De Britse premier Boris Johnson is begin juli afgetreden in de nasleep van het 'Partygate'-schandaal over zijn veelvuldige overtredingen van de coronamaatregelen waartoe zijn eigen regering had besloten, alsook van andere overtredingen.
Plannen in Engeland om vluchtelingen per vliegtuig te deporteren naar Rwanda zijn dermate onbeschoft, dat ambtenaren die het uit moeten voeren nu in actie zijn gekomen. Er duiken bijvoorbeeld ‘officiële‘ aankondigingen op dat Paddington (een beer uit een populaire kinderboekenserie die uit Peru afkomstig is) zich moet melden om uitgezet te worden. Een van de dissidente ambtenaren stuurde een verklaring naar The Guardian.
Een van de literaire helden, in het vermengen van politiek en schrijverij, is de Ierse schrijver Brendan Behan. Hij ging als tiener en IRA-lid jaren de Britse bak in, en werd daarna wereldberoemd met het toneelstuk De Gijzelaar (The Hostage). Zijn werk en optreden in de media hebben hem legendarisch gemaakt.
Aan de vooravond van het besluit van Britse rechters om Julian Assange wel of niet uit te leveren aan de VS, heeft er een interessant tribunaal plaatsgevonden in Londen.
In 2015 vond in Parijs de VN-klimaatconferentie COP21 plaats. Die conferentie is veel geroemd en verguisd. De belangrijkste beslissing was de afspraak dat deelnemende landen plannen maken om de temperatuurstijging in ieder geval onder de 2 °C te houden en te proberen niet boven 1,5 °C uit te komen. Nu zijn we zes jaar verder, de plannen zijn er en in Glasgow praten de deelnemers erover op COP26. Ondertussen is ook de kennis over de klimaatsverandering enorm toegenomen. Hier een overzicht en geen verrassing aan het einde: als we het klimaatbeleid aan het vergader- en lobbycircuit overlaten, loopt het nog verder uit de hand en raakt een rechtvaardige oplossing uit zicht.
Burnley ligt bij Manchester en is een van de voormalige mijnbouwsteden die de kern vormden van de eerste fase van de industrialisering. Op de Britse publieke zender BBC is een korte reportage gemaakt over een aantal ‘straatpriesters’ die daar steun aan de armen proberen te geven. Het clipje maakte veel indruk.
Asian Dub Foundation, de band uit London die altijd zoveel radicale inhoud in de muziek stopt en ook vaak optredens verbindt met radicale politieke campagnes, heeft een spetterende nieuwe CD gemaakt: Access Denied.
‘Zes stemmingen, zes nederlagen’ luidde de kop van de Britse krant The Guardian van 10 september. Nu heeft ook nog de Scottisch Court of Session (het hoogste burgerlijk rechtorgaan in Schotland) de verdaging van het parlement ‘onwettig’ verklaard. Alexander Boris de Pfeffel Johnson, zoals zijn volledige naam luidt, komt steeds meer in het nauw. De rechtse coup lijkt gierend tot stilstand te komen.
Op 14 juni was Amerikaans onafhankelijk journalist Chris Hedges in Londen om met nabestaanden te spreken van de brand in de Grenfell Tower en om de rampplek te bezoeken waar 72 doden vielen, 70 zwaargewonden achterbleven en bijna 100 gezinnen dakloos werden. Hedges legt het verband tussen deze ramp en het groeiende racisme in Groot-Brittannië, maar ziet ook hoe de gevestigde neoliberale orde dit racisme faciliteert om verdeeldheid te zaaien.
Op de luchthaven van Londen Stansted verhinderden 15 mensen vorig jaar het opstijgen van een vliegtuig. Het vliegtuig was een chartervlucht ter deportatie van migranten. De 15 activisten riskeren vandaag een levenslange gevangenisstraf voor een geweldloze directe actie met beschuldigingen die gelinkt worden aan terrorisme. Deze actie liet toe om de systematische en illegale uitwijzingen van het Brits ministerie van binnenlandse zaken aan te kaarten.
