vakbonden

(7 maart 2017) Begin maart ontruimde en sloopte de Italiaanse politie een groot sloppenkamp in de buurt van de stad Foggia, tot dan toe het onderkomen van honderden arme landarbeiders. Gevolg: landarbeiders dakloos en zonder inkomen, voortzetting van slavernijachtige toestanden in de regionale groente- fruitteelt, en problemen voor het alternatieve opvangproject Casa Sankara. Het maffieuze koppelbazensysteem dat grote winsten oplevert voor de grootgrondbezitters wordt niet echt aangepakt.

Het revolutionaire Yiddishland (5). Met dit artikel beoog ik het standpunt van de anarchisten ten opzichte van de kwestie van het nationalisme te onderzoeken, alsook de antwoorden die deze – Joodse en niet-Joodse – anarchisten leverden op de problematiek van de Joodse nationale identiteit, van de politieke soevereiniteit en van het zionisme. In principe zou dit onderzoek zeer kort kunnen zijn: in de mate dat er een wederzijdse onverenigbaarheid tussen anarchisme en nationalisme bestaat, zou de duidelijke afkeer van de anarchisten voor elke vorm van nationalisme in alle omstandigheden een logische consequentie moeten zijn. Maar het komt voor dat anarchisten op ideologisch vlak compromissen willen sluiten: begiftigd met een zekere dosis gezond realisme hebben anarchisten, daar waar de omstandigheden dit vereisten, de noodzaak ingezien om de ideologische zuiverheid op te offeren aan de voorrang van hun doelstellingen, of hebben ze de wil getoond om een snelle oplossing te vinden voor kwesties die niet naar betere tijden konden verschoven worden, d.w.z. zonder de hoop op een antwoord dat op ideologisch vlak ‘juist’ zou zijn.

Het zal niemand ontgaan zijn dat in Turkije de politiestaat van Erdogan wild om zich heen slaat. Tegen Koerden wordt een gruwelijke militaire strijd geleverd, die vooral gericht lijkt tegen ongewapende burgers. Maar ook progressieve mensen in de rest van het land worden bij duizenden ontslagen, en soms ook opgesloten. Hieronder een oproep van de vakbond van onderwijzend personeel  EĞITIM-SEN tot internationale solidariteit. (Onder aan het bericht aanvullingen met recente solidariteitsbetuigingen).

Recentelijk verschenen bij Kelderuitgeverij (Utrecht) twee boeken over de Joodse arbeidersbeweging: ‘Open de poorten van de vrijheid. Milly Witkop (1877-1955), anarchiste en feministe’ (Siegbert Wolf) en ‘Onder Joodse arbeiders’ van haar partner Rudolf Rocker. Naar aanleiding van deze publicaties brengen we een korte serie. Hier volgt een inleidend hoofdstuk. Daaronder nog drie vertaalde stukken over de geschiedenis van de Joodse arbeidersstrijd.

Onlangs verscheen “Het regeren van precairen. De staat van onzekerheid”, de Nederlandse vertaling van het nieuwe boek van Isabell Lorey. Daarin pleit ze ervoor om precariteit niet langer als een bedreiging te zien, maar als de norm. Ze laat zien hoe neo-liberale machthebbers precarisering als regeerinstrument gebruiken om een wig te creëren tussen “wij” en “zij”. De onzekerheid die het gevolg is van het beleid leidt tot een wedloop waarbij we allemaal individueel onze positie zeker willen stellen. Helaas zien we daarbij massaal over het hoofd dat het verkrijgen van een beter leven geen individuele aangelegenheid is.

De stad Koper met 25.000 inwoners ligt aan de Adriatische Zee. Het is de enige zeehaven aan de 50 km lange kust van Slovenië. De haven is in handen van Luka Koper NV met de Sloveense staat als grootste aandeelhouder. De syndicalistisch georganiseerde vakbond verzet zich samen met de bevolking tegen de overnameplannen van de Duitse en Oostenrijkse spoorwegen.

Onder de titel ‘Open de poorten van de vrijheid’ verscheen recentelijk bij Kelderuitgeverij, Utrecht de biografie van Milly Witkop (1877-1955), één van de belangrijkste vrouwen van de Joodse en anarchistische arbeidersbeweging van eind 19de en begin 20ste eeuw. Ze was de partner van Rudolf Rocker (1873-1958), van wie vorig jaar, onder de titel ‘Onder Joodse arbeiders’, zijn herinneringen verschenen. Naar aanleiding van deze publicaties brengen we hier een kort overzicht van ontstaan en bloei van de Joodse arbeidersbeweging in de periode kort vóór de Eerste Wereldoorlog in Londen.

