arbeidsstrijd

De actiedag van 12 september is voorbij en volgens de organisatoren met goed resultaat verlopen. Honderden manifestaties in het hele land, met in Parijs zo’n 60.000 demonstranten. Binnenkort komt de tweede stap, of eigenlijk vele stappen.

Macron zet in op een drastische hervorming van de arbeidswetten. Een hervorming waar ook zijn voorganger zich reeds op stukbeet.

De vakantie zal in Frankrijk, voor Macron en de rest van het politieke gebeuren, definitief voorbij zijn als de eerste actiedag tegen zijn arbeidswethervorming op dinsdag 12 september geschiedt. Op die dag wordt in het hele land gemobiliseerd door linkse vakbonden en sociale bewegingen. Nu heeft ook de woordvoerder van de kermisexploitanten Marcel Campion opgeroepen om ‘het land te blokkeren’. “We zullen daarbij vooraan staan bij alle manifestaties van sociale woede: met de vakbonden en de opstandelingen, de rode petten en de blacks blocs, de boeren en de anarchisten.“

Zoals eerder al gemeld, gaat het verzet in Frankrijk tegen de arbeidswethervorming (‘en diens wereld’) een nieuwe ronde in. 12 September is uitgeroepen tot algemene stakingsdag, nadat Macron aangekondigd heeft korte metten te willen maken met regelgeving die de ‘patrons’ onwelgevallig is. Als de voortekenen ons niet bedriegen, gaat de protestgolf weer op gang komen.

Als er prijzen uitgedeeld zouden worden voor het naar de politieke top glibberen, dan had Emmanuel Macron dit jaar de wereldcup moeten krijgen. Je zou haast bewondering hebben voor de manier waarop deze minister uit de volstrekt impopulair geworden sociaaldemocratische Franse regering zich vlak voor de verkiezingen wegwurmt, een nieuwe partij opricht en vervolgens de boel wint.

Mijn schoonvader groeide op met 'bloedsoep'. Hij haatte het. Of dat nu vanwege de smaak was of de vernedering, heb ik nooit geweten. Zijn alcoholverslaafde vader verzoop regelmatig het loon voor de hele familie die vaak geld te kort kwam om te eten. Ze werden woning na woning uitgezet.

Een van de eerste prioriteiten van de nieuwe Franse president Emmanuel Macron is een ‘hervorming van het arbeidsrecht’, politieke codetaal om te zeggen dat er nieuwe aanvallen komen op de werknemers en de vakbonden. Hij maakte daarvoor al de goede keuzes door Muriel Pénicaud te kiezen als minister van arbeid. Ze verdiende haar sporen in het human resources management van o.a. Danone en Dassault. Pénicaud volgt El Khomri op die samen met Macron de Loi Travail schreef onder Hollande.

Na 7 maanden van luidruchtig protest in de Marokkaanse Rif-regio werd Nasser Zefzafi, de leider van de opstand opgepakt. Waar komt het protest vandaan en hoe moet het verder? U leest het hier.

De vrijwel doodse stilte over het vierjaarlijkse congres van de FNV (10/11 mei aanstaande) is helaas tekenend voor de afbladderende betekenis van een organisatie met 1,1 miljoen leden. Partijen met één lid suggereren wereldnieuws. Even tekenend is het 'gedoe' over de bestuursverkiezingen dat in de staart van de voorbereiding de stilte doorbreekt. Voor de redactie van webzine Solidariteit een reden mee te doen.

Half maart gingen zo´n 18 Delhaizewinkels in België dicht door een staking. Een protest tegen onderbezetting, te veel flexibiliteit en het niet nakomen van gemaakte afspraken. Door een ad-hoc deal tussen bonden en retailer stopten de stakers hun actie. Voor eind april moet Delhaize de situatie op de werkvloer verbeteren anders wordt er weer gestaakt. Ondertussen zijn er in Nederland stiptheidsacties uitgebroken bij distributiecentra van Jumbo. Ook dreigen AH distributiewerkers met actie. Ze zijn kwaad over de sabotage door de retailers van de cao-onderhandelingen. Maar met Pasen in zicht , zullen de bazen toch met concessies moeten komen.

