militarisme

“Iedere bom die wordt afgeworpen en elke kogel die wordt afgevuurd moet ergens gemaakt worden en waar dat ook is, dat kan bestreden worden.” Leuze gebruikt door actiegroep Smash EDO en Campaign Against Arms trade, zie p. 50. Chris Rossdale’s Resisting Militarism: Direct Action and the Politics of Subversion (Edinburgh, 2019) heeft een aantrekkelijke titel voor iemand die zoals ik 35 jaar geleden begon als vredesactivist binnen de zogenaamde radicale tak (gericht op directe actie) van in de jaren tachtig omvangrijke beweging. Het boek gaat wel over de actiebeweging in Engeland tegen wapenexporten en oorlog deze eeuw (en die is veel groter dan hier).

Al bijna vier maand is er een niets ontziende oorlog aan de gang in Tigray, in het noorden van Ethiopië. De regio is zo goed als afgesloten van de buitenwereld. Informatie haalt maar mondjesmaat de buitenwereld. De weinige berichten en getuigenissen van ter plaatse doen het ergste vrezen.

De Europese Commissie stelt zichzelf zes prioriteiten voor haar ambtsperiode 2019-2024; de eerste is de ‘Europese Green Deal’, de tweede de ‘digitalisering’, ‘Europa voorbereiden op het digitale tijdperk’ en haar ‘digitale soevereiniteit’ versterken. De Commissie ziet ook een duidelijk verband tussen de twee: “De EU wil er met haar digitale strategie voor zorgen dat mensen en bedrijven van deze transformatie profiteren, en dat zij haar doel van een klimaatneutraal Europa bereikt tegen 2050.”

Presentatie van het tweede ReCommons Europe-manifest - Een belangrijke ontmoeting in de zoektocht naar alternatieven

In Peru is een ‘parlementaire coup’ gaande, nadat de president Martín Vizcarra was afgezet door het parlement om plaats te maken voor rechtse, bedrijfslevengezinde politici. Protest in het hele land was hevig. Afgelopen weekend vielen er doden onder de demonstranten. De nieuwe president die door de coup aan de macht kwam, Manuel Merino, heeft nu aangekondigd weer af te zullen treden.

De belangrijkste overwinning kwam in Bolivia niet van de stembus, maar van de straat.

De film betreft, de naam zegt het al, een rechtbankdrama. Maar wel over een waargebeurde politieke rel en idem beweging. Op het hoogtepunt van de Amerikaanse aanval op Vietnam (zoals die oorlog beter genaamd kan worden) probeerden allerlei actiegroepen een einde van de oorlog te eisen tijdens de Democratische conventie in augustus 1968.

Als het gaat om isolement, hebben staten natuurlijk een gigantisch track record van opsluiting van hen onwelgevallige burgers, en daar hebben ze geen pandemie voor nodig. Geen staat zonder gevangenis, ook de ‘onze’ niet. Daar is ook veel over geschreven natuurlijk, want dat is vaak een van de weinige dingen die gevangenen kunnen doen, als ze ‘geluk’ hebben en het overleven.

Opnieuw, nadat ze dat zo vaak eerder hebben gedaan, lopen de rijken in Brazilië liever het risico om af te zinken in de dictatuur (als ze dat niet vanaf het begin al wilden) dan dat de lagere klassen de kans krijgen om hun streven uit te drukken om te worden opgenomen in de natie, die de rijken altijd hebben opgevat als hun persoonlijke eigendom. Het lezen van het transcript van de vergadering van de Braziliaanse ministerraad van 22 april is een pijnlijke, angstaanjagende en schokkende ervaring. Het feit dat deze video openbaar is gemaakt en getranscribeerd is een welsprekend teken dat de democratie nog steeds leeft.

Zaterdag aanstaande is het 47 jaar geleden dat een opstandig Uruguay werd opgezadeld met staatsterrorisme en een militaire staatsgreep en een gruwelijk bewind dat tien jaar duurde. Dit wordt herdacht met een programma in Amsterdam. (English at bottom)

Gisteren midden in de nacht (in Neeederland dan) was er live op CNN een vertoon van macht - of was het onmacht? - te aanschouwen dat zijn weerga niet kent. Trump maakte zich op voor een persconferentie buiten voor het Witte Huis in de Rose Garden. Honderd meter verder waren de eerste demonstranten te zien, afgeschermd door rijen relpolitie. Toen reed er een colonne militaire voertuigen met soldaten het terrein van het Witte Huis op.

