klimaat

Oliemultinationals die uw kinderen via de school bestoken met propaganda. Je gelooft het misschien niet, maar het gebeurt. En je kunt er wat tegen doen...

Naar verwachting zullen tienduizenden mensen aanstaande weekend naar het bezette, en nu deels ontruimde bos in Hambach, net over de Nederlandse grens bij Kerkrade trekken. Ze steunen de bosbezetters en de andere activisten die eisen dat er een einde gemaakt wordt aan de winning van bruinkool.

De strijd voor het behoud van de Lutkemeerpolder gaat door. We laten dit vruchtbare akkerbouwgebied ten westen van Amsterdam niet zomaar onder het zand verdwijnen! Komende woensdag (3 oktober) zal er worden ingesproken bij een commissievergadering van de gemeente Amsterdam. Vooraf (13.00-13.30) zullen we met spandoeken, een groot protestbord en andere attributen ons standpunt nogmaals verkondigen bij de Stopera. Kom ook langs en show je solidariteit en betrokkenheid aan de politici, ambtenaren en passanten!

Meer dan tweehonderd wetenschappers publiceerden deze week een open brief om te pleiten voor een economisch model waarin de groei niet langer centraal staat. De reden voor hun vraag ligt bij de superdringende en noodzakelijke ecologische transitie. In het Europees Parlement werd hierover een tweedaagse conferentie gehouden en donderdag organiseerden de Europese vakbonden een soort ‘de-briefing’ van de conferentie. Allemaal hoogst interessant.

Klimaatverandering. Er wordt veel over gesproken. En heel veel mensen zijn het er over eens dat het een groot probleem is. Om de houdbaarheid van onze aarde te verlengen moet er wat gebeuren. Maar wat? Tja, dat is niet makkelijk. Waar begin je mee? Wat is het meest effectief? En aan welke gewoonten mag ik zonder schuldgevoelens blijven vasthouden...

Heel Amsterdam in de macht van Schiphol en haar Oprukkende Grijze Schimmel? Nee! Een kleine nederzetting blijft moedig weerstand bieden aan de overweldigers en maakt het leven van de schimmige grondspeculanten niet gemakkelijk...(English version at bottom)

Leermens, 25 augustus 2018 – In Leermens (Groningen) is gisteren het actiekamp van Code Rood begonnen. Op dit moment zijn er al meer dan 250 bezoekers op het kamp en het is daarmee het grootste actiekamp tegen gas ooit in Nederland. Terwijl steeds meer mensen aankomen, is op het kamp een levendig en inhoudelijk programma begonnen. Ook bereiden deelnemers zich voor op de massale actie van burgerlijke ongehoorzaamheid die dinsdag 28 augustus zal beginnen. Honderden mensen zullen het NAM tankenpark bij Farmsum (bij Delfzijl) blokkeren. Met de zitblokkade roept Code Rood op de gaswinning in Groningen per direct af te bouwen naar een veilig niveau en schade ruimhartig te vergoeden. 

 Terwijl we bijna letterlijk omkomen van de hitte omdat deze aardbol door een op alle fronten falend kapitalistysch systeem in een snelkookpan is veranderd (ik dacht ik begin deze column luchtig) is de special van het Franse ecologische tijdschrift La Décroissance toepasselijk gewijd aan het einde der tijden. Dat doen ze op de hun typerende manier: veel grappen en grollen en uithalen naar andere partijen, maar ondertussen bloedserieus.

Tijdens het Code Rood kamp verzorgt 2.Dh5 drie workshops/debatten. Deze zullen plaatsvinden in het weekend van 25 en 26 augustus. De kamplocatie is in het bevingsgebied in Groningen en zal bekend worden gemaakt op de website van Code Rood

Wereldwijd wordt nog steeds gestreefd naar groei van de economie, gemeten met het Bruto Binnenlands Product. Zo is doel 8 van de Sustainable Development Goals ‘Decent work and economic growth’. Die groei mag in de visie van de SDG’s het milieu niet schaden. Maar Giorgos Kallis, hoogleraar aan de Universitat Autònoma de Barcelona, gelooft niet in ‘groene groei’. Daarbij heeft hij het niet zozeer over BBP-groei (want het BBP is niet zo belangrijk), maar over de groei in de productie van goederen en diensten. In zijn nieuwe boek ‘Degrowth’ beargumenteert Kallis dat je wel bijvoorbeeld fossiele energie kunt vervangen door hernieuwbare energie, maar dat voor de productie daarvan toch ook weer grondstoffen, land en energie nodig zijn, en dat de benodigde hoeveelheden daarvan uiteindelijk ondanks efficiencywinsten onvermijdelijk weer mee gaan toenemen. Kallis erkent dat de logica niet uitsluit dat bij een groeiende economie het gebruik van hulpbronnen en de vervuiling, inclusief die door CO2, kunnen dalen, en dat er dus sprake kan zijn van relatieve én absolute ontkoppeling. Maar hij maakt aannemelijk dat zo’n scenario onwaarschijnlijk is.