Actievoerenden die toewerken naar de Extinction Rebellion van 17 november aanstaande hebben vanochtend het Britse Ministerie voor Zaken, Energie en Industriële Strategie bezet en hebben de ingang geblokkeerd door zich aan elkaar vast te lijmen. Het is de bedoeling aandacht te vragen voor de vernieling die in het Verenigd Koninkrijk wordt aangericht door fracking. De regering ondersteunt dit fracken op ondemocratische wijze.
Als de onderhandelingen tussen het Verenigd Koninkrijk en de EU over nieuwe handelsrelaties vastlopen, kunnen de Britten altijd nog terugvallen op de WTO-regels, zo is de veronderstelling. Maar dan moeten het VK wel zelfstandig lid zijn van de WTO. Ook de gesprekken daarover vlotten echter niet.
De laatste weken werd in Groot-Brittannië intens gedebatteerd over de Labour Party en het Brexit-proces. De pleitbezorgers van de Europese Unie streven naar toegevingen vanwege de partijleiding, gaande van een nieuwe stemming over de Brexit tot een voortgezet lidmaatschap van de Eenheidsmarkt en de douane-unie, en een doorgedreven discussie over Brexit op een partijcongres. Ter ondersteuning van de campagne om het Labour-standpunt over de Brexit te wijzigen werd een breed spervuur van publicaties gelanceerd waarin men stelde dat de EU of de Eenheidsmarkt geen invloed zouden hebben op Jeremy Corbyns regeringsprogramma (*).
Theresa May zette in op de tussentijdse verkiezing van 8 juni om de nipte parlementsmeerderheid van haar partij te vergroten. Zij vond dat nodig om de ingezette conservatieve economische, sociale en buitenlandse agenda succesvol te kunnen uitvoeren. En vooral om een ´harde Brexit´ door te kunnen drukken.
Onder de titel ‘Open de poorten van de vrijheid’ verscheen recentelijk bij Kelderuitgeverij, Utrecht de biografie van Milly Witkop (1877-1955), één van de belangrijkste vrouwen van de Joodse en anarchistische arbeidersbeweging van eind 19de en begin 20ste eeuw. Ze was de partner van Rudolf Rocker (1873-1958), van wie vorig jaar, onder de titel ‘Onder Joodse arbeiders’, zijn herinneringen verschenen. Naar aanleiding van deze publicaties brengen we hier een kort overzicht van ontstaan en bloei van de Joodse arbeidersbeweging in de periode kort vóór de Eerste Wereldoorlog in Londen.
In de verkiezingsstrijd rond de Brexit kon je goed merken hoe economie vandaag de dag een volslagen onbegrijpelijk mysterieus fenomeen is geworden, waarover politici naar believen kunnen orakelen. De meeste mainstreammedia in binnen- en buitenland kakelden de angstaanjagerij van de spindoctors van het Blijf-kamp na, dat een Brexit ver-schrik-kelijke-gevolgen zou hebben, waaronder de ineenstorting van de Europese economie en enorme armoede voor de Britten, en zelfs tot oorlog zou kunnen leiden. Kennelijk werkte die angstaanjagerij niet, met name omdat de Britse onderkant al genoeg armoede en ellende had ervaren onder de EU.
Voor of tegen Brexit? Als u het mij vraagt oordeel ik als ‘continentale’ linkse criticus van de EU, zonder enige illusie in de hervormbaarheid ervan. Een uitstap van een lidstaat verzwakt de EU, en dat kan ook anderen aanzetten tot die stap. Wie tegen het Imperium is treurt niet om de verzwakking ervan. Opteren voor Brexit lijkt dan ook logisch. Maar ik ben er me zeer van bewust dat de keuze voor een Britse linkse criticus van de EU heel wat moeilijker is. Het referendum is er gekomen als politiek manoeuvre van Cameron, dus, net zoals het Oekraïne-referendum in Nederland, eveneens door rechtse krachten uitgelokt. Een Britse linkse stellingname kan niet anders dan ook de aspecten van binnenlandse politieke aard in rekening brengen. En die zijn in het geval van Groot-Brittannië niet gering!