frankrijk

In Frankrijk is er in de herfst van vorig jaar gekozen tussen milieubescherming en ‘soevereiniteit’ op het gebied van landbouw en voedingsmiddelen. Dat heeft geleid tot tijdelijke herinvoering van een insecticide dat ook bijen en andere bestuivers doodt. Dit betekent dat er NIET gekozen is voor milieubescherming, maar voor het soevereine belang van een sector van agrarische monocultuur.

‘Irene’ schreef een helder boekje over radicale strijd van vrouwen, dat dit jaar uitkwam bij de Franse uitgeverij Editions  Divergences en snel populair aan het worden is. De titel is La Terreur Feministe. Feministische Terreur dus, maar het is tegelijkertijd een aanklacht tegen structureel geweld tegen vrouwen en stelt de vraag waarom er juist zo weinig teruggeslagen wordt door vrouwen.

De Franse jurist, socioloog en christenanarchist, Jacques Ellul (1912-1994) heeft zijn bekendheid vooral te danken aan zijn fundamentele kritiek op Techniek (technologie), een kritiek die maakt, dat hij tegelijk wordt beschouwd als een voorloper van wat ‘politieke ecologie’ is gaan heten. Minder bekend is, dat hij een kritische beschouwing over hedendaagse kunst heeft geschreven. De eerste druk is van 1980 en neemt al onderhanden wat in Frankrijk een tiental jaren later berucht werd onder de naam ‘Art Contemporain’ (AC). Dit boek is nu in herdruk verschenen, waarin opgenomen is een inleiding van de Franse kunstcriticus Mikaël Faujour. De titel van het boek luidt L’empire du non-sens, L’art et la société technicienne (Het rijk van de onzin, De kunst en de technische maatschappij). Wat houdt Ellul bezig? [ThH]

18 maart 1871. Het is 3 uur in de ochtend. Twee brigades van het Franse leger – 6.000 man sterk – vallen Parijs binnen. Hun opdracht? Korte metten maken met die rebelse hoofdstad! De 250 kanonnen die Parijs verdedigen (en die betaald waren door de inwoners) in beslag nemen én de nationale garde ontwapenen. Dat bevel kwam van Adolphe Thiers die hoofd was van de uitvoerende macht van de toenmalige machteloze Franse republiek.

Het is maar de vraag of op 18 maart aanstaande de grote herdenking van de Commune van Parijs kan plaatsvinden. Het is dan precies anderhalve eeuw geleden dat een groot deel van de bevolking van Parijs in opstand kwam tegen het centrale Franse gezag. Ieder jaar wordt de Commune op 18 maart en op 1 mei herdacht op de begraafplaats Père Lachaise in Parijs, maar juist dit jaar is het een bijzonder herdenkingsjaar. De Commune duurde slechts twee maanden en tien dagen en werd door de regeringstroepen bloedig neergeslagen. Wat was dat ook al weer, de Commune van Parijs? Is er in het Parijs van vandaag de dag nog iets terug te vinden van deze historische periode uit de Franse geschiedenis? Martin Smit doet dit uit de doeken. [ThH]

Donderdag 18 maart is het 150 jaar geleden dat de parijse Commune 'uitbrak'. De vertaling van het laatste hoofdstuk, getiteld Samenvatting en Perspectief van het boek van Detlef Hartmann en Christopher Wimmer: “Die Kommunen vor der Kommune 1871. Lyon-Le Creusot-Marseille- Paris”, vorige maand verschenen bij Assoziation A, pp. 132-139. De auteurs maken een vergelijking tussen de Commune van 1871 en haar voorlopers, en het fenomeen van de Franse gele hesjes. Het boek is ook een bijdrage om ons deze geschiedenis toe te eigenen en haar dus aan de orthodox marxisten te ontfutselen. De gebeurtenissen van 150 jaar geleden hebben relevantie voor ons nu, en de nabije toekomst.

De voormalige rechtse president van Frankrijk (2007-2012), Nicolas Sarkozy, is veroordeeld tot drie jaar cel, waarvan twee voorwaardelijk. Hij moet dus een jaar brommen. En daar kon nog meer bijkomen.

Zal de coronacrisis de doodsklok luiden voor het kapitalisme? Zal dit het einde betekenen van de industriële en consumptieve samenleving? Sommigen vrezen het, anderen hopen het. Met de coronapandemie is een onverwachte economische crisisfactor ontstaan. Onverwacht? We zullen zien. Het essay dat vier Franse ketterse, marxistische auteurs, Anselm Jappe, Sandrine Aumercier, Clément Homs et Gabriel Zacarias, schreven gaat in op die kwestie.

Voor deze donkere dagen. Een modern sprookje uit Frankrijk. Helaas zonder ondertitels, maar de meeste beelden hebben weinig tekst (nodig).