Het revolutionaire Yiddishland (5). Met dit artikel beoog ik het standpunt van de anarchisten ten opzichte van de kwestie van het nationalisme te onderzoeken, alsook de antwoorden die deze – Joodse en niet-Joodse – anarchisten leverden op de problematiek van de Joodse nationale identiteit, van de politieke soevereiniteit en van het zionisme. In principe zou dit onderzoek zeer kort kunnen zijn: in de mate dat er een wederzijdse onverenigbaarheid tussen anarchisme en nationalisme bestaat, zou de duidelijke afkeer van de anarchisten voor elke vorm van nationalisme in alle omstandigheden een logische consequentie moeten zijn. Maar het komt voor dat anarchisten op ideologisch vlak compromissen willen sluiten: begiftigd met een zekere dosis gezond realisme hebben anarchisten, daar waar de omstandigheden dit vereisten, de noodzaak ingezien om de ideologische zuiverheid op te offeren aan de voorrang van hun doelstellingen, of hebben ze de wil getoond om een snelle oplossing te vinden voor kwesties die niet naar betere tijden konden verschoven worden, d.w.z. zonder de hoop op een antwoord dat op ideologisch vlak ‘juist’ zou zijn.

Recentelijk verschenen bij Kelderuitgeverij (Utrecht) twee boeken over de Joodse arbeidersbeweging: ‘Open de poorten van de vrijheid. Milly Witkop (1877-1955), anarchiste en feministe’ (Siegbert Wolf) en ‘Onder Joodse arbeiders’ van haar partner Rudolf Rocker. Naar aanleiding van deze publicaties brengen we een korte serie. Hier volgt een inleidend hoofdstuk. Daaronder nog drie vertaalde stukken over de geschiedenis van de Joodse arbeidersstrijd.

Mouhcine Fikri, een jonge visverkoper, werd in een vuilniswagen platgedrukt terwijl hij zijn door de politie in beslag genomen koopwaar probeerde te redden. De gefilmde scène veroorzaakte grote verontwaardiging.

De stad Koper met 25.000 inwoners ligt aan de Adriatische Zee. Het is de enige zeehaven aan de 50 km lange kust van Slovenië. De haven is in handen van Luka Koper NV met de Sloveense staat als grootste aandeelhouder. De syndicalistisch georganiseerde vakbond verzet zich samen met de bevolking tegen de overnameplannen van de Duitse en Oostenrijkse spoorwegen.

Een dreigende meute aan grotendeels gemaskerde politie-agenten heeft een tocht door Parijs gelopen, onderweg tegengehouden door Gendarmerie op weg naar het parlement. Uiteindelijk hielden ze het bij het lamleggen van de Champs Elysée en her en der zingen van het volkslied.

Zoals ook hier aangekondigd, zijn de protesten in Frankrijk tegen de neoliberale hervorming van de arbeidswetgeving weer fel opgelaaid. Hierbij wat impressies

De zomervakantie, die in Frankrijk traditioneel lang is en alle lopende zaken overhoop haalt, betekende ook een pauze voor de felle protesten tegen de hervormingen van de arbeidswetgeving (Loi Travail of Loi Khomri). Met de 'rentree' komt daar op 15 september als het goed is een einde aan. Hoewel de regenten midden in de zomer de wetshervorming officieel gemaakt hebben, begint het verzet ertegen weer op stoom te komen.

De voorzitter van de Franse werkgeversorganisatie, Pierre Gattaz, spreekt over archaïsche eisen die de arbeiders stellen. Zij brengen daarmee de bedrijven in gevaar. In de discussie over hervormingen van bijvoorbeeld het arbeidsrecht moeten zij de noodzaak begrijpen van het beperken van de verworven rechten (geciteerd in Le Monde van 27 mei 2016, rubriek Débat & Analyses). Dat moeten ze natuurlijk helemaal niet, er moet juist op worden voortgebouwd.

Op 14 juni liepen er nog honderdduizenden betogers door de straten van Parijs, gisteren (5 juli) waren dat er nog een kleine vijftigduizend. Zijn de Fransen plots allemaal overstag gegaan voor de loi travail? Nee, zo eenvoudig ligt het niet.

Voor wie denkt dat het verzet tegen de arbeidswethervorming in Frankrijk verdwenen is, omdat je media er niet over berichten; het ligt aan je media. Een kleine update (we moesten afgelopen week verhuizen, daardoor geen gelegenheid gehad om Frankrijk en brexit te verslaan, maar de chaos herstelt zich langzaam...)