 dagen hongerstaken in het ziekenhuis is opgenomen. Er zijn vele solidariteitsacties gepland in de departementen Gard, Aude en Tarn (allen mid-zuiden).
Volgende maand gaan de Fransen twee maal naar de stembus voor de presidentsverkiezingen, de eerste ronde op 10 april en de tweede op 24 april. We zullen het hier niet hebben over de kandidaten en hun kansen, behalve dat Macron kandidaat is voor een tweede termijn. We vragen ons hier liever af wat de macht is van een Franse president, en hoe verenigbaar zijn rol is met een democratische staatsopvatting.
Vandaag werd bekend dat de extreemrechtse Franse politica Marine Le Pen, kandidaat bij de presidentsverkiezingen in april aanstaande, een lening van ruim 10 miljoen euro heeft gekregen van een Hongaarse bank.