Dat hebbenLes ze weer mooi gedaan in Frankrijk. Stevige en omvangrijke demonstraties, felle gevechten met de grootschalig gewelddadig optredende oproerpolitie, dreven de regering op de terugtocht. De regering van president Macron, om precies te zijn, die een wet door wilde drukken waarin het filmen van politie-optreden grof aan banden zou worden gelegd. Mensen zagen dat terecht als een aanval op de vrijheid om de politie van kritische aandacht te voorzien. Die vrijheid blijkt keer op keer snoeihard nodig. Net als het felle verzet om dit soort vrijheid te verdedigen.

Wij zijn de Gele hesjes die de zesde algemene vergadering van de vergaderingen der Gele hesjes uit heel Frankrijk voorbereiden. Sinds 17 november 2018 komen we met duizenden op straat tegen de sociale, fiscale en economische onrechtvaardigheid. We ondergaan allen de ramp van de door de “Covid-19” pandemie uitvergrootte economische crisis.

De Franse minister van Landbouw en Voedselvoorziening heeft de terugkeer van het insecticide ‘neonicotinoïden’ voor het bespuiten van de suikerbieten aangekondigd om een door bladluis overgedragen ziekte te bestrijden. Dit zogeheten ‘bijendodend’ insecticide is in Frankrijk bij de wet op de biodiversiteit van 2016 met ingang van 1 september 2018 verboden.

Op 18 juli overleed in Parijs de anarchistische activist en drukker Lucio Urtubia. Lucio heeft een enerverend leven achter de rug, ontvluchtte het dictatoriale Spanje onder Franco en kwam in Parijs definitief in anarchistische kringen terecht. Hij ontwikkelde zich tot meestervervalser die menig voortvluchtige het leven heeft gered en miljoenen dollars voor ‘de zaak’ opbracht.

De wereld zou er anders uitzien na het overwinnen van het coronavirus. Als het aan multinationals ligt, zal die wereld daar weinig kans toe worden gegeven. Zou het massaverleidingswapen, reclame, niet worden ingezet, dan wordt dat een nekslag en die laten multinationals zich natuurlijk niet geven. Over het verleidingswapen is in Frankrijk het rapport BIG CORPO uitgekomen (9 juni 2020).

Adama Traoré is een ‘affaire’ in Frankrijk, waar een enorme beweging zich druk over maakt. De beweging tegen (racistisch) politiegeweld in Frankrijk is al jaren actief en zeer groot, en vormt een brug tussen de jongeren in de ‘banlieus’ en het militante deel van de demonstranten tegen het (a)sociale regeringsbeleid en de arbeidshervormingen

Raoul Vaneigem heeft zich in een openbare brief (van 31 januari 2020) gericht aan de opstandelingen in Chili. Het is een antwoord op een vraag om verduidelijking van het begrip ‘openbaar goed’. Die brief is in verschillende talen verspreid. Onlangs heeft onze Belgische kameraad Geert Carpels daarvan een Nederlandse vertaling gemaakt. Hieronder treft u de tekst aan. [ThH]

Het gaat er niet om te ontkennen dat er maatregelen nodig zijn om een epidemie onder controle te krijgen, die zulke diepingrijpende gevolgen heeft voor mens en samenleving als door het coronavirus veroorzaakt. De vraag is of de rechtstaat daarbij moet worden afgebroken? Neen dus. Ondertussen is die wel ‘koud gezet’. De reden daarvoor is: dienen van de volksgezondheid. Iedereen kan er echter van op de hoogte zijn dat reeds lang voor de corona-crisis gesproken werd over de teloorgang van menig rechtstatelijk element.

De staat is helemaal terug, merkte ik onlangs op. Ik voegde eraan toe dat er van anarchisten en anderen, zoals bijvoorbeeld van de Liga voor de Rechten van Mens, grote alertheid wordt verlangd. De uitgeoefende repressie door de ‘sanitaire uitzonderingsstaat’, in het kader van de bestrijding van het coronavirus, mag geen blijvend karakter hebben (in Frankrijk de wet onder die naam van 23 maart 2020). Wie politiek bij de les is gebleven, zal opgemerkt hebben, dat inmiddels menigeen die alertheid toont.

De staat is een tijdje uit beeld geweest. Hoewel, de politici en de functionarissen bleven er (alsmede politie, belasting, leger). Zij handelden echter niet namens de staat. Hun acties vonden legitimatie in de verwijzing naar neoliberale leerstukken (markt, concurrentie, winst) of het vage ‘Europa’ – vaag van wege zijn oncontroleerbaarheid voor ons als gewone mensen. Ook voor doorgeleerde economen trouwens, ik moet dan denken aan mensen als de spraakmakende Griekse econoom Yanis Varoufakis. Die moest erkennen dat de macht die in deze ‘vaagheid’ gelegen ligt, oncontroleerbaar is.

Maskers af! "Aan alle mensen die niet tegen dit rampzalige crisismanagement kunnen." "Maskers af/Weg met de maskers!" is een oproep van gezondheidswerkers om de basis te leggen van een populaire beweging nu, zonder te wachten op een illusoire "after-crisis". Een van de prioritaire doelstellingen is dat de financiële steun die met overheidsgeld wordt verleend in de eerste plaats naar de openbare diensten moet gaan. Met verschillende onafhankelijke media geven we deze oproep en hun handelswijze door.