navo

Nu het sabelgeratel rond Oekraïne oorverdovend begint te worden, en er zomaar een regelrechte oorlog met Rusland dreigt, is het goed om te kijken hoe linkse groepen en partijen zich in Europa opstellen. In Spanje bijvoorbeeld

Sinds jaren zijn de NAVO en NAVO-lidstaten Oekraïne aan het bewapenen. Die evolutie zit nu in een stroomversnelling, en Duitsland komt onder toenemende druk om hierin mee te stappen. Robert Habeck (Grünen), de nieuwe Duitse minister van Economische Zaken, pleit daar al langer voor.

Op 9 en 10 december zal president Biden gastheer zijn van een virtuele "Top voor Democratie". De bijeenkomst zal uit 110 landen leiders uit de regering, het maatschappelijk middenveld en de particuliere sector samenbrengen, met het officieel verklaarde doel om een agenda op te stellen om het democratisch bestuur te vernieuwen en de idealen van de democratie sterk te houden. (Op de gastenlijst staan Pakistan, Oekraïne en Brazilië.) Nu het autoritarisme overal ter wereld toeneemt, ook in de VS, zegt de regering dat zij op zoek is naar praktische ideeën en sterke bondgenootschappen tegen de verspreiding ervan.

Westerse strijdkrachten hebben duizenden burgers gedood en oorlogsmisdaden begaan in Afghanistan. Voor ze zich definitief terugtrokken is vrijwel niemand voor het gerecht gebracht. Journalisten van German Foreign Policy tonen ook de Duitse betrokkenheid daarbij aan.

Een week geleden begon Turkije aan een onrechtvaardige, onrechtmatige en onverantwoorde invasie van Noord-Syrië. Daarmee pookt het land het vuur van de Syrische burgeroorlog terug op en staat de regionale en mondiale veiligheid op losse schroeven. Bovendien komen de indrukwekkende verwezenlijkingen van het democratische project Rojava in gevaar. (advies voor actie van de Belgische Koerdische beweging)

Aanstaande zaterdag is er een grote demonstratie tegen de Turkse aanval op Rojava in Keulen, Duitsland. Tot de demonstratie wordt opgeroepen met een heldere, indrukwekkende verklaring. Deze staat hieronder vertaald.: “Het gaat om de handhaving van gelijke rechten, vreedzame coëxistentie en de verdere ontwikkeling van ecologie en democratie in de regio. Dit gaat ons allemaal aan. Laten we de waarden van Rojava verdedigen, laten we de mensen daar niet alleen laten, het gaat ook om onze toekomst.”

De inval van het Turks leger in Noord-Syrië om er af te rekenen met de Koerden leidde tot tal van verontwaardigde reacties, maar de voorstellen van wat moet ondernomen worden door onze regeringen lopen nogal uiteen.

Oorlogsvliegtuigen boven ons hoofd, en voor het eerst sinds het begin van de revolutie horen we de bommen vallen in de stad Derik. Sommige vrienden bellen, ook in andere steden is de situatie hetzelfde. De Turkse staat bedreigt al geruime tijd de eco-socialistische revolutie die in Rojava aan de gang is, en vandaag de dag is hun dreiging werkelijkheid geworden. Het is geen verrassing, we hadden deze dag al maanden verwacht. Wij zijn er klaar voor en zullen deze revolutie verdedigen.

Als Internationalistische Commune van Rojava en als internationale campagne RISEUP4ROJAVA roepen we op tot een wereldwijde mobilisatie tegen een Turkse invasie in Noord-Syrië.

Migratie zal nog een hele tijd de politieke gelederen beroeren. Opvallend is de poging om een onderscheid te maken tussen legale en illegale vluchtelingen. Maar vlucht niet iedereen om uit een miserabel bestaan ten gevolge van geweld, oorlog, armoede, honger, uitsluiting naar een betere toekomst te gaan zoeken? Als de media ons vertellen dat de vluchtelingen in België voornamelijk uit Afghanistan, Irak, Syrië en Palestina komen, dan moeten we toch niet ver zoeken naar de reden? En is de ontwikkelde wereld niet vooral op zoek naar goedkope toegang tot grondstoffen? Ik las een artikel van Bruno Guigue, voormalig Frans topambtenaar en politiek filosoof, waarvan ik u graag de hoofdlijnen schets hieronder.