China is een immens land met een bevolking die ruim meer dan een miljard mensen omvat. Neoliberalen zullen daarvan kwijlen: wat een gigantische interne markt. Verder wordt het dictatoriaal geregeerd (wat neoliberalen niet zal deren) door een communistische partij, die nochtans de neoliberale economie omarmt – inderdaad, het kan verkeren… Een tipje van de Chinese sluier wordt opgelicht door het boek met de titel Wanneer in China een vlinder met zijn vleugels klapt… de toelichtende ondertitel luidt: Stagnerende groei, toename van rellen en stakingen. De redactie en vertalingen zijn van Fredo Corvo (een pseudoniem).

In het vorige deel omschreef ik het euroliberalisme als het monsterlijk product van het Duitse ordoliberalisme en het neoliberalisme à la Reagan. Onder dit regime wordt de politieke democratie door de totale privatisering van het monetair wapen uitgehold, wat de indruk wekt dat de soevereiniteit van de natie geconfisqueerd wordt ten bate van de EU. Dit is een foute indruk, want ze wordt geconfisqueerd door de EU (*2) ten bate van van de financiële markten. Deze illusie geeft voeding aan de argumenten van de rechtse tegenstanders van de EU: een terugkeer naar de goede oude tijd zou de nationale soevereiniteit herstellen. De linkse tegenstanders daarentegen willen de volkssoevereiniteit herstellen, wat een heel stuk ambitieuzer is.

Zoals ook hier aangekondigd, zijn de protesten in Frankrijk tegen de neoliberale hervorming van de arbeidswetgeving weer fel opgelaaid. Hierbij wat impressies

De zomervakantie, die in Frankrijk traditioneel lang is en alle lopende zaken overhoop haalt, betekende ook een pauze voor de felle protesten tegen de hervormingen van de arbeidswetgeving (Loi Travail of Loi Khomri). Met de 'rentree' komt daar op 15 september als het goed is een einde aan. Hoewel de regenten midden in de zomer de wetshervorming officieel gemaakt hebben, begint het verzet ertegen weer op stoom te komen.

De voorzitter van de Franse werkgeversorganisatie, Pierre Gattaz, spreekt over archaïsche eisen die de arbeiders stellen. Zij brengen daarmee de bedrijven in gevaar. In de discussie over hervormingen van bijvoorbeeld het arbeidsrecht moeten zij de noodzaak begrijpen van het beperken van de verworven rechten (geciteerd in Le Monde van 27 mei 2016, rubriek Débat & Analyses). Dat moeten ze natuurlijk helemaal niet, er moet juist op worden voortgebouwd.

Op 14 juni liepen er nog honderdduizenden betogers door de straten van Parijs, gisteren (5 juli) waren dat er nog een kleine vijftigduizend. Zijn de Fransen plots allemaal overstag gegaan voor de loi travail? Nee, zo eenvoudig ligt het niet.

Voor wie denkt dat het verzet tegen de arbeidswethervorming in Frankrijk verdwenen is, omdat je media er niet over berichten; het ligt aan je media. Een kleine update (we moesten afgelopen week verhuizen, daardoor geen gelegenheid gehad om Frankrijk en brexit te verslaan, maar de chaos herstelt zich langzaam...)

Ondanks verboden en repressie, zijn wederom vele duizenden de straat opgekomen om zich te blijven verzetten tegen de arbeidswethervorming van de regering Valls.

Na de grote opkomst en hevige confrontaties op de nationale actiedag tegen de Loi Travail op 14 juni, komt er donderdag 23 juni een nieuwe krachtmeting als de politie de vakbondmanifestatie probeert te verbieden.

Deze tekst verscheen op 17 juni in het Franse dagblad Liberation, die er bij vermeldde: "Een zestigtal intellectuelen, activisten en vakbondsactivisten roept op om verzet te bieden tegen de regering en door te gaan met de stakingen, blokkades en bezettingen."

"Tegen de arbeidswet en zijn wereld" - onder dit motto is de laatste weken in Frankrijk een van de grootste bewegingen ontstaan sinds mei 1968. Lukas Oberndorfer sprak voor Mosaik met Guillaume Paoli over hoe de regering repressie en de noodtoestand inzet om de neoliberale verbouwing door te voeren, ondanks de afbrokkelende steun daarvoor.

Meer dan een miljoen mensen demonstreerden afgelopen dinsdag in Parijs (volgens de grootste vakbond CGT) tegen de 'Loi Travail'. Er waren ook wederom forse confrontaties met politie.

Econosphères, een netwerk van progressieve economen in Franstalig België, organiseerde op 19 mei een debatavond  over de aanvallen op het arbeidsrecht in diverse Europese landen. Het ging meer bepaald over de Loi Travail waartegen in Frankrijk sinds februari  geprotesteerd wordt (met o.a. het ontstaan van Nuit Debout, eind maart), de Wet Peeters waarmee de Belgische regering Michel een gelijkaardige operatie plant, en de hervormingen van het arbeidsrecht die in Spanje sinds 2010 doorgevoerd werden.