Een van de meest verontrustende verschijnselen van de afgelopen jaren is de spectaculaire wereldwijde opkomst van extreem rechtse, autoritaire en reactionaire regeringen, in sommige gevallen met neofascistische trekken: Shinzo Abe (Japan), Modi (India), Trump (VS), Orban (Hongarije) en Bolsonaro (Brazilië) zijn de bekendste voorbeelden. Het is niet verwonderlijk dat een aantal van hen absurd reageerde op de coronapandemie, waarbij ze het gevaar op dramatische wijze ontkenden of onderschatten.

Franck Gaudichaud* kwam enkele weken geleden terug van een verblijf in Chili en gaf ons een interview om te praten over meer dan een half jaar sociale onrust die het land op zijn kop zette.

Slachtoffers van het coronavirus die we met naam en toenaam kunnen herdenken: Luis Sepúlveda, Chileen (aanvulling onderaan: deel gedicht en documentaire)

De komende maanden worden besluiten genomen met gevolgen op lange termijn voor militaire uitgaven en wapenproductie. De wapenindustrie heeft recentelijk delen van haar productie verplaatst van zwaarden naar ploegscharen om te helpen bij het produceren van de medische apparatuur die nodig is om het coronavirus te bestrijden. Dit is breed uitgemeten door industrie, pers en regeringen. Maar niet alle zwaarden zijn omgesmeed.

Welkom thuis stond er met grote handgeschreven letters op een grauw kartonnen bord. Boven de deur en onder een boog van bloemen. M'n ome Jan was in 1949 terug uit Indonesië, maar de uitgelopen buurt sprak van Indië, overigens niet als enige. Drees vergiste zich zelfs vijf jaar na de in augustus 1945 uitgeroepen onafhankelijkheid. En wie, zoals ik, in die jaren op de lagere school elk dag keek naar een landkaart met als kop Land van Insulinde, wist ook niet beter. Nog vandaag rolt het rijtje blindelings uit mijn hoofd Bali, Lomkok, Soembawa, Soemba, Floris, Timor half Portugees. De reprimande van meester Knoester, toen ik de rood witte sjaal van mijn voetbalclub droeg, staat me nog helder voor de geest: doe af die kleuren van de nationalisten. Hij was als dienstplichtig sergeant met zijn bataljon in Zuid-Celebes geweest.

Film en gesprek vanaf 19:00 uur bij Studio K, Timorplein 62 Amsterdam op 13 februari, toegang 6-12 Euro, cineville is ook geldig

De afgelopen tijd zijn de spanningen tussen de Verenigde Staten en Iran enorm opgelopen. Met de aanval op de Iraanse generaal Soleimani kiest de Amerikaanse president voor een verdere escalatie die verschrikkelijke gevolgen kan hebben voor het Midden-Oosten en de rest van de wereld. Sinds het opzeggen van de nucleaire deal met Iran is Trump op oorlogspad met Iran en stijgen de spanningen. Wij slaan de handen ineen en komen op zaterdag 11 januari in Amsterdam samen in actie voor vrede.

De zevenkoppige draak Leviathan (Job 26:13) is weer tot leven gebracht, nu door een samenvallen van ultra rechtse, neoliberale krachten en christenen die daarbij met de bijbel zwaaien. Dat wordt dictatuur. Dit keer is Bolivia aan de beurt. De USA, adviserend via de CIA, is op herhaling gegaan: de Chili-case. Net was er een socialistische president gekozen of de CIA zette toen in op het aan de macht brengen van coupplegers met generaal Augusto Pinochet aan het hoofd. Na de staatsgreep volgden jaren van dictatuur. Dit leverde een speelveld voor een neoliberale economie in de praktijk. Een economie ontwikkeld door mannen (!) die vrijheid, ja van de markt, hoog in het vaandel hadden, Hayek en Friedman. Het waren dictator-lovers. Tegenstrijdig? Voor hen niet.

Terwijl de repressie in Bolivia zorgwekkend toeneemt, nadat demonstranten uit de inheemse bevolking blijven protesteren tegen de onwettige verjaging van hun president en diens regering, heeft de EU besloten de zichzelf tot interim president benoemde Janine Áñez te erkennen. Ook het Europese Parlement weigert om haar af te vallen.