venezuela

Drie Duitse activisten zijn al 25 jaar ondergedoken en op de vlucht voor de Duitse justitie, die ze wil veroordelen wegens de poging om in 1995 een in aanbouw zijnde uitzetgevangenis voor ongedocumenteerde migranten af te breken. De drie zitten al een tijd in Venezuela, onder moeilijke omstandigheden. Venezuela heeft tot nu toe geweigerd om ze uit te leveren. Maar de Duitse staat laat het er niet bij zitten en voert de druk op. Een van de drie voortvluchtigen, Thomas Walter, heeft een bericht geschreven aan iedereen die ze tot nu toe geholpen heeft.

De Verenigde Staten zijn een zoveelste en nieuw offensief begonnen tegen het Venezuela van President Maduro. Wordt dit het echte finale offensief? Er zijn goede argumenten om het te vrezen.

Een autonome activist uit Berlijn, die 24 jaar in het buitenland leefde, werd onlangs in Venezuela gearresteerd, ondanks dat hij er een asielverzoek had ingediend. Op 16 november werd Peter Krauth gearresteerd op het vliegveld El Vigia in Venezuela. Op 23 november werd hij naar Caracas overgebracht waar hij sindsdien wordt vastgehouden in een bureau van Interpol, in afwachting van uitlevering aan Duitsland. Net als eerder Bernhard Heidbreder en Thomas Walter, wordt Krauth er door het Duitse Openbaar Ministerie (BAW) van beschuldigd lid te zijn geweest van Das Komitee, een autonome militante groep die zichzelf in 1995 heeft opgeheven.

Dit is een vertaling van een artikel van onderzoeksjournalist en documentairemaker John Pilger (*) op counterpunch.org (22 februari 2019) waarin hij zijn indrukken weergeeft van een bezoek aan Venezuela en ontmoetingen met Hugo Chávez. Verder ontzenuwt hij de massale ‘Venezuela-blitz’ (zoals de Britse mediawaakhond Media Lens dat noemt): de totale mediaoorlog tegen Venezuela op basis van hele leugens, halve waarheden en verzwegen feiten.

De volgende open brief van Noam Chomsky is ondertekend door 70 wetenschappers met als deskundigheid Latijns-Amerika, politieke wetenschappen en geschiedenis, evenals filmmakers, leiders van het maatschappelijk middenveld en andere deskundigen. Hij is gepubliceerd op donderdag 24 januari 2018 in oppositie tegen de lopende interventie van de Verenigde Staten in Venezuela:

Groeiende crises in Zuid-Amerika "Made in USA". Economische destabilisatie van Brazilië, Argentinië en Venezuela.

Afgelopen zondag werd in Venezuela een door de regering georganiseerde verkiezing gehouden voor een nieuwe grondwetgevende vergadering. De maatregel wordt al maanden bestreden door een door de VS gesteunde oppositiebeweging, die letterlijk geen middel schuwt. In de westerse media krijgt die oppositie een merkwaardig prettige voorkeursbehandeling. Terwijl activisten in Europa, bijvoorbeeld in Hamburg bij de G20-top afgelopen maand, bij het minste verzet als relschoppers worden afgeschilderd, worden die in Venezuela stelselmatig afgebeeld als moedige slachtoffers van een tirannieke regering.

In Westerse parlementaire democratieën wordt al langere tijd de filosofie aangehangen dat het eigenlijk niet meer uitmaakt wat je stemt en wie er wint, want de TINA (‘There Is No Alternative’) van Margaret Thatcher en nazaten als Rutte regeert toch. Alle partijen lijken op elkaar, op wat populistische nieuwkomers na, die er in ieder geval een ander vocabulaire op nahouden dan de andere collega's. De enige andere optie – naast het leg-je-maar-neer-bij de neoliberale realiteit – is dan dus extreem rechts. De rest is het ' extreme midden'. (De Britse Trotskist Tariq Ali schreef een interessant boekje over het fenomeen).

Gesprek met Edgardo Lander, Venezolaans socioloog. Er is geen participatieve democratie als het volk zich volgens een leninistische verticale logica organiseert en als het olierentesysteem nog wordt versterkt. Er vond in Venezuela geen grondige culturele verandering plaats die de logica van de eindeloze rijkdom had kunnen wijzigen.

EU 'vredesproject'; weer bereid vuile handen te maken. De VS is er klaar voor het lastige Venezuela beslissende klappen toe te brengen. Het Europese ‘vredesproject’, de EU, biedt gewillig hand- en spandiensten aan om wederom een land van kleur te laten verschieten.

In Venezuela werd opnieuw een poging tot staatsgreep verijdeld. Amerikaans journalist Michael Albert interviewde zijn Australische collega John Pilger over zijn visie op de redenen waarom de huidige regering in Venezuela geen genade vindt in de ogen van de Amerikaanse regering.

Dit is een eerlijke poging van een goedbedoelend Amerikaans cineast die zijn faam probeert te gebruiken voor de goede zaak. Zijn gebrek aan ideologische diepgang en zijn typisch Amerikaanse neiging om alles te herleiden tot de slechteriken in Washington DC verhindert een degelijke systemische analyse. Voor wie al overtuigd is, is dit dus slechts een aangenaam goed verfilmd tijdverdrijf. Toch is deze documentaire meer dan het aanraden waard.

Toen Hugo Chavez, president van Venezuela en leider van zijn door de staat gecreëerde politieke partij, in november 2009 op een conferentie van linkse politieke partijen opriep tot de vorming van een Vijfde Internationale, werd meteen meegedeeld dat de oprichting in april 2010 in Venezuela zou plaatsvinden. (Zie:stuk op greenleft.org)   (een ingekorte versie van dit stuk verschijnt in de komende editie van klasse!)Tegen de tijd dat je dit leest (de nieuwe uitgave van Klasse! verschijnt in mei, red.) is de Vijfde Internationale wellicht gelanceerd, uitgesteld of – vanwege een of andere nijpende lokale of regionale crisis – alweer vergeten(*). De oproep werd echter enthousiast ontvangen door de meeste aanwezigen bij de aankondiging in Caracas. En talloze linkse partijen en bewegingen in de hele wereld hebben het sindsdien ondersteund.

Een nieuw interview met Noam Chomsky, over of er nu positieve maatschappelijke verandering te bespeuren is of niet.