Met het bericht van afgelopen woensdag dat voor de Amerikaanse overheid Islamitische Staat (IS) verslagen is, kondigden zij ook direct de aftocht van de Amerikaanse militairen die zich in het noorden van Syrië bevinden aan. Hiermee lijkt er voor de oorlog in Syrië een nieuwe fase aan te breken, een waarbij Turkije een nieuwe hoofdrol lijkt te willen spelen. Het land dreigt namelijk al langer met acties tegen de autonome regio Federatie van Noord-Syrië (beter bekent als Rojava) in het noorden van Syrië. In februari dit jaar annexeerde Turkije het meest westelijke kanton van Rojava na een frontale aanval. De dreigingen van het moment zijn in die zin van vergelijkbare aard, maar gelden nu voor de gehele regio ten oosten van de rivier de Eufraat.

Op 11 en 12 juli slaan de NAVO-leiders opnieuw hun tenten op voor een NAVO-top in een nieuw complex waarvoor de belastingbetaler 1,1 miljard $ moest neertellen. De NAVO is een product van de Koude Oorlog. Terwijl het vroegere Warschaupact – de militaire alliantie van het communistische Oost-Europa – ophield te bestaan, versterkte de NAVO zich tot een mondiale actor door: de uitbreiding van het grondgebied, door militaire interventies buiten dat grondgebied en door een hele reeks militaire samenwerkingsverbanden met partners wereldwijd.

“Ik hoop wel dat de demonstratie op 7 juli in Brussel tegen de NAVO groot wordt.” Tijdens een fietsvakantie door Noord-Duitsland bezoek ik een vriendin in Bremen. Zij haalt me met deze woorden uit de natuur en cultuur weer naar de politieke werkelijkheid. Ze begint over de twee-procentsnorm die de NAVO de lidstaten denkt te kunnen opleggen.

Tussen de puinhopen in Raqqa vragen burgers zich af waarom de troepen van de door de Verenigde Staten geleide Coalitie de stad verwoestten en honderden burgers doodden toen ze hen kwamen “bevrijden” van de gewapende groep “Islamitische Staat”. Onderzoekers van Amnesty International bezochten in de kapotgeschoten stad 42 plaatsen die getroffen werden door luchtaanvallen, en interviewden 112 burgerbewoners die het bloedbad overleefden maar geliefden verloren.

We roepen alle vredelievende burgers en organisaties op om te protesteren en zo hun verlangen naar vrede te uiten, en dit tijdens de volgende NAVO-top in Brussel in juli 2018.

Onder de titel “Investeren in onze mensen, slagkracht en zichtbaarheid” presenteerde de regering eind maart een programma dat binnen zes jaar moet leiden tot een verdubbeling van het budget voor Defensie. Deze plannen vormen een enorm bewapeningsprogramma dat gepaard gaat met het aanjagen van een nieuwe Koude Oorlog.

De militarisering van Europa zit al bijna twee jaar in een stroomversnelling, maar het politieke en maatschappelijke debat daarover is zo goed als afwezig.

De Turkse staat intensiveert nu de bloedbaden waaraan het burgers in Afrin onderwerpt. De Turkse staat heeft de etnische zuivering in de Koerdische stad Afrin versneld door gebruik te maken van de mogelijkheid die is ontstaan door de terugtrekking van SDF, YPJ en YPG, die de intentie hebben om schade aan de burgers en zelfs grotere bloedbaden te voorkomen.

De Turkse agressie-oorlog tegen Afrin, een enclave met een grote meerderheid Koerden, duurt nu al bijna twee maanden. Meer dan 140 academici, kunstenaars, schrijvers en mensen van het middenveld lanceren een oproep aan onze politici om het stilzwijgen rond Afrin te doorbreken.

Afgelopen zaterdag 3 maart was er in Berlijn een grote demonstratie tegen de Turkse aanval op Afrin, de door Koerden en anderen bevrijde regio bij Rojava. Er liepen zo’n 20.000 mensen mee. Hieronder beelden en verslag.