politici

Het ziet er weinig vrolijk uit in deze wereld. Dat ligt niet aan het coronavirus. Wij hebben dat gemaakt. Want leven wij (de mensheid) niet sinds de laatste eeuwwisseling in het antropoceen, de aanduiding dat de actuele situatie van klimaat en atmosfeer het gevolg is van menselijke activiteit; de mensheid is de machtigste positie geworden? Wetenschappers hebben dat voor ons geconstateerd: de toestand van de wereld is ons product. In dat geval is het coronavirus ook ons product.

Het regeerakkoord (1) is er, het zal je niet zijn ontgaan. Het is weer een ware goudmijn geworden, een inspiratiebron voor boze bloggers. Dat hoort bij het genre. Maar ik zal me beperken. Sommige zaken springen er uit en vragen aandacht.

Waarom vinden linkse intellectuelen in Frankrijk het toch zo moeilijk om op Macron te stemmen? Een gesprek met Tristan Garcia, het wonderkind van het nieuwe Franse denken.

Klassenjustitie is een term waarmee verwezen wordt naar het verschillend behandelen binnen het kader van het recht van de ene groep mensen ten opzichte van andere groepen mensen (minvermogenden krijgen vaker vrijheidsstraffen opgelegd dan vermogenden, bijvoorbeeld). In een tijd dat de Vlaams-Nederlandse orthografie-politie nog klassejustitie als schrijfwijze erkende (en niet zoals nu klassenjustitie), maakte de jurist en socioloog Kees Schuyt zich verdienstelijk met aandacht voor dit onderwerp. Wat dat aangaat, is zijn artikel ‘Meten met twee maten: redeneerpatronen en klassejustitie’ (De Gids, 1976) nog altijd leesbaar en leerzaam.

In december dit jaar wordt er, op uitnodiging van de Franse president François Hollande, een klimaatconferentie gehouden onder de titel COP 21. COP staat voor ‘Conference of Parties’ en 21 voor het feit dat het in zijn soort de eenentwintigste keer is om zo’n top te houden.