Bosbranden hebben tientallen doden in Griekenland veroorzaakt in de ergste branden sinds meer dan een decennium. Hier vertalen we een verklaring van ANTARSYA (het Front of the Greek Anticapitalist Left) waarin wordt opgeroepen middelen te gebruiken voor verdediging tegen branden en overstromingen, en te stoppen met terugbetalingen van schulden en militaire uitgaven.

Het gaat uiteraard niet enkel over de bestraffing van een vakbondsactie of het ontslag van een directeur, het gaat ook over de moorden die vandaag gebeuren in de Filippijnen en in Colombia, over wat we nooit hebben willen zien in Syrië of in Marokko, en over wat een zogenaamd ‘rechts populisme’ vandaag in Europa aanricht. Kortom, het gaat helaas over een diepe en gevaarlijke stroming in al onze landen die zelfs solidariteit met vluchtelingen als een misdrijf beschouwt.

Het hoeft geen betoog: de klimaatverandering stelt de mensheid voor een existentieel probleem. Diluviale stormen, overstromingen, in zee zakkende eilanden, droogtes en verwoestijning worden ons deel. Alleen al in Zuid-Oost Azië verloren vorig jaar 40 miljoen mensen have en goed ten gevolge van metereologische catastrofes. Klimatologen verwachten dat tegen 2050 200 miljoen mensen meer leefbaare oorden zullen opzoeken – oorden die minder getroffen zijn door de klimaatverandering.

IndustriAll Global Union over de schijnheiligheid van Shell. IndustriALL Global Union organiseert op wereldschaal arbeiders en arbeidsters in de industrie-, mijn- en energiesector; vijftig miljoen leden over 140 landen. (*1) Van de vele activiteiten en acties brengt deze internationale vakbond regelmatig berichten uit. Donderdag 5 juli jongstleden ging het over de schrille tegenstelling tussen de precaire arbeidsverhoudingen bij Shell en het jaarlijkse 'greenwashing' festival in Londen.

De klimaatwet van Klaver en Samson komt. Dat lijkt onvermijdelijk. Drie jaar zijn ze ermee bezig en zeven partijen zijn nodig om het voor elkaar te krijgen. Een typisch Nederlands overlegsucces, waarna de strijd weer volledig open is. Wie gaan er profiteren en wie gaan de rekening betalen?

In het kader van de bestrijding van de klimaatcrisis wordt het gebruik van fossiele brandstof in de ban gedaan. Op zich een goede zaak. Het raakt ook voertuigen met een benzine- of dieselmotor. Dus werpt het groene kapitalisme zich op een zogenaamd duurzaamheidselement wat het autorijden aangaat, zoals de zelfrijdende auto. Dat kan een elektrische gedreven voertuig zijn of een dat op ‘biobrandstof’ rijdt. Het cynisme is wat het laatste aangaat Tota(a)l.

De staking in het streekvervoer is voorbij, er is een voorlopig akkoord tussen vakbonden en ondernemers bereikt. Dat akkoord weerspiegelt de kracht van de staking: aan eisen van stakers is voor een aanzienlijk deel tegemoet gekomen. De chauffeurs verdienen felicitaties met het resultaat, maar vooral ook grote waardering voor de solidaire strijdbaarheid die tot zo’n resultaat heeft geleid. Hopelijk wordt hun voorbeeld her en der worden nagevolgd bovendien. Hoe dan ook: dit nieuws geeft een stuk prettiger warmte dan enkel die brandende zomerzon.

Op zaterdag 9 juni was het Van Gogh Museum weer doelwit van een voorbeeldige actie vanwege haar samenwerking met de oliemultinational Shell. De actievoerders eisen dat het Van Gogh zijn banden met het bedrijf verbreekt, omwille van het klimaat. De beveiligers van het Museum konden hun handen niet thuis houden tijdens de actie.

Zowaar een uitgebreid item op tv over de wandaden van Shell op inheems grondgebied in Argentinië

In een manifest in de krant Le Monde roepen beroemdheden uit de filmwereld, waaronder Adèle Haenel, Philippe Garrel en Aki Kaurismäki, op om de ZAD in Notre-Dame-des-Landes te verdedigen als “un lieu réel qui lutte pour construire des imaginaires” (“een echte plaats die knokt om denkbeeldige op te bouwen”). En Jean-Luc Godard, de filmmaker die sinds mei ‘68 aan het experimenteren is, heeft een clip over de ZAD gemaakt. Of anders hebben slimme activisten de media dat laten geloven...